Opinie o Staffordshire bull terrier

Ostatnio aktualizowane: 16.04.24

 

Staffordshire bull terrier to niewielki piesek, który zyskuje coraz większą popularność w naszym kraju. Pies uważany jest za  doskonałą nianię, co wynika z jego ogromnej cierpliwości do dzieci. Ma dużo energii, ale mimo przyjacielskiego charakteru, w niektórych krajach bull uważane są za zwierzęta agresywne, dlatego ich hodowle są całkowicie zakazane. 

 

Historia i charakterystyka rasy

Staffordshire bull terrier często nazywany jest także staffikiem. Jest to angielski terrier typu bull. Jest to jeden z najbardziej popularnych psów w Wielkiej Brytanii oraz Australii. Rasa ta została zapoczątkowana w XIX wieku. Powstała ze skrzyżowania buldoga oraz teriera. W tamtych czasach wśród Anglików bardzo popularną rozrywką były walki psów oraz polowanie na szczury. Z tego względu bardzo popularna stała się hodowla tzw. pit dogs, czyli psów tresowanych do walki. Były one bardzo sprytne, silne oraz niebezpieczne podczas walki, jednak wobec ludzi nie wykazywały żadnej agresji.

Po pewnym czasie całkowicie zakazano walki psów. Wtedy hodowcy chcieli nieco poprawić wizerunek tego psa, tworząc nową rasę rodzimą. Pierwsza hodowla w naszym kraju powstała dopiero w latach 90 ubiegłego wieku, jednak psy nie są u nas bardzo popularne. W dużej części państw, posiadanie oraz hodowla tej rasy jest całkowicie zabroniona. Związane jest to z kilkoma wydarzeniami, w których psy wykazały się dużą agresją. W przypadku Polski, na liście niebezpiecznych ras, z psów typu bull, znajduje się tylko amerykański pit bull terrier. 

Staffordshire bull terrier – cena

Adopcja psa staffordshire bull terrier to koszt od 2 500 zł do 3 000 zł. Cena jest zależna głównie od hodowli, przodków psa, wieku oraz rasy. Decydując się na zakup szczeniaka z hodowli, wybierajmy jedynie te sprawdzone, które cieszą się pozytywnymi opiniami wśród kupujących. Wybrana przez nas hodowla powinna należeć do zrzeszenia FCI. Da nam to pewność, że adoptowany przez nas czworonóg był socjalizowany oraz przebadany pod kątem wszelkiego rodzaju wad genetycznych, które  mogły występować wśród jego przodków. Psy staffordshire bull terrier bez rodowodu są o wiele tańsze, jednak ich adopcja niesie za sobą większe ryzyko. 

 

Staffordshire bull terrier – wygląd, umaszczenie

Biały staffordshire bull terrier jest niewielkim pieskiem. Osiąga zwykle do 40 cm wysokości i waży ok. 17 kg. Pomimo tego, że jest on niewielki, wyróżnia się ogromną siłą. Jego sierść jest gładka oraz krótka. Lekko przylega do całego ciała. Psy występują w różnych kolorach. Według wzorca rasy niedopuszczalna jest maść koloru czarnego podpalanego oraz wątrobianego. Najbardziej popularne są pieski staffordshire bull terrier w umaszczeniu blue, czyli niebieskim grafitowym. Psy występują także w takich kolorach jak: Biały, czarny, czerwony oraz pręgowany lub w białe łaty w połączeniu z którymś z wymienionych kolorów. 

 

Staffordshire bull terrier – hodowla, choroby i pielęgnacja

Zastanawiasz się, ile żyją psy staffordshire bull terrier? Średnia długość ich życia wynosi ok. 10 – 14 lat. Rasa ta wyróżnia się dużą odpornością na choroby oraz panujące warunki atmosferyczne. Niestety większość piesków z tej rasy zapada na choroby genetyczne. Są nimi: L – 2 – HGA, katarakta oraz inne. Schorzenia te są bardzo rzadkie. Z tego względu bardzo istotne jest to, aby nabywać psiaka ze sprawdzonego miejsca. Jedynie prawdziwi hodowcy decydują się na wykonywanie testów oraz badań mających na celu wykrywanie ewentualnych chorób.

Jeżeli chodzi o pielęgnację, rasa ta nie jest wymagająca. Wystarczy, że raz w tygodniu wyczesujemy sierść gumową rękawicą i gotowe. Warto zaopatrzyć się także w pielęgnacyjne chusteczki dla psów, które dobrze sprawdzają się do usuwania z sierści czworonogów brudu oraz brzydkich zapachów. Staffika najlepiej kąpać w miarę potrzeby. Dużym minusem tych psiaków jest to, że jego krótka sierść bardzo łatwo wbija się w dywany oraz tapicerkę. Trudno jest ją całkowicie usunąć. Pies ten linieje dwa razy do roku.

Żywienie: Staffordshire bull terrier uważane są za mocne psy. Ich ciała są dobrze umięśnione, jednak sam zwierzak nie jest ciężki. Z tego względu powinniśmy dbać o jego odpowiednią dietę. Dobrym wyborem jest zastosowanie gotowej karmy, która przeznaczona jest dla średniej wielkości ras. Staffiki bardzo dobrze tolerują dietę BARF, która polega na spożywaniu naturalnie surowego pokarmu. W okresie linienia, czyli wiosną oraz jesienią możemy stosować preparaty, w których składzie znajdują się nienasycone kwasy tłuszczowe omega – 3 i omega – 6. Dobrym rozwiązaniem jest także stosowanie zestawów witaminowych, jednak przed ich zastosowaniem warto, jest skonsultować się z weterynarzem. 

Szczenięta wymagają starannego żywienia oraz ciągłego kontrolowania wagi, aż do pierwszego roku życia. Zwierzaki powinny być szczupłe, jednak nie wychudzone. Na ich ciele jest uwidoczniona ostatnia linia żeber oraz wcięcie w talii. Psy tej rasy często mają profilaktycznie suplementowane preparaty, które chronią stawy przed glukozaminą oraz chondroityną. Dla dorosłego psa dzienna porcja składników odżywczych powinna być podzielona na dwa razy. 

 

Staffordshire bull terrier – usposobienie 

Opinie wskazują, że psy staffordshire bull terrier uważane są za bardzo wesołe oraz przyjacielskie. Bardzo szybko przywiązują się do opiekunów i swojej rodziny. Chętnie biorą udział w szkoleniach, jednak muszą być one bardzo ciekawe. Staffiki często są przekorne oraz bardzo uparte. Z tego względu ich wychowanie nie powinno być nudne. Nie warto opierać się na stosowaniu negatywnych metod tresury. Opiekun powinien być bardzo konsekwentny, aby prawidłowo wyszkolić psa. Warto stosować przyjazne metody, które są przyjazne dla zwierząt. Wychowywanie oraz tresura powinny stać się dla opiekunów przyjemnością, a nie wyłącznie obowiązkiem. Wtedy nasz piesek wyczuje to i bardzo szybko nauczy się wszystkich potrzebnych komend. Dużą pomocą podczas szkolenia jest stosowanie różnego rodzaju smakołyków, które psy tej rasy uwielbiają.

Umiejętności: W momencie, kiedy całkowicie zakazano walk psów, zwierzaki tej rasy stały się psami rodzinnymi. Takie przekonanie na temat tych psiaków panuje do dnia dzisiejszego. Staffordshire bull terrier dobrze sprawdzi się do wykonywania niektórych sportów, takich jak: Agility, flyball, obedience, przyciągania ciężarów oraz wędrowania z psem, czy nawet morsowania. Ze względu na dużą żywiołowość tej rasy, wiele osób decyduje się na GPS dla psa, który pozwala znaleźć czworonoga w razie jego zgubienia się.

Staffordshire bull terrier – wychowanie i szkolenie

Przedstawiciele tej rasy są bardzo inteligentnymi czworonogami, które bardzo szybko się uczą. Jednak psiaki te są bardzo przekorne oraz uparte. Podczas ćwiczeń właściciel powinien być w pełni zaangażowany. Podczas tresury ważna jest odpowiednia motywacja staffika. Psy tej rasy są wpatrzone w swoich właścicieli, dlatego z pełną radością wykonują jego polecenia. Przygotowując szkolenia, powinniśmy połączyć je z zabawą, wtedy jego efekty będą najbardziej widoczne. Naukę tresury warto zaczynać od samego początku. Wychowując psa tej rasy, powinniśmy zadbać o ich prawidłową socjalizację. Szczeniaki staffordshire bull terrier potrzebują ciągłych bodźców, dlatego powinny odwiedzać wiele nowych miejsc, a także mieć kontakt z różnymi ludźmi oraz czworonogami. Istotne jest to, aby dobrze pilnować szczeniaka podczas kontaktów z innymi psami, ponieważ będzie miało to duży wpływ na późniejsze relacje z innymi pupilami. Dlatego ważne jest to, aby uważać, by nasz szczeniak nie uczestniczył w bójkach oraz nie został agresywnie pogryziony przez inne zwierzęta. 

 

Dla kogo ta rasa?

Niewielkich rozmiarów, angielski piesek nie jest dla każdego. Osoby, które chcą zdecydować się na jego adopcję, powinny prowadzić aktywny tryb życia. Osoby lubiące ruch, mogą zapewnić zwierzakowi dużą ilość czasu do zabawy na świeżym powietrzu. Opiekun musi wiedzieć, w jaki sposób wychować psa. Podstawowa wiedza w tym zakresie nie jest trudna do opanowania, dlatego żaden z nas nie powinien mieć problemów z odpowiednim jej przyswojeniem. Staffordshire bull terrier często wybierany jest jako pierwszy pies przez właścicieli. Jednak tak jak już wspomnieliśmy, początkujący opiekun powinien prowadzić aktywny tryb życia, aby mógł poświęcić sporą część czasu czworonogowi. Istotna jest także duża cierpliwość, która przydaje się głównie podczas tresury. Ze względu na dużą żywiołowość oraz ciągłą potrzebę ruchu psy tej rasy nie nadają się dla osób starszych.

Wiele osób określa psy tej rasy mianem niani. Wynika to z bardzo dużej cierpliwości psiaków do dzieci. Staffik nie jest agresywny. W sytuacji, kiedy dzieci są natarczywe, pies po prostu odchodzi. Warto jednak pamiętać o tym, że rasa ta została stworzona z myślą o walkach. Z tego względu nie powinniśmy zostawiać psów samych z dziećmi bez nadzoru osób dorosłych. Psy tej rasy nie są odpowiednie dla rodzin z małymi dziećmi. Dlatego nalezy sie zastanowic nad zakupem tej rasy, jesli planujemy powiekszenie rodziny. Staffiki mogą mieszkać w małych mieszkaniach w blokach. Psy nie są hałaśliwe. Największą wadą tych czworonogów jest to, że zostawiając je same w zamkniętym pomieszczeniu, po powrocie możemy spodziewać się wielu zniszczeń. 

Akcesoria dla psów

Staffordshire bull terrier podczas spacerów powinny mieć na szyi szerokie skórzane lub parciane obroże z miękkim podszyciem. Psy powinny chodzić w dobrze dopasowanych szelkach typu guard. Smycz, którą zakupimy, powinna być przede wszystkim solidna. Warto sprawdzić, czy wybrany przez nas model został wyposażony w mocne karabińczyki. Podczas dłuższych spacerów zalecane jest stosowanie dodatkowej linki. Służy ona do zapewnienia psu swobody oraz pełnego bezpieczeństwa.

Wybierając dla psów zabawki, powinniśmy stawiać na te o bardziej solidnym wykonaniu. Pies może bawić się nimi jedynie pod naszą opieką, ponieważ większość z nich jest w stanie bardzo szybko zniszczyć. Z tego względu może wystąpić sytuacja niebezpiecznego połknięcia przez psiaka części odgryzionej zabawki. W przypadku psów tej rasy najlepiej sprawdzą się gryzaki oraz piłki, które wykonywane są z twardej gumy. Jeżeli chodzi o posłanie, powinniśmy wybierać większe legowiska, w których pies będzie mógł się swobodnie rozciągnąć.

 

 

/2 Komentarze/Autor

Opinie o polskim owczarku nizinnym

Ostatnio aktualizowane: 16.04.24

 

PON, czyli polski owczarek nizinny to nasza rodzima rasa, stąd też zwierzęta te cieszą się stosunkowo dużą popularnością. Wykorzystywane są one często jako psy stróżujące i do towarzystwa. Polski owczarek nizinny zalicza się do grupy psów pasterskich. Jakie ma on wymagania? Dla kogo ta rasa będzie najlepsza? Na te i inne pytania odpowiadamy w tym artykule.

 

Pochodzenie polskiego owczarka nizinnegoPies polski owczarek nizinny to zwierzę, które rzeczywiście, jak wskazuje nazwa, pochodzi z naszego kraju. Zalicza się go do grupy średnich owczarków europejskich. Przyjmuje się, że przodkiem polskiego owczarka był terrier tybetański. Psy tybetańskie pojawiły się w Europie podczas wędrówki ludów, a później najazdu Hunów. Przodkowie omawianej rasy pojawili się na naszym kontynencie już w IX w., jednak o psie pasterskim można mówić od ok. XIII wieku, kiedy to w Polsce powszechna była hodowla owiec. Można powiedzieć, że PON wykształcił się na polskich folwarkach. Psa wykorzystywano do zaganiania owiec.

W późniejszym okresie jednak hodowla owiec stała się mniej popularna, a tym samym liczba psów malała. W dwudziestoleciu międzywojennym niejako opieką nad tą rasą zajęła się księżna Zofia Czetwertyńska, która próbowała prowadzić coś na kształt hodowli, a swoje psy określała mianem owczarków polskich. W okresie przed wybuchem II wojny światowej przymierzano się do tego, aby oficjalnie zarejestrować rasę, ale późniejsze wydarzenia skutecznie to uniemożliwiły. Co istotne, w czasie wojny polskie owczarki nizinne niemal wyginęły. Z udokumentowanym pochodzeniem przeżyły tylko dwa psy, dlatego też walka o tę rasę nie należała do prostych. 

Niemniej jednak znalazły się osoby, którym zależało na tych zwierzętach. Już w 1948 roku pojawił się pierwszy miot, a rok później hodowlą polskich owczarków nizinnych zajęła się dr Danuta Hryniewicz. Założyła ona hodowlę „Kordegarda”, a jej pies imieniem Smok odegrał znaczącą rolę w rozwoju omawianej rasy. To właśnie na jego podstawie, podczas wystawy w Bydgoszczy, opracowano pierwszy wzorzec rasy. Pełne prawa na arenie międzynarodowej PON zdobył w 1964 roku, kiedy to Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) uznała go i zarejestrowała jego wzorzec. Warto wiedzieć, że polski owczarek nizinny był pierwszą polską rasą, która zyskała popularność poza granicami kraju. Jako ciekawostkę warto wiedzieć, że wśród uznanych przez FCI polskich ras nie ma dużo przedstawicieli. Poza polskim owczarkiem nizinnym jest chart polski, gończy polski, ogar polski i polski owczarek podhalański.

Polski owczarek nizinny – charakter

Wiele osób chce, aby w ich domu na stałe zagościł polski owczarek nizinny. Usposobienie tego psa jest przyjazne, co wpływa na jego popularność wśród miłośników zwierząt. PON to pies wyjątkowo inteligentny, dlatego można go wiele nauczyć. Polski owczarek przywiązuje się do swoich właścicieli. Jest to wprawdzie pies pasterski, ale obecnie zdecydowanie bardziej pasuje do niego określenie rodzinny i do towarzystwa. Trzeba jednak pamiętać, że przedstawiciele tej rasy wykazują pewien stopień niezależności, co oznacza, że potrafią być nieposłuszne i nierzadko pojawia się w nich chęć, aby postawić na swoim. PON nie zalicza się do ras bezwzględnie posłusznych, dlatego też odpowiednio przeprowadzone szkolenie i stała praca nad psem są obowiązkami właściciela. Jeśli owczarek nizinny nie będzie miał jasno postawionych granic, możemy nie poradzić sobie z jego zachowaniem. Natrafiając na problemy szkoleniowe, nie warto się zniechęcać. Prędzej czy później praca z psem powinna przynieść oczekiwane efekty.

Polskie owczarki nizinne są stosunkowo głośne i informują właścicieli o tym, że w pobliżu znajduje się ktoś obcy. Wynika to z tego, że zwierzęta czują się odpowiedzialne za właściciela i swoje terytorium. Biorąc do swojego domu przedstawiciela tej rasy, trzeba być świadomym, że próby zapanowania nad hałasem mogą okazać się nieskuteczne. Owczarki nizinne szczekają, kiedy zauważą podejrzane ruchy. 

Warto docenić to, jaki charakter ma polski owczarek nizinny. Opinie na temat tej rasy są bardzo dobre. Przyjazne, pogodne usposobienie i brak agresji to cechy, które stanowią jedne z najważniejszych zalet PONów. Mimo że psy te bywają głośne, ich usposobienie i oddanie właścicielom wynagradza ewentualne nieprzyjemności. Psy te cenione są również za to, że dobrze dogadują się z innymi zwierzętami. Na zakup polskiego owczarka nizinnego chętnie decydują się rodziny z dziećmi. Pies wykazuje duże zrozumienie w stosunku do najmłodszych, choć oczywiście zdarzają się sytuacje, kiedy zwierzę ma dość. W takich wypadkach owczarek nizinny najczęściej pokazuje zęby, lekko warczy i ucieka do miejsca, w którym będzie mógł zaznać więcej spokoju.

Wygląd

Wygląd psa określony został dokładnie we wzorcu FCI nr 251 stworzonym przez Międzynarodową Federację Kynologiczną. Data publikacji oryginalnego wzorca rasy to rok 1998. Z dokumentu można dowiedzieć się, że wymiary, a dokładniej wysokość w kłębie u psów wynosi 45 cm – 50 cm, a u suk 42 cm – 47 cm. Kłąb liczy się od poziomu ziemi do najwyższego punktu tułowia. Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 9:10. Polski owczarek nizinny jest psem średniej wielkości, ma krępą, muskularną budowę.

Rasę tę wyróżnia gęste owłosienie. Całe ciało psa pokrywa sierść o miękkim podszyciu. Włosy są proste, czasami zdarzają się też lekko faliste. Opadają one z czoła i lekko przysłaniają oczy, co jest charakterystyczne. Z wzorca FCI wynika, że wszystkie umaszczenia są dopuszczalne. Ogon może być krótki, szczątkowy lub krótko cięty. Jeśli nie jest on cięty, ma sporą długość i jest obficie owłosiony. Nos ma ciemną barwę odpowiednią do umaszczenia. Nozdrza są duże. Oczy mają średnią wielkość i orzechową barwę. Uszy z kolei są wiszące, mają kształt nieco podobny do serca i wyróżnia je to, że są szerokie u nasady.

 

Pielęgnacja i opieka

Polski owczarek nizinny ma szatę, która składa się nie tylko z miękkiego podszerstka, ale też twardego i grubego włosa okrywowego. Jeśli pies jest zadbany, czyli otrzymuje dobrej jakości pożywienie, a jego pielęgnacja jest regularna, dbałość o wygląd nie jest problematyczna. Wiele osób docenia to, że włosy, które gubi PON są łatwe do usunięcia, ponieważ nie wbijają się w tapicerkę i dywany. W okresie linienia powinno się czesać owczarka nizinnego zdecydowanie częściej, ponieważ wychodzący podszerstek zostaje na ciele (wymaga usunięcia). Polskiego owczarka nizinnego nie powinno się za często kąpać. Należy też za każdym razem poświęcić dużo czasu na jego suszenie. Często jest tak, że z wierzchu sierść wydaje się sucha, ale podszerstek pozostaje mokry. Wtedy też na włosach łatwo i szybko powstają kołtuny.

Ważną kwestią jest także codzienne sprawdzanie miejsc, w których łatwo robią się kołtuny. Mowa tutaj o sierści za uszami, między łapami i na policzkach. Jeśli włosy tam będą wyglądały na zlepione, trzeba od razu je wyczesać. Jeśli w porę nie zareagujemy, pojawią się problemy z pielęgnacją.

 

Z uwagi na to, że PON-y mają długą sierść, należy od samego początku przyzwyczajać je do różnych zabiegów pielęgnacyjnych. Tego wymaga nasz polski owczarek nizinny. Już szczeniaki należy uczyć tego, aby dawały się bez problemu czesać i aby w razie potrzeby można było je łatwo wycierać i spłukać wodą po spacerze. Szczególnie w okresie jesiennym jest to niezbędne, ponieważ długa sierść szybko się brudzi. 

Mając PON-a, z reguły nie trzeba martwić się o strzyżenie sierści. Polski owczarek nizinny może jednak tego wymagać, jeśli większość czasu przebywa na zewnątrz. Ostrzyżony polski owczarek nizinny jest łatwiejszy w pielęgnacji. Decydując się na umieszczenie zwierzęcia na zewnątrz, trzeba szczególnie dbać o to, aby spędzać z nimi sporo czasu i zapewnić mu odpowiednią długość spacerów i zabaw. Trzeba też sprawdzić, jakie budy dla psa są polecane i wybrać taki produkt, który zapewni naszemu pupilowi komfort i odpowiednią ochronę przed czynnikami zewnętrznymi.

 

Problemy zdrowotne

Z uwagi na wygląd i przyjazne usposobienie popularnością cieszy się polski owczarek nizinny. Adopcja czy zakup tego psa muszą być jednak dobrze przemyślane. Zwierzę to, choć ogólnie cieszy się dobrym zdrowiem, jest też narażone na pewne choroby. Znawcy rasy wskazują, że PON-y mają skłonność do dysplazji stawu biodrowego. Polski owczarek nizinny jest też narażony na zanik siatkówki, który może powodować całkowitą ślepotę. Wspomniane choroby są dziedziczone, dlatego tak ważne jest, aby wybierać psy pochodzące ze sprawdzonej hodowli. Dobrze prowadzony i utrzymany PON może przeżyć nawet 14 lat.

Polski owczarek nizinny – hodowla

Ile kosztuje polski owczarek nizinny? Cena psa pochodzącego ze sprawdzonej hodowli zaczyna się od ok. 3000 zł, a nierzadko sięga nawet 4000 zł czy 5000 zł. Cena za zwierzę nie powinna mieć dla nas kluczowego znaczenia. Zdecydowanie bardziej liczy się to, w jakich warunkach przyszło ono na świat, skąd pochodzą jego rodzice, a dokładniej, czy hodowla, z której bierzemy pupila, jest godna polecenia. Pojawiają się osoby, które mimo wszystko chcą zaoszczędzić i zdecydować się na zakup psa z niesprawdzonego źródła (polski owczarek nizinny bez rodowodu). Cena takiego zwierzęcia rzeczywiście jest niższa, ale nie mamy możliwości zabierania go na wystawy. Ponadto psy z pseudohodowli często mają problemy ze zdrowiem, a w okresie szczenięcym nie zawsze mają zapewnione godne warunki do rozwoju.

 

 

/0 Komentarze/Autor

Opinie o rasie cocker spaniel angielski

Ostatnio aktualizowane: 16.04.24

 

Cocker spaniel angielski to bardzo popularna rasa psów. Jej przedstawiciele mają myśliwskie pochodzenie i wyróżniają się przede wszystkim długą, błyszczącą sierścią oraz zwisającymi uszami. Obecnie czworonogi te są wybierane na przyjaciela rodziny, głównie ze względu na łagodny charakter. Co warto wiedzieć o cocker spanielu angielskim?

 

Historia rasy cocker spaniel angielski

Dokładne pochodzenie rasy cocker spaniel angielski nie jest znane, ale krążą pogłoski, że przodkowie jej przedstawicieli żyli już w czasach starożytnych. Istnieje teoria mówiąca o tym, że czworonogi przypominające spaniele na przełomie VII i VIII wieku dotarły na Półwysep Iberyjski (do czego przyczyniły się wyprawy krzyżowe), a następnie przewieziono je do Francji i Anglii. Na terenie Wysp Brytyjskich spaniele stały się szczególnie popularne pod koniec XVI wieku, kiedy to wprowadzono hodowle pozwalające na uzyskanie ras odpowiednich do prac na lądzie, a także w wodzie. W XVII wieku zaczęto starać się także o to, aby psy były jak najbardziej pomocne podczas polowań. Klub rasy cocker spaniel angielski utworzono w 1902 roku, wtedy sporządzono też opis wzorca, który obowiązuje do dziś (z niewielkimi modyfikacjami). AKC, czyli American Kennel Club, uznał wspomnianą rasę w 1946 roku. W Polsce pojawiła się ona jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, m.in. za sprawą księżnej Izabelli Radziwiłłowej. Po zakończeniu wojny w naszym kraju kontynuowano hodowlę cocker spanieli angielskich, w latach 50. doszło do kilku udanych importów zwierząt z Niemiec i Anglii.

Cocker spaniel angielski – opis rasy

Psy należące do rasy cocker spaniel angielski mają sylwetkę zbliżoną do kwadratowej. Odległość dzieląca kłąb od podłoża jest taka sama jak odległość od kłębu do nasady ogona. Budowa ciała czworonogów jest zwarta, lędźwie są krótkie, klatka piersiowa dobrze ożebrowana i głęboka, a grzbiet mocny i lekko opadający od lędźwi do nasady ogona. Co istotne, nie znajdziemy takiej odmiany rasy jak cocker spaniel angielski miniaturka. Możemy za to spotkać czworonogi pracujące jako tropowce lub płochacze, jak również wystawowe, które mają bardziej krępą budowę ciała i są nieco cięższe. Nie należy również szukać takich psów jak cocker spaniel angielski krótkowłosy. Przedstawiciele tej rasy mają długą sierść, która jest prosta i gładka (nigdy kręcona czy pofalowana). Dobrze owłosione partie ciała to głównie tułów, łapy przednie w całości i tylne powyżej stawu skokowego.

Wysokość czworonogów w kłębie uzależniona jest od ich płci. W przypadku samców jest to 39 – 41 cm, a samic 38 – 39 cm. Przeciętna masa ciała psów mieści się w przedziale od 13 do 14,5 kg. Co ciekawe, cocker spaniel angielski może mieć różne umaszczenie: Jednolite, dwubarwne, trójbarwne lub przesiane. Często spotykane są m.in. czworonogi czarne podpalane, czekoladowe, rude i biało-czarne, jednak wielu osobom marzy się biało-cytrynowy lub też złoty cocker spaniel angielski. Oczy psów są brązowe, błyszczące i wyraziste, a uszy długie, pokryte jedwabistym i prostym włosem. Bez względu na to, czy jest to biało-czekoladowy, czekoladowy, biało-czarny z podpalaniem czy czarny cocker spaniel angielski, może delikatnie gubić włos przez cały rok, jednak najbardziej intensywne linienie przypada na okres wiosny oraz jesieni. Sierść tych psów jest miękka, a jej usunięcie nie stanowi problemu, choć w niektórych częściach ciała mogą powstawać kołtuny.

Jaki charakter ma cocker spaniel angielski?

Cocker spaniel angielski to uczuciowy i łagodny pies z przyjaznym nastawieniem, ale czasami trudno jest poskromić jego temperament. Właściciele zwykle mają problem z agresją wobec innych czworonogów, a czasami także w stosunku do ludzi. Cocker spaniele angielskie bardzo przywiązują się do swojego pana, a długotrwała samotność źle na nie wpływa. Co prawda odpowiednie wyszkolenie sprawi, że pies będzie dobrze znosił kilkugodzinną rozłąkę, jednak nie powinno się go trzymać w kojcu i stale izolować od rodziny. Ponadto można zabierać go ze sobą na wakacyjne wyjazdy, dobrze wychowany pupil nie będzie sprawiał żadnych problemów w podróży.

Zarówno dorosłe psy, jak i szczeniaki rasy cocker spaniel angielski, są bardzo radosne i lubią się bawić, w szczególności ze starszymi dziećmi. To wierni przyjaciele rodziny, jednak nie można zapomnieć o ich myśliwskim pochodzeniu. Już od samego początku należy dobrze socjalizować swojego czworonoga oraz przedstawić mu zasady życia razem z ludźmi i innymi zwierzętami. Brak szkolenia spowoduje, że cocker spaniel angielski będzie niesforny i nieposłuszny, zapanowanie nad nim może czasami być bardzo kłopotliwe. Konieczne jest wychodzenie z psem na spacery, podczas których będzie mógł się pobawić i pobiegać. Z tego powodu nie jest to rasa polecana osobom zapracowanym, które w domu spędzają niewiele czasu. Bardzo ważne jest też to, że cocker spaniel angielski ma wrażliwą psychikę. Źle reaguje on nawet na podniesiony ton głosu właściciela, dlatego warto panować nad swoimi emocjami.

Mały cocker spaniel angielski wymaga określenia jasnych i konkretnych reguł, jak powinien się zachowywać. Jednocześnie między nim, a człowiekiem muszą być przyjacielskie relacje, należy poświęcać czworonogowi dużo czasu (najlepiej tak dużo, jak tylko możemy). Pies z pewnością sprawdzi się jako stróż domu, reaguje na każdy szmer za drzwiami. Zwykle akceptuje on inne zwierzęta. Podczas spacerów w pobliżu zbiorników wodnych nie powinno się spuszczać czworonoga ze smyczy. Cocker spaniel angielski bardzo lubi pływanie i nurkowanie, ale nie zawsze taka zabawa jest dla niego w pełni bezpieczna.

 

Cocker spaniel angielski – pielęgnacja i żywienie

Każdy właściciel cocker spaniela angielskiego musi poświęcać dużo czasu na jego pielęgnację. Najważniejsze jest regularne szczotkowanie psa, nawet co dwa dni lub codziennie. Warto przyzwyczajać do tego pupila, kiedy jest jeszcze szczeniakiem, wówczas tego typu zabiegi na pewno będą sprawiały mu przyjemność. Po spacerze należy dokładnie obejrzeć psa i w razie potrzeby usunąć gałązki, liście czy robaki znajdujące się na sierści. Raz na dwa miesiące cocker spaniel angielski wymaga strzyżenia, można to robić samodzielnie lub zabierać pupila do profesjonalnego salonu groomerskiego. Konieczne jest ponadto regularne przycinanie kosmyków na łapach oraz codzienne kontrolowanie uszu (są one wiszące, co sprzyja rozwojowi stanu zapalnego i infekcji grzybiczych).

Cocker spaniel angielski bardzo lubi jeść, dlatego trzeba kontrolować ilość podawanej karmy. Inaczej pies szybko przytyje i może zacząć mieć problemy z nadwagą, a tym samym kondycją zdrowotną. Czworonogi, które regularnie polują, potrzebują wysokoenergetycznego pokarmu, aby miały wystarczająco dużo sił. Najlepsza karma dla psa rasy cocker spaniel angielski dostarcza mu wszystkich niezbędnych składników odżywczych, dzięki którym ma energię do zabawy, lśniącą sierść oraz dobrą kondycję zdrowotną. Jednocześnie ilość znajdującego się w składzie białka musi być ograniczona, gdyż w nadmiarze wywołuje ono choroby skórne. Swojemu pupilowi możemy podawać suchą i mokrą karmę lub zdecydować się na żywienie BARF, tę kwestię warto przedyskutować ze specjalistą.

Ile żyje cocker spaniel angielski?

Średnia długość życia rasy cocker spaniel angielski to 12 – 14 lat, choć wiele czworonogów żyje nawet kilka lat dłużej. Psy przeważnie nie mają poważnych problemów zdrowotnych ze względu na silny organizm. Niemniej jednak na skutek braku odpowiedniej ilości ruchu mogą przytyć, a nawet wpaść w depresję, dlatego tak ważne jest regularne wychodzenie na długie spacery. Cocker spaniel angielski najczęściej boryka się z różnymi schorzeniami oczu: Kataraktą, atrofią siatkówki, a także podwinięciem powieki. Niekiedy u psów tej rasy pojawia się też zapalenie spojówek, co wiąże się z częstymi zabawami w zaroślach. Choroby przewlekłe rozwijają się u nich rzadko, to głównie kardiomiopatia rozstrzeniowa czy idiopatyczne zapalenie wątroby.

 

Hodowla rasy cocker spaniel angielski

Osoby, które chcą mieć psa rasy cocker spaniel angielski, powinny zdecydować się na zwierzę z zarejestrowanej hodowli. Czworonogi z takich miejsc mają zapewnione odpowiednie warunki do życia, są zaszczepione i mają silnych, zdrowych rodziców. Średnio za szczeniaka trzeba zapłacić od 1500 zł do nawet 5000 zł. Bardzo niska cena za psa cocker spaniel angielski powinna być dla nas sygnałem ostrzegawczym. Zazwyczaj oznacza to, że zwierzę pochodzi z tzw. pseudohodowli, gdzie właściciel nie dba o prawidłowy rozród czworonogów i ich zdrowie, a zależy mu jedynie na zysku. Pies kupiony w tego typu miejscu nie ma rodowodu i nie możemy mieć pewności, że odpowiada wzorcom rasy. Ponadto zwierzęta z pseudohodowli często są obciążone schorzeniami uwarunkowanymi genetycznie i wymagają wieloletniego leczenia, czasami nawet do końca życia. Z tego względu zawsze trzeba się upewnić, że wybrane przez nas miejsce jest zarejestrowane w Związku Kynologicznym w Polsce (ZkwP).

 

 

/0 Komentarze/Autor

Top 12 zagrożonych gatunków zwierząt

Ostatnio aktualizowane: 16.04.24

 

Coraz częściej w mediach możemy usłyszeć apel ekologów ostrzegający, że przyszłe pokolenia mogą nie mieć już okazji, aby zobaczyć niektórych gatunków zwierząt. Wynika to z tego, że są one zagrożone wyginięciem i jeśli nie zostanie zapewniona om odpowiednia ochrona, przestaną istnieć. Oto lista gatunków, które są coraz rzadziej spotykane w Polsce i na świecie.

 

Dlaczego zwierzęta wymierają?

Tak naprawdę przyczyn wymierania zwierząt jest wiele, ale jedną z podstawowych jest wzrost naszej populacji i rozwój gospodarczy. To powoduje, że wciąż przekształcamy środowisko i dopasowujemy je do swoich potrzeb, rozwijając otaczającą nas infrastrukturę. Często zdarza się, że tereny zamieszkiwane przez określone zwierzęta są zmieniane np. w pola uprawne, miejsca pozyskiwania drewna lub po prostu w nowoczesne osiedla. Co prawda są gatunki mogące przystosować się do zmian ekosystemu, ale niektóre nie potrafią odnaleźć się w nowym środowisku, co uniemożliwia im rozmnażanie, a tym samym zmniejsza ich szansę na przeżycie. Często nie jesteśmy świadomi, że lista prezentująca ginące gatunki zwierząt wydłuża się przez nasz sposób postępowania. Wiele osób nie ma świadomości, jak istotna jest konieczność zrównoważonego czerpania zasobów czy różnorodność biologiczna. Musimy zdać sobie sprawę z tego, że ekosystem, czyli zbiorowość zwierząt i roślin żyjących w środowisku, to skomplikowana całość i wszystkie wchodzące w jej skład elementy są ze sobą powiązane.

W niektórych miejscach na świecie, przykładowo w Afryce, zagrożone gatunki zwierząt giną na skutek częstych polowań urządzanych przez kłusowników. Zależy im głównie na zdobyciu rogów czy kłów, które następnie sprzedają, to dla nich dobre źródło dochodu. Należy wspomnieć też o tym, że zwierzęta zagrożone wyginięciem muszą zmagać się z ocieplającym się klimatem. Wzrost temperatury przyczynia się do topnienia lodowców, podnoszenia się poziomu mórz, zaniku pokrywy śnieżnej i pustynnienia terenów. To powoduje, że zwierzęta tracą dostęp do środowiska, w którym mogą prawidłowo się rozwijać i żyć. Ekosystemy, dla których ocieplenie klimatu jest dużym zagrożeniem, to m.in.: Stepy Rosji i Mongolii, tropikalne lasy, rafy koralowe, tundra arktyczna w Kanadzie oraz sawanna w Indiach.

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody stworzyła listę gatunków zagrożonych wyginięciem. Po raz pierwszy ukazała się ona już w 1963 roku, a znajdują się na niej nie tylko zwierzęta, ale i rośliny, a nawet grzyby. Większość z nich zyskała status zagrożonego gatunku w wyniku działalności człowieka. Wiele krajów przygotowało własną księgę opisującą gatunki, których populacja stopniowo się zmniejsza. Obowiązująca w Polsce czerwona lista zwierząt uwzględnia stopień ich zagrożenia, rzadkość występowania, a także proponowane sposoby ochrony. Po raz pierwszy opracowano ją w 1992 roku. Dzięki polskiej czerwonej księdze można poznać gatunki: Wymarłe, zanikłe, skrajnie zagrożone, bardzo wysokiego ryzyka, wysokiego ryzyka, niższego ryzyka (ale bliskie zagrożenia) oraz na razie niezagrożone wymarciem, które z pewnych powodów znalazły się na liście. Jakie zwierzęta trafiają na krajowe i międzynarodowe czerwone listy?

 

Szympans zwyczajny

Sprawdzając spis opisujący gatunki zwierząt zagrożone wyginięciem, znajdziemy w nim m.in. szympansa zwyczajnego. To wąskonosa małpa z rodziny człowiekowatych zamieszkująca tereny zachodniej i środkowej Afryki równikowej. Żyje ona w dżungli, górskich lasach, na bagnach i sawannach. Szympansy zwyczajne są zagrożone wyginięciem, ponieważ coraz częściej stają się celem polowań, a ich populacje przeważnie są rozproszone i niewielkie. Nierzadko zdarza się, że najmłodsze osobniki są zabierane przez ludzi od swoich rodzin, a następnie sprzedawane na targach jako zwierzęta domowe. Szympansy są też wykorzystywane do badań laboratoryjnych, przeprowadzono na nich wiele badań medycznych, w tym przy opracowywaniu szczepionki przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby.

 

Płetwal błękitny

Płetwal błękitny to ssak z rodziny płetwalowatych, a jednocześnie największe zwierzę na naszej planecie. Jego populacja znacząco zmniejszyła się w XX wieku na skutek urządzanych masowo polowań na wieloryby. Płetwale spotykane są w oceanach, przede wszystkim w strefie pelagialu, czyli na otwartych wodach (trudno jest je zauważyć u wybrzeży). Kłusownicy polowali na nie, aby pozyskać cenny tran, jak również fiszbiny wykorzystywane do produkcji gorsetów. Szacuje się, że do połowy XX wieku zabito ok. 300 000 osobników, dlatego w 1966 płetwal błękitny został objęty ścisłą ochroną. W tym czasie gatunkowi groziło całkowite wyginięcie, ale podjęte działania pozwoliły na powolny wzrost populacji tych wielorybów.

Pantera śnieżna

Zagrożone gatunki zwierząt to także pantery śnieżne (inaczej irbisy śnieżne). Ilość żyjących obecnie na świecie osobników to 4000, a kłusownictwo, zmiana klimatu oraz utrata siedlisk mogą przyczynić się do zmniejszenia tej liczby. Pantery są uznawane za najpotężniejszych drapieżników w skalistych górach Ałtaju. Są one nieuchwytne, dlatego niewiele wiemy na ich temat, obserwowanie ich w naturalnym środowisku jest bardzo trudne (z tego powodu pantery śnieżne często nazywane są duchami gór). Wiele osobników zginęło w wyniku polowań urządzanych w celu pozyskania cętkowanego futra. Ponadto niektóre części ciała panter wykorzystywane są do produkcji preparatów leczniczych stosowanych w tradycyjnej medycynie azjatyckiej.

 

Słoń indyjski

Słonie indyjskie to chronione na świecie zwierzęta, które są największymi ssakami lądowymi (jednocześnie to jedyny azjatycki gatunek słonia). Dawniej zamieszkiwały one ekosystemy w wielu rejonach Azji, ale obecnie żyją na terytorium stanowiącym ok. 15% tego pierwotnego. Czynniki, które się do tego przyczyniły to szybki wzrost liczby ludności na kontynencie oraz przekształcanie naturalnych obszarów w osiedla, tereny rolne lub miejską infrastrukturę. Co więcej, słonie często stają się ofiarami lokalnych społeczności, które zabijają zwierzęta za wyrządzanie szkód na ich polach uprawnych, dużym problemem jest ponadto kłusownictwo. Według szacunków w ciągu ostatnich 120 lat populacja słoni indyjskich zmniejszyła się o ok. połowę, dlatego Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznała je za rzadkie zwierzęta, zagrożone wyginięciem.

 

Rekin wielorybi

Pytając o najbardziej zagrożone gatunki zwierząt na świecie, w odpowiedzi usłyszymy prawdopodobnie o rekinach wielorybich, czyli największych rekinach żyjących na naszej planecie. Można spotkać je we wszystkich tropikalnych wodach, potrafią pokonać bardzo duży dystans, aby znaleźć pożywienie (plankton). Co prawda polowania na rekiny wielorybie w wielu miejscach są zabronione, ale kłusownicy często ignorują zakazy. Organizują oni nielegalne połowy, aby pozyskać wielorybie mięso, gdyż popyt na nie wciąż wzrasta. Rekiny wielorybie uznano za gatunek zagrożony wyginięciem w 2016 roku, 16 lat wcześniej miały status gatunku wysokiego ryzyka. Ich populacja zmniejsza się zarówno na skutek nielegalnego odławiania, jak i długiego cyklu rozrodczego.

Suhak mongolski

Suhaki mongolskie często są nazywane antylopami z epoki lodowcowej, na co wpływa ich charakterystyczny wygląd. Mają one nos przypominający trąbę a rozwijały się już od okresu plejstocenu. Dawniej suhaki mongolskie tworzyły obszerne stada i można było je spotkać w wielu regionach Mongolii, obecnie żyją na 20% dawnego terytorium, a ich liczebność nie przekracza 8500 osobników. Zwierzęta te są zagrożone wyginięciem ze względu na kłusownictwo (są zabijane dla futer i rogów) oraz postępujące zmiany klimatyczne. Suhaki mongolskie giną również w wyniku choroby określanej mianem pomoru małych przeżuwaczy, którą zarażają się od hodowanych w wielu gospodarstwach kóz i owiec.

 

Zagrożone gatunki zwierząt w Polsce

Lista prezentująca zwierzęta będące pod ochroną na świecie jest bardzo długa. Również w naszym kraju żyją ssaki, ptaki, gady oraz płazy, których populacja znacząco się zmniejsza, niekiedy w bardzo szybkim tempie. Gatunki zagrożone wyginięciem w Polsce to przede wszystkim:

♦ Ryś euroazjatycki – razem ze żbikiem to jedyny występujący w naszym kraju przedstawiciel kotowatych. Jednocześnie jest to jeden z największych drapieżników w Europie. Rysie euroazjatyckie żyją na terenie Puszczy Białowieskiej i Kotliny Biebrzańskiej, nielicznie spotyka się je również na Polesiu Lubelskim, Roztoczu, w Puszczy Solskiej, Borach Tucholskich oraz Puszczy Noteckiej. Największym zagrożeniem dla tych zwierząt jest działalność człowieka, ich populację zmniejszają też pasożyty i choroby osłabiające organizm (wścieklizna i parwowiroza).

♦ Wilk szary – ma skłonności terytorialne, spotyka się go przede wszystkim w województwie podkarpackim, podlaskim, małopolskim i warmińsko-mazurskim, ale wędrujące watahy lub pojedyncze osobniki można zaobserwować także w pozostałych częściach kraju. Wilki uznaje się za rzadkie zwierzęta w Polsce i podlegają ścisłej ochronie. Ich wymieranie jest związane z działalnością człowieka, głównie rozwojem ludzkich siedlisk.

♦ Foka szara – największy gatunek foki żyjący w Bałtyku. W porównaniu do danych sprzed 100 lat obecnie liczebność tych fok to jedynie 30%. Na proces ich wymierania wpływa kilka czynników: Kurczenie się zamieszkiwanych przez nie terenów, powszechne polowania (dawniej rybacy uznawali je za szkodniki), a także przypadkowe wpadanie w sieci służące do połowu ryb.

♦ Morświn zwyczajny – jeden z najmniejszych gatunków waleni, podobnie jak foka, był traktowany jako szkodnik i tępiony. To spowodowało, że obecnie w Bałtyku żyje jedynie ok. 500 osobników, a największym zagrożeniem jest dla nich stosowanie stawnych sieci oskrzelowych. Ponadto morświny są narażone na oddziaływanie toksycznych substancji w przybrzeżnej strefie morza oraz zakłócenia akustyczne płoszące je z naturalnych siedlisk.

♦ Niedźwiedź brunatny – w Polsce jest objęty ścisłą ochroną, jego populacja to ok. 110 osobników. Miejscem, gdzie najłatwiej można spotkać niedźwiedzie, są Bieszczady, często pojawiają się one również w Tatrach. Dawniej zwierzęta te zamieszkiwały cały kraj, ale ich liczebność stopniowo malała w wyniku polowań i chęci pozyskania futra oraz mięsa.

♦ Sóweczka zwyczajna – najmniejsza w Polsce i Europie sowa, jej liczebność to ok. 1000 – 1500 par lęgowych. Ptaki wymierają z powodu utraty naturalnych siedlisk (wycinka starych drzewostanów). Żyją one w dziuplach opuszczonych przez inne gatunki i spotyka się je wyłącznie na terenach bez intensywnie prowadzonej gospodarki leśnej.

 

Jak chronić zagrożone gatunki zwierząt?

Są sposoby na to, aby chronić zagrożone gatunki w Polsce i na świecie, które może wypróbować każdy z nas. Jednym z najłatwiejszych jest dbanie o środowisko naturalne. Dużym krokiem jest już wysprzątanie terenu, w którym się znajdujemy, dlatego warto zawsze mieć przy sobie worek na śmieci. Dobrą okazją do porządków są rodzinne spacery, a także wyjścia z psem. W ochronie zagrożonych gatunków pomaga też unikanie niszczenia środowiska naturalnego. To oznacza, że nie powinniśmy wypalać łąk, zanieczyszczać wód, wycinać drzew bez zastanowienia czy zabierać do domu pamiątek ze spacerów. Nierzadko nie zdajemy sobie sprawy z tego, że rozrzucanie ułożonych gałęzi czy zakopywanie tuneli w ziemi może wiązać się ze zburzeniem miejsca schronienia zwierząt. Osobom wychodzącym do lasu z czworonogiem przyda się GPS dla psa. Ten niewielki sprzęt pozwoli na szybkie zlokalizowanie pupila, co może zapobiec np. zaatakowaniu przez niego przypadkowo spotkanej sarny, dzika czy nawet wilka (zdarza się to coraz częściej w wielu regionach Polski).

W ochronie gatunków zagrożonych wyginięciem pomagają fundacje. Często nie mają odpowiednio dużych funduszy, aby szybko wdrożyć wszystkie zaplanowane działania, dlatego warto przekazywać im 1% podatku lub dobrowolne wpłaty. Jeśli marzy nam się nieco mniej typowe zwierzę domowe niż pies czy kot, przykładowo egzotyczny ptak lub żółw, musimy się upewnić, że pochodzi z legalnego źródła. Okazuje się, że nawet 5000 gatunków jest zagrożonych wyginięciem właśnie z powodu nielegalnego handlu, część zwierząt umiera już w trakcie podróży. Warto też zrezygnować z zakupu naturalnych futer i dodatków produkowanych np. ze skóry krokodyla. Mimo że wiele osób uznaje je za piękne, to tego typu wyroby również przyczyniają się do zmniejszenia populacji zwierząt.

Musimy pamiętać, że człowiek jest tylko częścią przyrody, a zwierzęta i rośliny także odgrywają w niej istotną rolę. Kiedy giną określone gatunki, ład w ekosystemie zostaje zachwiany, co może nieść za sobą poważne konsekwencje (zwłaszcza jeśli wymierają drapieżniki, czyli zwierzęta znajdujące się na szczycie hierarchii). Jeśli odpowiednio nie zadbamy o środowisko, przyszłe pokolenia poznają niektóre gatunki tylko dzięki informacjom umieszczonym w książkach lub w Internecie. Powinniśmy więc jak najszybciej podjąć działania, które temu zapobiegną.

 

 

/2 Komentarze/Autor

Szukaj według litery

ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ

Szukaj według kategorii

Imiona dla psa samca
Imiona dla suczek

Najpopularniejsze imiona dla psa

Ostatnio aktualizowane: 16.04.24

Zastanawiając się nad powiększeniem rodziny o psiaka, obok odpowiedzialnych decyzji o tym jak to wpłynie na nasze życie, gdzie zwierzę znajdzie w naszym domu swój kąt, kto i kiedy będzie go karmił, wychodził na spacer, słowem zajmował się, dylematem będzie wybór dla pupila imienia. Pamiętaj, że niezależnie czy to będzie imię dla psa czy imię dla suczki, zostanie prawdopodobnie z Twoim zwierzakiem na resztę jego życia, więc nie należy imienia wybierać pochopnie i pod chwilowym impulsem, czasem śmieszne imiona dla psa są zabawne tylko w chwili wyboru. Potem przestają nas już bawić. Jak więc podejść do sprawy, aby imię okazało się praktyczne, ładne, zrozumiałe dla psa i nieingerujące w niczyją prywatność? Oto kilka rad:

Wybór imion dla psów rasowych.

W przypadku zakupu psa z hodowli i zamiaru wyjazdów na wystawy psów rasowych, zwłaszcza wystawy międzynarodowe, warto zastanowić się, czy angielskie imiona dla psa nie będą najlepszym wyborem. Ułatwi to kontakty z międzynarodowym sędzią na wystawie. Ostatnio właściciele patrzą też przychylnym okiem na rosyjskie imiona dla psa. Ale niezależnie jaką decyzję w tej sprawie podejmiesz czy sięgniesz po popularne imiona dla psa czy oryginalne imiona dla psa, musisz trzymać się wyznaczonych reguł hodowlanych. Przede wszystkim imię psa hodowlanego składa się z kilku członów.

Zwykle jest to imię jakie my nadajemy pupilowi i drugi człon, jakim jest nazwa hodowli. Dodatkowo wszystkie szczenięta miotu muszą mieć imię zaczynające się na tę sama literę alfabetu. To może nieco komplikować sprawę i zawężać możliwości wyboru. Jednak, jak mamy dużą trudność w nadaniu imienia na przypisaną zwierzęciu literę, zawsze możemy uciec się do sposobu i nadać mu oficjalne “wystawowe” imię na wymaganą literę, a na użytek domowy wykorzystywać bardziej nam przyjazne brzmienie. 

Brzmienie imienia

Z pewnością przy wyborze należy się kierować własnym gustem, ale też i rozsądkiem. Kupując psiego oseska, chętnie przychodzą nam do głowy słodkie imiona dla psa, trzeba jednak pamiętać, że z tego maleństwa wyrośnie niejednokrotnie duże zwierzę. Zatem starajmy się brać pod uwagę to, jakie będą pasować imiona dla małych psów, a jakie okażą się odpowiednie imiona dla dużych psów. Pewne jest jedno, imiona dla psów i suczek muszą być nie więcej niż dwusylabowe i mocno brzmiące. Właściciel powinien sobie zdawać sprawę, że pies musi brzmienie swojego imienia wychwycić spośród potoku słów, które dla niego nic nie znaczą, dlatego silne brzmienie jest tak ważne.

Ponadto dwusylabowe imię znacznie łatwiej się używa niż takie, które składa się z trzech lub więcej sylab. Część hodowców uważa, że dobrze brzmiące dla psa imię zawiera literę “r”, która sprawia, że jest ono dobrze słyszalne i się wyróżnia. 

 

Najpopularniejsze imiona dla psa

Często kierujemy się wyglądem zwierzaka i wtedy najczęściej wybierane imiona dla psów to: Rudy, Czarny, Łatek, Pirat, a imiona dla suczek to: Łatka, Kuleczka, Plamka itp. Innym razem kierujemy się cechami charakteru wybierając imiona dla psów i samców nazywamy: Urwis, Łobuz, Gryzak, a samiczki na przykład Przylepa. Imiona dla psa nadawane przez właścicieli nierzadko też nawiązują do zjawisk przyrody i tak mamy wokół siebie takie imiona dla psa – samca jak Kamyk czy Piorun, dla samiczki Chmura czy Burza.

Wiele osób nadaje swoim pupilom imiona inspirowane ludzkimi imionami czy to polskimi, czy obcymi. I tak na ulicach możemy spotkać zwierzaki o imionach Leon, Czarek, Aleks, Jackie czy Ada, Rita albo Lola. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że wołając za psem “Karol” na ulicy może się obejrzeć kilku panów, nie polecamy wyboru dla psa imion należących do ludzi. Wiele osób może poczuć się dotkniętych taką sytuacją, gdy ich imieniem będziemy przywoływać czworonoga. 

Skąd czerpać pomysły na imiona dla psa i suczki?

Właściwie łatwiej byłoby napisać skąd nie czerpać. Źródła inspiracji są wokół nas, wystarczy się tylko rozejrzeć. Dobrym pomysłem może być wykorzystanie postaci z bajek i użyć jako imiona dla psa takie postaci jak Olaf, Balto, Nemo, Pumba, Simba. Imiona dla suczek z tej kategorii to Migotka, Nela, Arielka, Pigi.

Można wykorzystać rozmaite obcojęzyczne słowa, które brzmią dla nas przyjaźnie. Jednak zawsze należy zapoznać się z faktycznym znaczeniem wyrazu, aby nie okazał się kłopotliwy, gdy wybierzemy się z naszym pupilem z węgiersko brzmiącym imieniem do Budapesztu, a tam okaże się, że imię jest wulgaryzmem, albo słowem powszechnie używanymi a nie aprobowanym jako imię dla zwierzaka. Ale na przykład takie imiona jak Jelly, Stone. Latte. Pillow, nie powinny nikogo razić. 

Wiele osób chce wykorzystać rozmaite zabawne zwroty, które jako imię zwierzęcia brzmi przyjemnie. Stąd trafiają się imiona dla psa i suczki takie jak: Bigos, Fotka, Pasztet, Boczek, Budyń, Kluska, Czikita. Inspiracją też może być, wcześniej już wymieniany, wygląd lub cecha charakteru czworonoga i tak imiona dla psa – chłopaka jakie się z tej kategorii trafiają to: Laluś, Ważniak, Kleks, Patyk, Brutal, a dla dziewczynek: Kluska. Łatka, Kruszyna.

Ale inspiracji możemy szukać wszędzie. Imiona dla psa mogą być zaczerpnięte z produktów spożywczych i niejeden Baton, Keks czy Pączek chodzą na smyczy i spotykają się z koleżankami o imionach Beza, Śliwka czy Fanta.

Ambitnym właścicielom polecamy imiona dla psów związane z nazwami geograficznymi czy astronomią. Wśród wyróżniających się możemy przytoczyć: Uran, Eris, Jowisz, Kepler, Łazik, Wenus, Nasa, Fidżi, Kuba, Dunaj, Fryzja, Olita, Peru.

Ponieważ nasze zwierzaki często jawią się nam jako wyjątkowe, naturalnym jest, że wybieramy dla nich imiona super bohaterów z filmów czy książek.  Imiona dla psów najczęściej się powtarzające to: Raven, Thor, Robin, Drax, Atom, Zatanna. A bardzo bogatym źródłem do poszukiwań będą nazwy zwierząt. Imiona dla psa zainspirowane nawą innego zwierzęcia, mogą oddawać charakter lub usposobienie naszego pupila, na przykład; Pirania, Dudek, Gibon, albo przypominać je z wyglądu: Rudzik, Zebra, Tapir, Waran.

Niezależnie też jaką decyzję w końcu podjąłeś i jak nazwałeś swojego pupila, gdy wybór okazał się nietrafiony, imię psu można zmienić. Nawet dorosły pies przyzwyczai się do nowego imienia, gdy będziesz za jego pomocą psa przywoływać, a potem nagradzać za przyjście. Jeśli mimo przeczytania powyższych rad nadal nie wiesz na jakie imię się zdecydować, wpisz w wyszukiwarkę internetową frazę “imiona dla psa przykłady”, a pokażą Ci się strony z długą listą przykładowych imion. 

 

 

/0 Komentarze/Autor

Opinie o Welsh corgi pembroke

Ostatnio aktualizowane: 16.04.24

 

Welsh corgi pembroke to jedna z ras psów, które dawniej były bardzo pomocne w pilnowaniu stada bydła lub owiec oraz ochrony gęsi przed drapieżnikami. Pomimo tego, że rasa zakwalifikowana jest jako psy pasterskie, z biegiem lat zostały one udomowione i obecnie większość z nich można spotkać wylegujących się na kanapie w domu. Zanim jednak podejmie się decyzje o zakupie z hodowli psa rasy Welsh corgi pembroke warto wiedzieć, jakie cechy charakteryzują tego niewielkich rozmiarów towarzysza oraz w jaki sposób troszczyć się o pupila. 

 

Pies Welsh corgi pembroke – co warto wiedzieć o brytyjskiej rasie?  

Prawdziwe pochodzenie psów z rasy Welsh corgi pembroke nie jest do końca wiadome, ani potwierdzone. Z pochodzeniem czworonogów jest związana pewna legenda, według której te niewielkie psy były wierzchowcami wróżek. Po tym, jak wróżki zniknęły, pozostały po nich jedynie dwa szczeniaki, które wychowały się wśród ludzi i dały początek tej niezwykłej rasie. Według historii Welsh corgi pembroke pochodzi z Wielkiej Brytanii, a dokładnie z Walii położonej w południowo-zachodniej części królestwa. To właśnie Walijczycy wykorzystywali rasę jako psy zaganiające. Pierwsze wzmianki, jakie można znaleźć o tych niezwykłych czworonogach, pochodzą z X wieku n.e. Wszystko wskazuje na to, że to wikingowie przywieźli psy do Walii, stąd podejrzenia, że pochodzą one od szpiców. 

Istnieje druga teoria, według której Welsh corgi pembroke pochodzi od szpiców, które znalazły się na terenach obecnego królestwa przywiezione przez flamandzkich tkaczy. Pierwsze oficjalne zapiski dotyczące protoplastów rasy zostały zapisane w Kodeksie Walijskim własności króla Howella Dha pochodzącym z 920 roku. W języku celtyckim słowo „corgi” oznacza „krasnopsa”, co może kojarzyć się z niewielkich rozmiarów zwierzęciem. Psy corgi nie były popularne wśród hodowców, jednak mimo tego wzbudziły zainteresowanie na początku XX wieku. Głównie z tego powodu nastąpiło wyodrębnienie dwóch ras, takich jak: Welsh corgi pembroke oraz Welsh corgi cardigan. 

Psy rasy corgi mimo swoich niewielkich gabarytów są zaklasyfikowane do rodzaju odpowiedzialnego za zaganianie oraz pilnowanie stada. Należą do grupy psów pasterskich, co może się wydawać dziwne ze względu na wysokość wynoszącą zaledwie 25-30 cm oraz masę do 12 kg. Przyglądając się sylwetce Welsh corgi pembroke można zauważyć bardzo duże podobieństwo do jamnika, ze względu na krótkie łapy oraz dobrze rozwiniętą, muskularną szyję. Długi i mocny tułów, prosta linia grzbietu, a także szeroka klatka piersiowa zwracają uwagę, że jest to pies przystosowany do pracy z innymi zwierzętami. Ogon czworonoga jest osadzony w linii grzbietu i jest o wiele krótszy niż u cardigana. Oprócz tego należy zwrócić uwagę na lisowaty kształt głowy oraz brązowe, płytko osadzone oczy, w których można zauważyć mądre spojrzenie zwierzęcia. Te niewielkie psy mają śniade, rude, płowe oraz czarne umaszczenie, które może być jednolite lub z białymi, odróżniającymi się znaczeniami. Sierść jest średniej długości, raczej prosta i ma gęsty podszerstek, co jest wyczuwalne podczas głaskania. Właściciele psów powinni zadbać o regularne wyczesywanie, przynajmniej raz w tygodniu, aby pozbyć się błota, które bardzo często przylepia się do sierści. Należy pamiętać także o kąpaniu z zastosowaniem odpowiednio dobranych preparatów dla psów tej rasy. 

 

Welsh corgi pembroke – charakter 

Decydując się na wybór psa rasy Welsh corgi pembroke, warto wiedzieć, że od małego szczeniaka należy dbać o jego wychowanie. Mimo niepozornego wyglądu może on sprawiać spore problemy wychowawcze, kiedy podrośnie. Jednak w większości przypadków psy tej rasy są bardzo pogodne i serdeczne przede wszystkim w stosunku do dzieci. Odpowiednio wyszkolony zwierzak potrafi nawet mieć przyjacielskie stosunki z obcymi osobami, dlatego też nie ma obawy, że przychodzący do domu goście zostaną ugryzieni lub zaatakowani w inny sposób. Właściciele Welsh corgi pembroke na pewno niejednokrotnie zauważyli, że czworonogi na dźwięk dzwonka lub domofonu reagują szczekaniem, a następnie ciepło witają przybyłych gości. Rasa jest odpowiednia dla osób, które mają dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. Pies nie reaguje agresywnie na zaczepki ze strony najmłodszych, jednak czasami w trakcie zabawy można zauważyć, że delikatnie podszczypuje biegające dzieciaki. Wynika to jednak z pobudzenia jego instynktów związanych z zaganianiem do zagrody, dlatego trzeba mu to wybaczyć. 

Odpowiednie wychowanie psa sprawi, że będzie bez problemu spędzał czas  z innymi psami oraz że nie będzie zazdrosny o inne zwierzęta znajdujące się w domu. Mimo pogodnego nastawienia do innych zwierząt zaatakowany nie będzie dłużny i odwdzięczy się tym samym. Czasami dochodzi do konfliktów między osobnikami mieszkającymi pod jednym dachem i będącymi tej samej płci. Pies jest towarzyski i chętnie spędza czas tuż obok swojego właściciela. Stadny instynkt zwierzęcia nie pozwoli mu uciec lub oddalić się daleko od opiekuna. Gdyby jednak tak się stało można zainwestować w GPS dla psa, który w zależności od wybranego wariantu można założyć na obrożę lub kupić jako gotowy produkt z możliwością zapięcia na szyi. W ten prosty sposób właściciel może mieć pewność, że szybko odnajdzie zaginionego pupila, który postanowił wybrać się na dłuższy, samotny spacer. Czasami Welsh corgi pembroke może zainteresować się ptakami w parku lub uciekającą wiewiórką. Instynkt zaganiacza zmusi go wówczas do interwencji, która może skutkować brakiem kontroli nad pupilem. 

 

Welsh corgi pembroke – szczeniaki i ich wychowanie 

Szczeniaki corgi wymagają odpowiedniego podejścia ze strony właścicieli. Od początku należy zadbać o to, aby pies był socjalizowany z domownikami, innymi ludźmi oraz zwierzętami. Czworonogi tej rasy mają bardzo dobrą pamięć, chętnie współpracują z człowiekiem, a co najważniejsze szybko się uczą. Mimo tego należy uważać, aby towarzysz nie nauczył się czegoś, czego nie powinien, ponieważ błędy w wychowaniu za szczeniaka pozostaną już do końca. Właściciele bez doświadczenia powinni mieć świadomość, że pies szybko się uczy zarówno dobrych, jak i złych nawyków. Welsh corgi pembroke mogą być bardzo uparte i często lubią stawiać na swoim, co sprawia, że właściciele muszą umiejętnie wytyczać granice i określać zasady panujące w domu. Ważne jest to, aby nie pozwalać mu na wszystko, ponieważ szybko można odczuć błędy w wychowaniu. Nauka, wdrażanie nowych zasad oraz praca nad charakterem powinny być wdrażane powoli i konsekwentnie. Współpraca powinna opierać się na wzajemnym zaufaniu zarówno ze strony właściciela, jak i pupila. Wyuczone komendy oraz zachowania są chętnie powtarzane i zazwyczaj nie sprawiają psu żadnego problemu. W zależności od typu charakteru niektóre czworonogi lubią być dopingowane ulubioną przekąską lub zabawą w aportowanie. W ten sposób pies wie, że robi dobrze i tak należy postępować. 

Welsh corgi pembroke – hodowla

Osoby, które zdecydują się na adopcję psa z hodowli, powinny dokładnie sprawdzić wybrane miejsce oraz dowiedzieć się, czy są to zwierzęta z rodowodem. Cena Welsh corgi pembroke z wszystkimi dokumentami to koszty sięgające nawet 6000 zł. Ostateczna kwota jest uzależniona od płci, renomy hodowli, a także od wartości konkretnego czworonoga. Bardzo wartościowe i wyróżniające się od innych szczeniaki mogą kosztować nawet powyżej 6000 zł. Poszukując odpowiedniej hodowli, należy zwrócić uwagę na tzw. „pseudohodowle”, w których psy nie zawsze są traktowane dobrze i często dochodzi do różnego rodzaju nieprzyjemnych sytuacji związanych z chorobami genetycznymi psiaków. Powodem tego jest brak odpowiednich badań tuż po urodzeniu szczeniaka, które wykluczą lub potwierdzą np. dysplazję stawu biodrowego czy choroby oczu. Decydując się na zakup psa z profesjonalnej hodowli, warto także dowiedzieć się coś więcej o rodzicach szczenięcia. Zdarzają się przypadki, kiedy osobniki są bardzo lękliwe i boją się ludzi. W późniejszym wieku może to sprawiać duże problemy wychowawcze związane z odpowiednim przystosowaniem psa do życia w domu. 

 

Corgi do adopcji – jakie są wady i zalety rasy 

Osoby poszukujące rasowego psa w typie jamnika, który dodatkowo lubi ruch i aktywność na świeżym powietrzu na pewno będą zadowolone z możliwości odbywania długich spacerów ze swoim pupilem. Welsh corgi pembroke to odpowiedni towarzysz leniwych wieczorów na kanapie oraz codziennych zabaw ulubioną zabawką. Osoby decydujące się na wybór psa tej rasy powinny wiedzieć, że lubi on aktywnie spędzać każdy dzień, a brak zaangażowania ze strony właściciela może skutkować przypadkowym zniszczeniem sprzętów domowych lub ulubionych butów przybyłego w odwiedziny gościa. Z głównych zalet Welsh corgi pembroke należy wymienić przywiązanie do całej rodziny, a nie do poszczególnych jej członków, inteligencję, tolerancję wobec innych zwierząt w domu, a także bezpieczeństwo względem małych dzieci.

Rasa nie jest agresywna, dlatego też często jest wybierana do mieszkania, w którym są dzieci. Do zalet należy dodać także łatwość w pielęgnacji za sprawą sierści, która wymaga czesania raz w tygodniu. Niestety, oprócz zalet warto dodać także jego wady. Źle wychowany za szczeniaka może sprawiać duże problemy wychowawcze. Głównie z tego względu osoby wybierające Welsh corgi pembroke powinny przyłożyć się do swojej edukacji i dowiedzieć, w jaki sposób właściwie wychować psa tej rasy, aby nie sprawiał kłopotów i był grzeczny. Dla ludzi, którzy nie wiedzą, jak podejść do wychowania czworonoga, zaleca się szkolenie w profesjonalnej szkole, gdzie właściciele przychodzą ze swoimi psami i uczą się, w jaki sposób postępować w danych sytuacjach. Odbycie takiego kursu jest bardzo dobrym rozwiązaniem, ponieważ pomoże uniknąć problemów w przyszłości. 

 

 

/0 Komentarze/Autor

Jak wygląda kleszcz u psa?

Ostatnio aktualizowane: 16.04.24

 

Kleszcze to niewielkich rozmiarów pajęczaki, które wbijają się w skórę, żywiąc się krwią ludzi i zwierząt. Najczęściej można je spotkać na polach, łąkach, w lasach, miejskich parkach, a nawet w prywatnych ogrodach. Ukąszenie tych malutkich pajęczaków jest jednak na tyle niebezpieczne, że należy skutecznie chronić siebie i swojego pupila głównie przed chorobami przenoszonymi przez kleszcze. Jakie są objawy ukąszenia oraz w jaki sposób bezpiecznie usuwać pasożyty, które zdążyły wbić się w skórę? Jak skutecznie chronić zwierzę przed chorobami?  

 

Wyciąganie kleszcza u psa

Wielu niedoświadczonych właścicieli czworonogów zastanawia się, czy kleszcz u psa sam odpadnie? Niestety, wbity w skórę zwierzęcia pasożyt wymaga usunięcia specjalnymi narzędziami lub pęsetą przeznaczoną właśnie do tego celu. W momencie, gdy właściciel zauważy wbitego w skórę pajęczaka, powinien jak najszybciej usunąć go, wykonując ruch obrotowy. Należy delikatnie chwycić pasożyta blisko skóry zwierzęcia w taki sposób, aby go nie zgnieść lub nie urwać tylko fragmentu. Przyciśnięcie kleszcza powoduje przedostanie się jego zawartości pod skórę zwierzęcia. Dlatego też nie wolno go niczym smarować, zgniatać, ani wyrywać. Co zrobić, gdy kleszcz u psa się urwie? Często zdarzają się i takie sytuacje, kiedy podczas usuwania pasożyta ze skóry dojdzie do przypadkowego zerwania tułowia oraz pozostawienia aparatu gębowego w ranie. W momencie, gdy fragment pajęczaka pozostanie nadal wbity w skórę, należy udać się do weterynarza, który usunie pozostałości oraz zdezynfekuje ranę. Źle wyciągnięty kleszcz u psa może skutkować pojawieniem się nieprzyjemnych powikłań, które są niebezpieczne dla zdrowia i życia czworonoga. Najlepszym rozwiązaniem dla właścicieli pupili jest zaopatrzenie się w specjalne lasso lub szczypce przeznaczone do usuwania tych pasożytów. 

Choroby odkleszczowe u psa

Leczenie psa po ukąszeniu kleszcza nie jest przyjemne, wymaga czasu oraz stosowania silnych leków przepisanych przez weterynarza. Nawet codzienna pielęgnacja w postaci przeczesywania sierści może spowodować, że właściciel pupila nie zauważy wbitego w skórę pasożyta. Wbity pajęczak jest niewielki, dlatego ciężko go zauważyć i wyczuć w gęstej sierści zwierzęcia. Dopiero po czasie pasożyt staje się większy z tego powodu, że zaczyna żywić się krwią. Wówczas dochodzi także do wprowadzenia do organizmu czworonoga toksycznych substancji powodujących choroby. Kleszcz u psa znajdujący się pod skórą może być w miejscach, gdzie jest ciemno i wilgotno. Dlatego też najczęściej pajęczaki znajdują się w uszach, pod ogonem, pod obrożą, pod pachami czy między palcami. Niektóre osobniki potrafią także wbić się w powiekę, powodując ogromny ból i dyskomfort dla zwierzęcia. Co zrobić, kiedy mimo szybkiej reakcji ze strony właściciela pies został zarażony chorobą? Przede wszystkim należy udać się do weterynarza, który sprawdzi stan zdrowia zwierzęcia i podejmie decyzję o odpowiednim leczeniu. 

 

Kleszcz u psa – objawy choroby 

♦ Babeszjoza: Choroba zwana babeszjozą to jedna z najgroźniejszych i najczęściej występujących w przypadku ugryzienia czworonogów przez kleszcza. Pierwsze objawy groźnej choroby pojawiają się dopiero w 1 lub 3 tygodniu po ukąszeniu przez zakażonego pasożyta. Bez leczenia śmierć psa następuje w zaledwie kilka dni. Typowymi objawami babeszjozy są senność, brak łaknienia, wymioty, wysoka gorączka, a także czerwone zabarwienie moczu. W przypadku nasilonych objawów mogą występować również problemy z poruszaniem się czy przyjmowaniem pokarmu. Chory pies może dostać krwotoku lub oślepnąć. 

♦ Borelioza u psa: Borelioza, podobnie jak u ludzi, jest chorobą, która bardzo często występuje po ukąszeniu kleszcza. Szacuje się, że u 95% psów nie daje żadnych objawów. W przypadku pozostałych 5% mogą wystąpić problemy ze stawami, takie jak przewlekłe zapalenia. Według przeprowadzonych badań nie wszystkie zwierzęta reagują na leczenie, które trwa do miesiąca. Najlepszym sposobem zapobiegania boreliozy jest stosowanie różnego rodzaju odstraszaczy, które pozwolą uniknąć problemu. 

♦ Bartoneloza: Inną chorobą przenoszoną nie tylko przez kleszcze, ale także komary i pchły jest bartoneloza wywoływana przez szkodliwe bakterie Bartonella bacilliformis. Do zakażenia może dojść po ukąszeniu przez pasożyta, ale także podczas kontaktu z innym chorym zwierzęciem. Czworonóg, u którego wystąpiły objawy, takie jak zapalenie wsierdzia czy zapalenie mięśnia sercowego otrzymują leczenie w postaci antybiotykoterapii. W większości przypadków bartoneloza przebiega całkowicie bezobjawowo. 

♦ Erlichioza: Kolejną chorobą wywołaną przez kleszcze, a dokładnie przez bakterie przenoszone przez te szkodliwe pasożyty, jest erlichioza. Pajęczak przenosi bakterie zwane riketsje, które powodują ogromne spustoszenie w organizmie psa. Chore zwierzę bardzo często wymaga przeprowadzenia zabiegu transfuzji krwi wraz z podaniem specjalnych preparatów krwiotwórczych. Podczas leczenia choroby najczęściej stosuje się tetracyklinę podawaną do 4 tygodni w odpowiednio dobranych dawkach. Czworonogi cierpiące z powodu erlichiozy mają następujące objawy: Apatia, osłabienie, gorączka, zanik masy ciała, powiększenie węzłów chłonnych i śledziony, obrzęk tylnych kończyn, ropne zapalenie nosa i oczu, bladość błon śluzowych, a także krwawienie z nosa. Często zdarzają się problemy z krwiomoczem. 

♦ Anaplazmoza: Anaplazmoza to choroba przenoszona przez kleszcze zakażone bakterią Gram-ujemną zwaną Anaplasma phagocytophilum. W przypadku psów można wyróżnić dwa rodzaje tej dolegliwości, które objawiają się gorączką, sennością, bladością błon śluzowych, biegunką, wymiotami, a także powiększeniem węzłów chłonnych. Bardzo często, podobnie jak przy erlichiozie, konieczne jest wykonanie transfuzji krwi oraz podanie specjalistycznych preparatów krwiotwórczych. 

♦ Dirofilarioza: Jedna z najniebezpieczniejszych chorób, która dotyka zarówno psy, jak i koty. Może być bezpośrednią przyczyną śmierci zwierzęcia, które na czas nie zostanie poddane leczeniu. Dirofilarioza jest chorobą przenoszoną przez kleszcze powodujące powstawanie nicieni sercowych umiejscowionych m.in. w tętnicach płucnych. Bardzo często pasożyty znajdują się w prawej komorze serca oraz w bezpośrednio przylegających naczyniach (żyła główna przednia oraz tylna). Zdarzają się także sytuacje, kiedy przemieszczają się do mózgu, aorty lub gałek ocznych, jednak najczęściej takie objawy spotykane są u kotów. Zakażone zwierzęta przez wiele lat mogą nie wykazywać żadnych objawów, które rozwijają się stopniowo. Na początku właściciel czworonoga może zauważyć problemy psa lub kota z oddychaniem przejawiającym się dusznościami oraz osłabieniem po bieganiu, lub zabawie. Często występuje także nasilenie kaszlu, który staje się coraz bardziej uporczywy. Po zdiagnozowaniu choroby weterynarz najpierw musi usunąć larwy znajdujące się w żyle głównej, a następnie zastosować długie leczenie farmakologiczne. 

♦ Zapalenie mózgu: Zapalenie mózgu zwane także europejskim odkleszczowym zapaleniem mózgu jest wywołane przez groźnego wirusa TBE. Najczęstsze objawy tej choroby to wysoka gorączka, apatia oraz ospałość zwierzęcia. W zależności od stadium wyróżnia się trzy postacie choroby: Nadostrą trwającą od 3 do 7 dni, ostrą trwającą od 1 do 3 tygodni, a także przewlekłą, czyli bezobjawową, która może trwać nawet kilka miesięcy. 

♦ Mycoplasma: Mycoplasma nazywana także hemobartonellozą jest groźną chorobą występującą zarówno u psów, jak i u kotów. Wywoływana jest przez szkodliwe drobnoustroje, takie jak: Mycoplasma haemocanis oraz Mycoplasma haemofelis. Objawy, które mogą świadczyć o chorobie to osłabienie, wysoka gorączka, blade błony śluzowe oraz senność. Po postawieniu diagnozy lekarz weterynarii stosuje antybiotyki pochodzące z grupy tetracyklin. Leczenie trwa zazwyczaj od 3 do 4 tygodni. 

 

Kleszcz u psa – objawy 

Objawy po kleszczu u psa mogą być bardzo niebezpieczne dla zwierzęcia. Początkowo pies może wcale nie wykazywać żadnych problemów zdrowotnych. Może być jedynie ospały i nie mieć apetytu. Należy wiedzieć, że pierwsze objawy choroby są zazwyczaj nietypowe, dlatego też podczas wizyty u lekarza weterynarii koniecznie trzeba powiedzieć o tym, że w ostatnim czasie pies miał usuwanego kleszcza. Istnieje duża możliwość, że pasożyt nie został w całości usunięty lub na ciele pupila znajduje się kolejny osobnik wymagający usunięcia. Źle urwany kleszcz u psa może spowodować poważne konsekwencje objawiające się zazwyczaj od 1 do 3 tygodni po zabiegu. Oprócz senności i braku łaknienia zwierzę może wymiotować, mieć wysoką gorączkę, być osłabione, a w niektórych przypadkach oddawać zabarwiony na czerwono mocz. Właściciel, który dobrze wie, jak zachowuje się jego pupil, od razu dostrzeże różnice w zachowaniu i będzie wiedział, że pies wymaga pomocy ze strony lekarza weterynarii.  

 

Kleszcz u psa – co robić, aby temu zapobiegać? 

Ugryzienie kleszcza u psa oraz wyciąganie wbitego w skórę pajęczaka nie jest niczym przyjemnym zarówno dla zwierzęcia, jak i właściciela. Ukąszenie może być przyczyną nieprzyjemnych chorób oraz groźnych powikłań, które wymagają specjalistycznego leczenia. Aby temu zapobiec, warto stosować skuteczne środki odstraszające, które pomogą ochronić czworonoga przed pchłami i kleszczami. 

♦ Krople: Jedną z najczęściej stosowanych metod ochrony przed pajęczakami jest regularne zakrapianie kroplami zawierającymi substancję IR3535 stosowaną także w przypadku środków na komary. Produkt mający w składzie substancję jest bardzo skuteczny i zapewnia dobrą ochronę nawet do 16 tygodni. W zależności od wagi zwierzęcia w sprzedaży są dostępne różne warianty, które należy odpowiednio dopasować do psa lub kota. Podczas aplikowania preparatu trzeba pamiętać, aby wniknął on w skórę zwierzęcia, ponieważ pozostawiony na sierści nie będzie na tyle skuteczny. Oprócz tego należy nanieść substancję w taki sposób, aby pies lub kot nie miał możliwości zlizania kropli. Z tego względu najlepiej aplikować produkt na kark zaczynając od wysokości tuż za uszami i przeciągnąć do łopatek. 

♦ Obroża przeciw kleszczom: Równie dobrym rozwiązaniem jest obroża przeciw kleszczom chroniąca czworonoga przed szkodliwym pajęczakiem. W sprzedaży dostępne są różnego rodzaju produkty, które mogą być nasączone substancjami, takimi jak: Flumetryna, imidaklopryd, a także propoksur. Bardzo często można kupić model nasączony dwoma lub trzema substancjami, które działają skutecznie nie tylko na kleszcze. W zależności od wyboru obroża może skutecznie chronić przed pchłami, wszami czy komarami. Wybierając odpowiedni produkt, warto jednak zwrócić uwagę na kilka czynników, takich jak: Długość paska odpowiadająca szerokości szyi czworonoga, okres ochronny, podczas którego preparat działa i skutecznie odstrasza pasożyty, a także na bezpieczeństwo i komfort noszenia dla pupila. Niektóre produkty są mocno nasączone substancjami mającymi odstraszać kleszcze czy pchły, jednak sam zapach może być wyczuwalny nie tylko przez psa lub kota, ale także przez właściciela. Jest to szczególnie uciążliwe dla ludzi będących z czworonogiem w jednym pomieszczeniu. 

♦ Odstraszacz na ultradźwięki: Innym skutecznym sposobem jest stosowanie ultradźwiękowego odstraszacza emitującego irytujące dla pasożytów dźwięki. Sygnał wysyłany przez urządzenie nie jest słyszalny przez psy oraz ludzi, a co najważniejsze nie powoduje rozdrażnienia. Zastosowanie ultradźwiękowego odstraszacza jest proste, wymaga jedynie przyczepienia do obroży zawieszki z wbudowanym sprzętem do emisji dźwięku. Zaleca się, aby w czasie wzmożonej aktywności kleszczy czworonóg miał przymocowane urządzenie do obroży przez cały czas. Właściciele czworonogów, którzy często zabierają swoich pupili na długie spacery, powinni zadbać o dodatkową ochronę w postaci kropel lub specjalnych szamponów działających odstraszająco zarówno na kleszcze, jak i pchły. 

♦ Olejki eteryczne: Stosowanie olejków eterycznych u zwierząt pomaga skutecznie pozbyć się problemu pcheł, kleszczy i komarów, a co najważniejsze minimalizuje ilość sztucznych substancji wchłanianych przez organizm. Ogromną zaletą olejków eterycznych jest to, że są otrzymywane w procesie destylacji kwiatów, korzeni, liści, kory oraz innych naturalnych części pochodzących z roślin. W ten sposób uzyskuje się w pełni naturalne substancje, które nie są szkodliwe dla zdrowia zwierząt i ludzi. Najczęściej wybierane to olejek lawendowy, goździkowy oraz miętowy. Lawenda od zawsze znana jest ze swoich właściwości odstraszających komary, pchły oraz kleszcze. Silne działanie zapobiega ukąszeniom oraz wkłuciu pasożyta, co sprawia, że zwierzę jest bezpieczne. Zaletą olejku lawendowego jest także skuteczne działanie pozytywnie wpływające na redukcję stresu.

Regularne stosowanie pozwala się zrelaksować i odprężyć. Oprócz lawendy zalecane jest także stosowanie olejku goździkowego pochodzącego z drzew w Indonezji, które mają charakterystyczne ciemnoróżowe kwiaty. Stosowanie naturalnego preparatu o właściwościach przeciwgrzybiczych, przeciwbakteryjnych i przeciwwirusowych działa kojąco oraz gojąco na wszelkie stany zapalne, a co najważniejsze skutecznie odstrasza insekty i owady. To właśnie z tego powodu jest często spotykanym składnikiem w różnego rodzaju preparatach chroniących przed pasożytami oraz komarami. W przypadku psów i kotów zaleca się stosowanie naturalnych mgiełek przeciwpchelnych o działaniu odstraszającym nie tylko pchły, ale i kleszcze. Stosowanie olejku z lawendy i goździka warto uzupełnić o preparat miętowy powstający w procesie ekstrahowania liści mięty pieprzowej. Olejek miętowy może być używany jako środek odstraszający owady oraz preparat pozytywnie wpływający na świeży oddech u ludzi. W przypadku czworonogów zaleca się regularne kąpiele z mydłem lub szamponem z dodatkiem lawendy. Decydując się jednak na aplikowanie produktów na bazie olejków eterycznych, należy pamiętać, aby nie stosować ich bezpośrednio na skórę lub sierść zwierzęcia. Należy wybierać preparaty w wersjach rozcieńczonych lub mające skład bazujący na naturalnych produktach. Ważne jest także to, aby nie przesadzić z ilością, ponieważ olejki eteryczne mają bardzo intensywny zapach, który zwierzęta wyczuwają o wiele mocniej. Z tego powodu nie wolno aplikować produktu blisko głowy psa czy kota. 

 

 

/0 Komentarze/Autor

Top 8 ras małych psów

Ostatnio aktualizowane: 16.04.24

 

Małe rasy psów cieszą się w Polsce bardzo dużą popularnością już od kilkudziesięciu lat. Decydują się na nie zarówno osoby mieszkające w blokach, jak i w domach jednorodzinnych, szukające wiernego przyjaciela dla całej rodziny. Czy mały piesek to dobry wybór dla każdego? Jakie rasy zasługują na szczególną uwagę?

Małe rasy psów – dlaczego są tak popularne?

Większość z nas marzy o czworonogu, ponieważ jest on lojalnym towarzyszem, poprawia samopoczucie, a dodatkowo zachęca do częstszej aktywności fizycznej i pomaga w walce z różnymi przeciwnościami losu. Uważa się, że małe rasy psów do domu to dobry wybór z kilku istotnych powodów. Niewielkie czworonogi nie zajmują dużo miejsca na kanapie, dlatego dobrze czują się w mieszkaniach, gdzie ilość wolnej przestrzeni jest ograniczona. Nierzadko żyją one nawet kilkanaście lat, większość z nich można swobodnie zabierać na wakacyjne wyjazdy, ponadto bez trudu można znaleźć rasy bardzo ceniące sobie towarzystwo dzieci.

Małe puchate pieski wyglądają uroczo, ale trzeba też pamiętać, że wymagają one właściwej pielęgnacji, jak również tresury. Podobnie jak zwierzęta większych ras, trzeba je socjalizować, najlepiej już od momentu pojawienia się w rodzinie. Ważne jest pokazanie pupilowi, co może robić i jakie zachowania są nieodpowiednie. Mały piesek do domu to duża odpowiedzialność i trzeba mieć tego świadomość. Musimy być gotowi na to, że nasz pupil np. zachoruje i będzie potrzebować pomocy specjalisty, nie powinno się lekceważyć niepokojącego zachowania i dawanych przez niego sygnałów. Poza tym zarówno duży, jak i mały pies potrzebuje wyposażenia, w skład którego wchodzi m.in.: Legowisko, miski i zabawki. Trzeba dobrze dopasować też sposób żywienia czworonoga, może to być metoda BARF (oparta na naturalnych produktach pochodzenia zwierzęcego), posiłki gotowane lub mokra i sucha karma dla psa. Kwestię żywienia swojego pupila warto omówić ze specjalistą, aby mieć pewność, że każdego dnia otrzymuje on zalecaną ilość witamin i innych niezbędnych składników odżywczych. Jakie rasy psów małych są najczęściej wybierane?

Yorkshire terrier

Yorkshire terriery to małe psy rasowe osiągające wzrost 18 – 23 cm, ich waga zwykle nie przekracza 3,2 kg. To, co je wyróżnia, to delikatna, długa i jedwabista szata, niemal całkowicie zasłaniająca łapy. Mimo że czworonogi nie są duże, mają silny charakter i odwagę, mogą przeciwstawiać się znacznie większym psom. Jeśli pojawi się taka konieczność, obronią one swoją rodzinę i dom, są bardzo pewne siebie. Choć yorkshire terrier jest temperamentny, za sprawą szkolenia z pewnością stanie się grzeczny i lojalny, będzie uważnie słuchał swojego właściciela. To malutki piesek, który odnajdzie się jako pupil rodziny, można zabierać go ze sobą na wyjazdy. Ponieważ dawniej yorkshire terriery były traktowane jako zwierzęta myśliwskie, potrzebują one stosunkowo dużo ruchu. Mowa tu nie tylko o regularnych spacerach, ale i zabawach, tak małe rasy psów z włosami bardzo lubią też kopać w ziemi, to dla nich jedna z lepszych rozrywek. Pielęgnacja czworonogów to przede wszystkim systematyczne kąpiele, czesanie i przycinanie futerka, a także obcinanie pazurów. Najczęstsze schorzenia, z jakimi borykają się tego typu rasy psów małych z włosami to: Zaburzenia tarczycy, choroby oczu (m.in. barwnikowe zwyrodnienie siatkówki) oraz problemy ze stawami.

 

Chihuahua

Bardzo małe rasy psów są często wybierane przez celebrytów, którzy mogą nosić je np. w eleganckich torebkach. Przykładem są czworonogi chihuahua, wśród których znajdziemy zwierzęta krótko-, jak i długowłose. Ich waga to średnio 1,5 – 3 kg, standard rasy nie określa konkretnej wysokości w kłębie. Takie psy są niewielkie i mają nieproporcjonalnie duże uszy, szpiczasty nos oraz głowę przypominającą swoim kształtem jabłko. Bardzo lubią być w centrum uwagi, są odważne i pewne siebie, choć czasami przeceniają swoje możliwości. Chihuahua w wielu krajach jest traktowany jako pies terapeutyczny, jednak może sprawdzić się również w roli stróża domu. Należące do tej rasy czworonogi uwielbiają zabawę i niechętnie rozstają się ze swoim właścicielem. Są one otwarte w stosunku do obcych osób i zwierząt, nie lubią małych dzieci, ale z pociechami w wieku szkolnym mogą dojść do porozumienia. Chihuahua to pieski miniaturki, które potrzebują profesjonalnej socjalizacji. Ich pielęgnacja to przede wszystkim szczotkowanie, trzeba też poświęcać im dużo czasu oraz uwagi. Długość życia zwierząt to nawet 16 lat, a do najczęściej pojawiających się chorób i schorzeń zaliczamy: Zwichnięcie rzepki, problemy z sercem, uzębieniem i oczami. 

Jamnik

Jamnika można rozpoznać po charakterystycznej budowie ciała. Ten mały pies pokojowy ma muskularny, wydłużony tułów oraz krótkie łapki, standardem rasy jest ponadto klinowata głowa i wiszące uszy. Zwierzę porusza się szybko i zwinnie, a jego waga uzależniona jest od tego, do której grupy należy: Standardowej, miniaturowej czy króliczej (maksymalnie jest to odpowiednio: 9 kg, 6 – 7 kg lub 3 kg). Jamniki to małe słodkie psy, które mogą być długowłose, szorstkowłose oraz krótkowłose. Dawniej hodowano je po to, aby brały udział w polowaniach, wykorzystywano je do wypłoszenia zwierzyny z nory. Obecnie czworonogi te są traktowane głównie jako kolejny członek rodziny, zalicza się je do grupy: Małe rasy psów do mieszkania. Jamniki są pewne siebie i bardzo samodzielne, warto jak najwcześniej rozpocząć proces ich socjalizacji. Więź ze swoim pupilem należy tworzyć ostrożnie, gdyż z natury psy tej rasy nie odnoszą się z dużym szacunkiem do ludzi oraz innych zwierząt. Niemniej jednak dobrze wychowany jamnik może zostać wiernym przyjacielem. Ponieważ ma on nieproporcjonalnie długi kręgosłup, jest narażony na tzw. porażenie jamnicze, to jeden z typów dyskopatii. Średnia długość życia czworonogów to 15 lat, a ich pielęgnacja sprowadza się do regularnego szczotkowania i ewentualnie usuwania kleszczy oraz innych pasożytów (jamniki uwielbiają bawić się w zaroślach).

 

Shih tzu

Niektóre małe rasy psów polecane do mieszkania mają piękną, bardzo długą i bujną sierść,a shih tzu jest bardzo dobrym przykładem. To czworonogi, które ważą maksymalnie 7,5 kg, ich wysokość to przeważnie ok. 27 cm. Ich przodkowie byli hodowani przez mnichów w tybetańskich klasztorach, ponieważ uważano, że takimi małymi pieskami otaczał się Budda. Shih tzu to rasa pełna temperamentu, ale nie należy się obawiać, że pies okaże się nerwowy. Z charakteru zwykle bardziej przypomina on kota, sprawia wrażenie niezależnego. Niemniej jednak czworonogi shih tzu lubią się bawić i zwykle są w dobrym nastroju, mają przyjacielskie nastawienie zarówno do ludzi, jak i innych zwierząt. Do najczęstszych schorzeń należą problemy z oczami i oddychaniem, a pielęgnacja czworonogów polega na starannym wyczesywaniu oraz strzyżeniu sierści. Należy pamiętać, że shih tzu nie należą do rasy małych piesków lubiących wylegiwać się na kanapie. Są one aktywne nawet w zaawansowanym wieku, lubią długie spacery i zabawy w kałużach.

Sznaucer miniaturowy

Sznaucery to rasy psów małych i średnich. Obecnie coraz więcej osób decyduje się na czworonoga miniaturowego, którego wysokość w kłębie to 30 – 45 cm, a waga 4 – 8 kg. Jest on bardzo wysportowany i towarzyski, a jednocześnie czujny oraz odważny. Mimo że psy tej rasy są nieco uparte, po zapewnieniu odpowiedniej ilości ruchu i zabawy są przyjacielskie oraz chętnie spędzają czas z rodziną. Sznaucery miniaturowe mają szorstką sierść, szczupłą sylwetkę, a także krzaczastą brodę i długie, delikatnie nachodzące na oczy brwi. Nie są one duże, ale za to silne i wytrzymałe. Takie psy miniaturki nie chorują za często, a ich głównym problemem jest za mała produkcja łez, co prowadzi do infekcji lub zapalenia oczu. Ich pielęgnacja to systematyczne szczotkowanie i strzyżenie. Sznaucery miniaturowe są dowodem na to, że niektóre małe rasy psów z krótką sierścią są dobrym wyborem nawet dla alergików. Wynika to z tego, że nie mają one problemów z nadmiernym linieniem, jeśli są poddawane niezbędnym zabiegom pielęgnacyjnym.

 

Mops

Mopsy to małe krępe psy z krótką kufą, które mają zabawne i czarujące usposobienie, a dodatkowo są bardzo inteligentne. Decydując się na takiego czworonoga, możemy zyskać lojalnego towarzysza, który nie będzie odstępować nas nawet na krok. W przypadku mopsa wysokość w kłębie nie przekracza 35 cm, a waga to 6,3 – 8,1 kg. Jego charakterystyczne cechy to: kwadratowa kufa, czarna trufla nosowa z szeroko otwartymi nozdrzami i okrągłe, duże oczy. Takie rasy małych psów domowych jak mopsy mają miękkie, gładkie i krótkie futro. Bardzo lubią być w ruchu, ale też chętnie leniuchują na kanapie. W stosunku do ludzi oraz innych zwierząt czworonogi zawsze są nastawione przyjaźnie, jeśli tylko mogą, towarzyszą swoim opiekunom przez cały czas. Jednak jeżeli mops nie dostanie odpowiednio dużo uwagi, może stać się złośliwy. Nie jest on podatny na choroby, ale może mieć problemy z oddychaniem, a także zapaleniem lub owrzodzeniem rogówki. Jakiej pielęgnacji wymagają tego typu małe rasy psów krótkowłosych? Ze względu na silne linienie trzeba je często czesać, istotne jest też wycieranie fałdek na pyszczku, jak również kontrolowanie uszu i oczu.

Bichon frise

Pytając o małe rasy psów odpowiednie dla dzieci, prawdopodobnie usłyszymy o bichon frise. To inaczej biszony kędzierzawe, których wysokość w kłębie wynosi 30 cm, a waga ich to maksymalnie 6 kg. Mają one cienką, jedwabistą sierść w białym kolorze, włosie okrywowe tworzy drobne loczki. Psy tej rasy są otwarte i wesołe, bardzo lubią pieszczoty, są też ufne i przyjaźnie nastawione do innych zwierząt oraz do obcych. Co ciekawe, szczekają one wyłącznie w sytuacjach, kiedy mają słuszny powód, są czujne. Czworonogi rasy bichon frise borykają się z nadmiernym łzawieniem oczu, co przyczynia się do powstawania brązowych śladów. Może dochodzić u nich również do podrażnienia siatkówki czy zapaleń dróg oddechowych, ale ich długość życia to nawet 15 – 17 lat. Pielęgnacja biszonów kędzierzawych polega na szczotkowaniu raz w tygodniu i strzyżeniu sierści, zwłaszcza w okolicach oczu.

 

Maltańczyk

Śnieżnobiałe maltańczyki bardzo dobrze sprawdzają się jako zwierzęta do towarzystwa. Te małe psy długowłose mają czarne oczy i nos, ich waga to średnio 4 kg, a wysokość w kłębie 21 – 25 cm. Nierzadko porównuje się je do biszonów kędzierzawych. Maltańczyki są mądre, chętne do zabawy, łagodne oraz czujne. Do obcych przyzwyczajają się powoli, przeważnie całą swoją uwagę poświęcają właścicielowi. Ze względu na wrażliwość, nie należy krzyczeć na czworonoga, jednak trzeba zapewnić mu konsekwentne wychowanie, aby był posłuszny. Maltańczyków nie należy zostawiać samotnie w domu na wiele godzin, gdyż od samego początku hodowano je po to, aby towarzyszyły ludziom. Podobnie jak bichon frise czy shih tzu, są to małe psy i przedstawiciele rasy odpowiedniej dla dzieci, ale nieco starszych (które już umieją bawić się ze zwierzętami). Pielęgnacja maltańczyków jest czasochłonna. Mają one jedwabiste i długie włosie wymagające codziennego szczotkowania, dwa razy w miesiącu pupil potrzebuje kąpieli. To psy, które są narażone głównie na zwichnięcie rzepki, problemy z kanalikami łzowymi oraz cukrzycą.

Małe psy do kupienia – jaką rasę wybrać?

Wszystkie psy małych ras są urocze, ale wybór czworonoga nie powinien być przypadkowy. Nie możemy kierować się wyłącznie tym, jak zwierzę wygląda, pod uwagę trzeba wziąć inne, bardziej istotne kwestie. To m.in.: Aktywność psa, charakter, łatwość szkolenia oraz wymagania pielęgnacyjne. Nie należy kupować czworonoga, który potrzebuje dużo ruchu, jeśli wolny czas spędzamy głównie na kanapie. Ponadto jeśli często przebywamy poza domem, nie możemy zdecydować się na psa, który potrzebuje bardzo dużo uwagi, bo wiele godzin samotności wpłynie negatywnie na jego zdrowie i samopoczucie (często prowadzi to nawet do depresji). Pamiętajmy też o tym, aby sprawdzić hodowlę, z której chcemy kupić zwierzę. Musi być ona zarejestrowana w Związku Kynologicznym w Polsce. Psy pochodzące z tzw. pseudohodowli są tańsze, ale zwykle mają poważne problemy zdrowotne i są obciążone wadami genetycznymi, ponieważ ich rozmnażanie nie jest kontrolowane we właściwy sposób.

 

 

/0 Komentarze/Autor

Top 8 ras psów z włosami

Ostatnio aktualizowane: 16.04.24

 

Nie wszystkie psy mają sierść, jest też wiele ras z krótkimi lub długimi włosami. Przeważnie są one pozbawione podszerstka i są polecane alergikom, choć trzeba pamiętać, że również mogą uczulać. Istotne jest to, że wśród czworonogów z włosami znajdziemy zarówno duże zwierzęta, jak i miniaturki, dlatego każdy z nas może znaleźć dla siebie odpowiedniego psa, dopasowanego do swojego charakteru oraz stylu życia.

Psy z włosami – co trzeba o nich wiedzieć?

Pies, który ma włosy zamiast sierści, często polecany jest osobom borykającym się z alergią. Często pozwala on spełnić marzenie o zwierzęciu w domu, ale trzeba mieć świadomość, że mimo wszystko może wywoływać uczulenie. Dzieje się tak, ponieważ alergicy niekiedy odczuwają nieprzyjemne dolegliwości nie tylko na skutek kontaktu z psią sierścią, ale i śliną, pasożytami skórnymi czy złuszczonymi komórkami naskórka. Niemniej jednak psy, które mają włosy, pozwalają w pewnym stopniu na ograniczenie kontaktu z alergenami, gdyż okrywę ich skóry można łatwiej utrzymać w czystości. Tak naprawdę trudno jest wskazać czworonoga, który w ogóle nie uczula, dlatego zanim w domu zamieszkiwanym przez alergika pojawi się pies z włosami, trzeba się upewnić, że jest to słuszna decyzja (warto np. wykonać testy alergiczne). Inaczej codzienne życie z pupilem może nie należeć do przyjemnych, a coraz bardziej uciążliwe dolegliwości przyczynią się do podjęcia decyzji o oddaniu czworonoga.

Duże, jak również małe psy z włosami wciąż zyskują na popularności i coraz częściej można spotkać je na spacerach z właścicielami. Decydując się na takiego czworonoga, trzeba pamiętać o kilku istotnych kwestiach dotyczących m.in. ich pielęgnacji. Psy z włosami zamiast sierści przeważnie nie linieją. To nie oznacza, że w ogóle nie gubią włosa, ponieważ tego nie można uniknąć, jednak ciągle brudząca się kanapa czy dywan nie powinny być problemem. Takiego czworonoga trzeba regularnie kąpać, gdyż jego włosy mają tendencję do przetłuszczania się. Aby nie sprawiało to dużych trudności, warto przyzwyczajać swojego pupila do tego typu zabiegów już od samego początku. Konieczne jest częste szczotkowanie zwierzęcia, aby zapobiec powstawaniu kołtunów, w ten sposób możemy także usunąć listki, gałązki i inne zanieczyszczenia przyniesione ze spaceru. Ponadto bardzo przydatna z pewnością okaże się maszynka do strzyżenia psów. Pozwoli ona na szybkie przystrzyżenie włosa czworonoga, choć na początek warto wybrać się do profesjonalnego groomera, aby zobaczyć, jak należy to robić. Jakie psy mają włosy i które rasy są najbardziej popularne?

Bolończyk

Wiele osób, w szczególności tych mieszkających w bloku, decyduje się na małe rasy psów z włosem. Przykładem jest bolończyk, który waży od 2,5 do 4 kg, a jego wysokość w kłębie to średnio 25 – 30 cm (zależnie od płci). Zwierzę żyje nawet 14 lat, a jego szata jest długa na całym ciele i puszysta. Jest ono bardzo spokojne, inteligentne oraz wrażliwe, jego temperament określa się jako umiarkowany. Bolończyki dobrze sprawdzają się jako psy do towarzystwa, szybko przywiązują się do człowieka i gdyby mogły, nie odstępowałyby go nawet na krok. Bardzo lubią one pieszczoty, ale w razie potrzeby mogą też być stróżem domu i głośno szczekać, kiedy coś je zaniepokoi. Te psy miniaturki z włosami wymagają szkolenia, ale nie powinno to być trudne. Dobrze przeprowadzona socjalizacja sprawia, że bolończyki są posłuszne i zrównoważone. Nie są one odpowiednim wyborem dla osób zapracowanych, spędzających wiele czasu poza domem i tych, które szybko się irytują. Bolończyk źle znosi długą rozłąkę z właścicielem, w dodatku wymaga codziennego szczotkowania, kąpieli raz w tygodniu i przycinania włosów.

 

Hawańczyk

Hawańczyki należą do rasy małych psów z włosami, sprawdzają się jako czworonogi do towarzystwa. Ich wysokość w kłębie to 23 – 27 cm, a średnia waga od 5 do 6 kg. Zwierzęta żyją przeważnie ok. 15 lat, są odporne na choroby. Hawańczyki mają długą szatę, może ona być prosta lub falista, podszerstek jest słabo rozwinięty, a czasami nie ma go w ogóle. To wesołe i przyjaźnie nastawione czworonogi, które przywiązują się do właścicieli i wymagają poświęcania im uwagi. Niemniej jednak dobrze wyczuwają, kiedy jest czas na odpoczynek, a kiedy na zabawę. Hawańczyki to polecane psy z włosem dla dzieci, bardzo lubią przebywać z pociechami, zwykle są też otwarte w stosunku do obcych. Tak jak inne czworonogi, potrzebują one socjalizacji, uczą się chętnie i szybko. To zwierzęta odpowiednie nie tylko dla rodzin, ale i par bez dzieci, a nawet osób samotnych czy seniorów. Najważniejsze jest to, aby wychodzić z nimi na spacery, czesać przynajmniej dwa razy w tygodniu i kontrolować uszy, w szczególności po kąpieli.

Basenji

Co prawda psy rasy basenji są nieco mniej znane w porównaniu np. do bolończyków, ale powinny się nimi zainteresować osoby szukające wiernego i lojalnego towarzysza. Jeśli czworonogi wychowują się z dziećmi, dobrze je rozumieją, jednak zwykle traktują maluchy nieco lekceważąco i domagają się uwagi głównie od swojego właściciela. Basenji to zwierzęta ważące od 9 do 12 kg, w zależności od płci, ich wysokość w kłębie to średnio 40 – 43 cm, a długość życia nawet 16 lat. Są to mądre psy z krótkimi włosami, które chcą być w centrum zainteresowania, nie lubią samotności oraz zamykania w małych pomieszczeniach. W stosunku do obcych są nieufne, ale kiedy zauważą, że nie grozi im niebezpieczeństwo, stosunkowo szybko się zaprzyjaźniają. Cechą wyróżniającą rasę basenji jest to, że czworonogi nie szczekają, tylko wydają wiele różnych dźwięków, przypominających m.in. jodłowanie. Pod względem charakteru są one podobne do kotów, a szkolenie bywa trudne ze względu na ich upór. Zwierzęta te są polecane osobom cierpliwym, zrównoważonym i aktywnym. Ich pielęgnacja ogranicza się do codziennego czesania, a także regularnego kontrolowania pazurów, oczu i uszu.

 

Yorkshire terrier

Yorkshire terriery to prawdopodobnie najbardziej popularne małe psy z włosami, ich wzrost to ok. 25 cm, a waga 3,1 kg. Są one pozbawione podszerstka, a ich szata jest cienka, długa i prosta. To zwierzęta, które żyją 15 – 16 lat, są wesołe i pełne energii, a jednocześnie wrażliwe i nierzadko zazdrosne o swojego właściciela. Mogą one stać się dobrym przyjacielem starszych dzieci, zabawy z maluchami muszą odbywać się pod opieką dorosłych. Psy rasy yorkshire terrier są odważne, spostrzegawcze oraz czujne, dlatego niekiedy okazują się bardzo hałaśliwe. Mimo że lubią one przebywać na świeżym powietrzu, nie potrzebują długich spacerów. Standardowe szkolenie w przypadku yorkshire terrierów prawdopodobnie się nie sprawdzi. Czworonogi wymagają indywidualnego podejścia, ale mogą nauczyć się podstawowych komend (jeśli zostaną odpowiednio zmotywowane, bardzo szybko je opanują i będą się tym chętnie popisywać). Już od szczeniaka psy powinny być przyzwyczajane do zabiegów pielęgnacyjnych, zwłaszcza do czesania i strzyżenia włosa. Raz w tygodniu wymagają one kąpieli.

Samoyed

Coraz częściej na ulicach spotyka się samoyedy, czyli duże psy z włosami mające ponad 50 cm wysokości i ważące od 15 do 30 kg (zależnie od płci). Ich długość życia to 9 – 11 lat. Czworonogi mają lekko podniesione kąciki warg, dlatego często określa się je mianem uśmiechniętych psów północy. Są one przyjacielskie, potrzebują bliskiego kontaktu z właścicielem i źle znoszą podniesiony ton głosu. Samoyedy są cierpliwe i lubią się bawić, chętnie spędzają czas z dziećmi, ale bywają hałaśliwe. Potrzebują one regularnych wyjść na świeże powietrze, są żywiołowe i zdarza im się wdać w pogoń za innymi zwierzętami, ale w przeciwieństwie np. do husky, nie wymagają intensywnych treningów. Co istotne, czworonogi szybko się uczą, potrzebują łagodnego, a jednocześnie konsekwentnego wychowania. Ich pielęgnacja nie powinna być kłopotliwa. Tego typu rasy psów z włosami obficie linieją dwa razy w roku, najpierw gubią gęsty podszerstek, a później szatę okrywową. Trzeba je wtedy codziennie wyczesywać odpowiednią szczotką, aby zapobiec stanom zapalnym skóry.

 

Lhasa apso

Lhasa apso to azjatyckie psy z długimi włosami, które przypominają nieco shih tzu, ale są większe i mają dłuższą kufę. Ich wysokość to ok. 25 cm, a waga mieści się w zakresie od 5 do 8 kg. Zwierzęta żyją średnio 15 lat, są wiernymi towarzyszami, ale czasami pokazują swój indywidualizm i upór. Ponieważ są one nieufne wobec obcych i czujne, dobrze sprawdzają się w roli stróża domu. Wychowanie lhasa apso może być nieco kłopotliwe, ponieważ wobec psa trzeba być stanowczym, a jednocześnie delikatnym. Niemniej jednak konsekwentne szkolenie udowadnia, że są to bardzo inteligentne i chętne do nauki czworonogi. Są one przyjazne zarówno wobec dzieci, jak i innych zwierząt w domu, łatwo przystosowują się do warunków i nie są hałaśliwe. Ponieważ lhasa apso to pies z długimi włosami, wymaga starannej pielęgnacji. Trzeba czesać go ok. 3 razy w tygodniu, choć czasami konieczne jest wykonywanie tej czynności codziennie (jeśli włos jest miękki). Ponadto w deszczowe dni po powrocie ze spaceru należy umyć łapy i brzuch pupila.

Pudel

Pudle nierzadko kojarzone są ze zwierzętami-maskotkami, ale są bardzo inteligentne, posłuszne, a do tego rodzinne, lubią kontakt z ludźmi. Ich wysokość jest różna, gdyż są czworonogi miniaturowe, toy, średnie oraz duże. Zwierzęta te są bardzo żywiołowe, uwielbiają zabawy, ale też wylegiwanie się na kanapie z właścicielem. Przeważnie szkolenie jest dla nich świetną rozrywką, ponieważ cieszą się, kiedy poprzez wykonywanie poleceń sprawiają radość opiekunowi. Pudle nie radzą sobie dobrze z samotnością, izolacja powoduje, że tracą wesołe usposobienie, mogą też niszczyć przedmioty pachnące właścicielem, przykładowo poduszkę. Szczekają, kiedy wyczują coś nietypowego, dobrze dogadują się z innymi zwierzętami i chętnie przebywają z dziećmi, jeśli te wiedzą, jak je traktować. Pielęgnacja pudli to codzienne szczotkowanie oraz regularne strzyżenie.

 

Papillon

Papillon to jeden z najmniejszych psów mających włosy zamiast sierści, jego wysokość w kłębie wynosi 28 cm, a waga to maksymalnie 5 kg. Żyją one ok. 16 lat i mimo niewielkiego rozmiaru są wytrzymałe oraz pełne energii. Papillon jest towarzyski i domaga się pieszczot, zarówno od domowników, jak i gości. To odpowiedni pies z naturalnym włosiem dla dzieci, ale pod warunkiem, że wiedzą, jak się z nim obchodzić (maluchy mogą przypadkowo zrobić mu krzywdę). Nie jest on konfliktowy, dlatego toleruje inne zwierzęta, w dodatku chętnie wykonuje polecenia. Szczenięta rasy papillon nie powinny być izolowane, inaczej w dorosłym życiu mogą być nerwowe i tchórzliwe. Mimo że są to czworonogi z długą szatą, ich pielęgnacja nie jest trudna. Czesanie należy wykonywać 1 – 2 razy w tygodniu.

Pies z hodowli czy adopcji?

Psy z włosami zamiast sierści zazwyczaj kupuje się z hodowli. Musi to być sprawdzone miejsce, zarejestrowane w Związku Kynologicznym w Polsce. Tylko wtedy mamy gwarancję, że zwierzę nie jest obciążone wadami genetycznymi na skutek niekontrolowanego rozmnażania. W dobrze prowadzonej hodowli psy mają zapewnioną właściwą opiekę, także weterynaryjną, w dodatku możemy zapoznać się z jego pochodzeniem i poznać minimum 3 pokolenia wstecz. Ponadto doświadczony hodowca może nam doradzić w kwestii żywienia czy szkolenia czworonoga, w razie potrzeby bez wątpienia zapewni nam pomoc. Jednak coraz częściej pojawiają się pytania o psy z włosami do adopcji. Przeważnie są to zwierzęta w typie rasy, a nie rasowe z rodowodem, odebrane z tzw. pseudohodowli lub od nieodpowiedzialnych właścicieli, którzy nie zapewnili im odpowiednich warunków do życia. Niekiedy praca z takimi psami jest trudna, ale cierpliwość i wytrwałość pozwalają na zdobycie ich zaufania.

 

 

/0 Komentarze/Autor

Czy podatek od psa jest obowiązkowy?

Ostatnio aktualizowane: 16.04.24

 

Osoba decydująca się na psa musi mieć na uwadze, że może być zobowiązania do płacenia za niego podatku. Jest on regulowany ustawą z 1991 roku, a wysokość opłaty jest uzależniona od miejsca zamieszkania. Jednak czy rzeczywiście każdy właściciel czworonoga musi płacić podatek? Sprawdziliśmy to.

 

Podatek od psa – dlaczego został wprowadzony?

Każdy z nas płaci podatki, przykładowo od osiąganego dochodu, po zakupie mieszkania czy samochodu, a także robiąc codzienne zakupy. Pozwalają one na realizację zadań publicznych, w tym edukację dzieci, budowę dróg i opiekę nad chorymi. Jednym z podatków jest ten od posiadania psów, który obowiązuje nie tylko w Polsce, ale i w wielu innych krajach na świecie. Po raz pierwszy wprowadzono go w 1810 roku w Królestwie Prus, był to jeden z tzw. podatków od luksusu. Wychodzono wówczas z założenia, że osoba mająca psa jest zamożna i pobierane od niej opłaty będą dodatkowym źródłem dochodu dla państwa. Obecnie podatek od psów jest obowiązkowy m.in. w Niemczech (Hundesteuer). Jego wysokość jest uzależniona od miejsca zamieszkania i zwykle opłaca się go raz w roku, ewentualnie raz na pół roku. Wysokość opłaty to przeciętnie 90 – 160 euro. Jednak podatek od zwierząt w Niemczech może być nieco wyższy w przypadku osób, które mają w domu kilka czworonogów. To samo dotyczy ras uznawanych za niebezpieczne, np. pitbulla. Sama rejestracja psa jest bezpłatna, może odbyć się osobiście, przez telefon lub online.

 

Czy podatek od posiadania psa jest obowiązkowy?

W naszym kraju podatek za psa obowiązywał do końca 2007 roku, był bezpośredni oraz kwotowy. Co prawda jego wysokość była ustalana przez gminy, ale jednocześnie ograniczało ją rozporządzenie ministerialne. W 2007 roku opłata wynosiła ok. 40 zł i w całości trafiała do budżetu gmin. Podatek ten miał dodatkowy cel, czyli ograniczenie liczby zwierząt, wyłączone z niego były czworonogi gospodarskie, ale maksymalnie do dwóch na jednej posesji. 1 stycznia 2008 roku został on zniesiony, co miało związek ze zmianą ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Od tamtej pory każda gmina sama ustala, czy na jej terenie będzie obowiązywać opłata za psa i jaka będzie jej wysokość (nie może ona jednak przekraczać określonego maksimum). Wiele z nich nie pobiera tego podatku, a tam, gdzie obowiązuje, konieczna jest rejestracja pupila w urzędzie. Miasta, w których zrezygnowano z tego typu opłaty to np.: Warszawa, Katowice, Wrocław, Łódź i Bydgoszcz.

Kiedy i jak zapłacić podatek od psa?

Osoby mieszkające w Polsce płacą podatek od posiadania psa raz w roku, do 30 kwietnia. Jeżeli zwierzę urodziło się po tym terminie, należy rozliczyć się z gminą w ciągu 2 miesięcy od dnia jego narodzin. Jak już zostało wspomniane, wysokość opłaty nie jest taka sama w całym kraju. Maksimum w 2024 roku to 130,30 zł, w 2020 roku było to 125,40 zł. W sytuacji, gdy pies urodził się w drugiej połowie roku, właściciel płaci 50% stawki rocznej (jeśli w pierwszej połowie, trzeba zapłacić pełną stawkę).

Stosunkowo rzadko zdarza się, aby Polacy płacili maksymalną ustaloną kwotę podatku. Zwykle jest to 30 – 80 zł za jednego czworonoga. Co ciekawe, niższe stawki przeważnie obowiązują w większych miastach, gdzie opłata jest obowiązkowa: Krakowie, Włocławku, Sopocie czy Szczecinie. Jest kilka sposobów na to, aby zapłacić podatek od psa, szczegółowe informacje na ten temat podaje każdy urząd gminy. Zwykle do wyboru mamy trzy opcje: przelew na wskazane konto, w drodze inkasa (u osoby wyznaczonej przez gminę) lub wpłata bezpośrednio w kasie urzędu.

 

Kto jest zwolniony z opłaty za psa?

Nie wszyscy mieszkańcy gminy, która ustaliła, że podatek od psa jest obowiązkowy, muszą wnosić opłatę. Zwolnione są z tego osoby:

♦ ze znacznym stopniem niepełnosprawności (z tytułu posiadania jednego czworonoga),

♦ powyżej 65. roku życia, które prowadzą samotnie gospodarstwo domowe (z tytułu posiadania jednego czworonoga),

♦ niepełnosprawne korzystające z pomocy psa asystującego,

♦ będące członkiem personelu urzędu konsularnego czy przedstawicielstwa dyplomatycznego, jeśli nie są obywatelami naszego kraju i nie mają stałego miejsca pobytu na terytorium Polski (pod warunkiem wzajemności).

Zdarza się, że podatek od psa nie obowiązuje na wsi, ale dotyczy to osób odprowadzających podatek od gospodarstwa rolnego, które mają maksymalnie dwa czworonogi. Nierzadko gminy zwalniają z obowiązku opłaty także właścicieli zwierząt adoptowanych ze schroniska i tych z wszczepionym chipem lub wykastrowanych.

Podatek od sprzedaży psa

Osoby, które są właścicielami zarejestrowanej hodowli oraz zwierząt ze statusem ‘reproduktor’ czy ‘suka hodowlana’, powinny odprowadzać do urzędu skarbowego podatek. Można zrobić to jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą lub jako osoba prywatna, poprzez zgłoszenie do Działu Specjalnego Produkcji Rolnej. Jeżeli prowadzimy działalność gospodarczą, do jej zakresu możemy dopisać hodowlę psów jako wspomniany Dział Specjalny Produkcji Rolnej. Wówczas w koszty można wpisać wszystko, co jest związane z wydatkami na utrzymanie czworonogów: Karma, koszty pokrycia suki, zabawki czy nawet kojce dla psów. Jeśli nie prowadzimy działalności, ale mamy suczkę hodowlaną lub psa reproduktora, także powinniśmy odprowadzać podatek.

Co w sytuacji, kiedy sprzedajemy rasowe szczenięta? Czy wtedy także obowiązuje nas opłata? Jeżeli cena za czworonoga przekracza 1000 zł, kwota podlega opodatkowaniu w wysokości 2% uzyskanego przychodu. Co prawda jest to podatek obciążający solidarnie obie strony biorące udział w transakcji, ale zwykle opłaca go osoba kupująca, w terminie do 14 dni od daty sprzedaży. To oznacza, że decydując się na rasowego czworonoga z zarejestrowanej hodowli, musimy zapłacić podatek od kupna psa. Wzbudza to sporo kontrowersji i wątpliwości. W 1997 roku uchwalona została ustawa o ochronie zwierząt, z której wynika, że rzeczą są jedynie materialne przedmioty. Ponieważ czworonogi są istotami żyjącymi i odczuwającymi cierpienie, trudno uznawać je za rzeczy. Jednak zdaniem urzędu skarbowego i sądów sprzedaż zwierząt podlega podatkiem od czynności cywilnoprawnych (PCC).

Ciekawe jest to, że czasami podatek od zakupu psa to nie wszystko. Z ustawy o ochronie zwierząt wynika, że na prowadzenie hodowli lub utrzymywanie czworonoga zaliczanego do rasy agresywnej konieczne jest uzyskanie pozwolenia. Wydaje je wójt, burmistrz lub prezydent, zależnie od wielkości miejscowości. W urzędzie gminy lub miasta należy zarejestrować psa, co wiąże się z opłatą skarbową w wysokości 82 zł. Zanim takie pozwolenie zostanie wydane, przeprowadzana jest wizja lokalna. W ten sposób urzędnicy mogą ocenić warunki, w jakich będą przebywać zwierzęta. Jakie rasy są uznawane za agresywne?

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 28 kwietnia 2003 roku są to:

♦ buldog amerykański,

♦ amerykański pitbull terrier,

♦ Perro de Presa Mallorquin (pies z Majorki),

♦ tosa inu,

♦ dog argentyński,

♦ Perro de Presa Canario (pies kanaryjski),

♦ akbash dog,

♦ rottweiler,

♦ owczarek kaukaski,

♦ pis moskiewski stróżujący,

♦ anatolian karabash.

Powyższa lista także wzbudza kontrowersje. Wynika to z tego, że znajdują się na niej rasy bardzo rzadko spotykane w Polsce. Problemem jest też brak ogólnokrajowych statystyk dotyczących pogryzień ludzi przez psy, a sprawcami takich sytuacji są też inne rasy, wykazujące mniej agresji, przykładowo jamniki, berneńskie psy pasterskie, cocker spaniele czy owczarki niemieckie.

 

 

/0 Komentarze/Autor