Ostatnio aktualizowane: 29.03.24

 

Owczarek belgijski malinois to pies odpowiedni dla osób lubiących nowe wyzwania. Ma on silną osobowość i potrzebuje dużo ruchu, to zwierzę stworzone do pracy. Mimo że nie jest typowym pieszczochem rodziny, może stać się wiernym przyjacielem właściciela, ale wymaga przy tym dobrego szkolenia. Co należy wiedzieć o owczarkach belgijskich malinois?

Owczarek belgijski malinois – historia rasy

Istnieje teoria, że owczarki belgijskie malinois wywodzą się od psów pasterskich, które żyły na terenie Europy w epoce brązu. Jest także inna, mówiąca o tym, że czworonogi te są potomkami mastifa belgijskiego oraz charta szkockiego deerhounda. Jednak według specjalistów przodkami owczarków belgijskich malinois są najprawdopodobniej psy farmerskie, które nazywano ‘reklami’, czyli psotnikami. Zwierzęta te pochodzą z okolic belgijskiego miasta Mechelen (po francusku Malines). Dawniej nie przywiązywano wagi do wyglądu psów, ale w 1891 roku założono Klub Owczarka Belgijskiego i wkrótce rozpoczęto prace nad ujednoliceniem wyglądu czworonogów oraz ustaleniem wzorca rasy. Pierwszy pies belgijski malinois to według wielu przekazów Tommy, w 1899 roku urodził się jego potomek, Tjop.

 

Jak wygląda owczarek belgijski malinois?

Psy rasy owczarek belgijski malinois mają proporcjonalną, smukłą sylwetkę. Dorosłe osobniki ważą 25 – 30 kg lub 20 – 25 kg, zależnie od płci (odpowiednio samce i suczki). Ich wysokość w kłębie to średnio 60 – 66 cm lub 56 – 62 cm. Wzorcowe owczarki belgijskie malinois z rodowodem mają płową szatę z czarnym nalotem, w tym samym kolorze jest także maska w obrębie kufy. Psy tej rasy mają krótką sierść, nie ma odmiany długowłosej. Co ciekawe, początkowo często spotykane były zwierzęta w niemal każdym kolorze, nawet pręgowane i płowe. Jednak obecnie nie ma takich czworonogów, jak całkowicie czarny owczarek belgijski malinois. Taką sierść mają psy odmiany groenendael.

Owczarek belgijski malinois – charakter

Owczarki belgijskie malinois są bardzo bystre, inteligentne i przede wszystkim aktywne. Chętnie współpracują one z ludźmi, są żywiołowe i mają wrodzoną zwinność. Jeśli właściciel zadba o odpowiednie szkolenie, owczarek z pewnością stanie się jego wiernym towarzyszem. Zwierzę jest czujne i nieco nieufne w stosunku do obcych. Bardzo dobrze sprawdza się jako stróż, ale tylko pod warunkiem, że ma zagwarantowane właściwe warunki. Zostawienie psa na posesji bez kontroli nie jest dobrym pomysłem. Zarówno szczeniak, jak i dorosły owczarek belgijski malinois pozostawiony sam sobie może przysporzyć wielu problemów. Teren, na którym znajduje się czworonóg, powinien być zabezpieczony płotem o wysokości ponad 2 m (niższe ogrodzenie może bez trudu przeskoczyć).

Sprawdzając opinie na temat rasy owczarek belgijski malinois, możemy się przekonać, że są to psy mające silny instynkt obrony swojego terytorium. Kiedy na posesji pojawi się intruz, zwierzę zacznie zajadle szczekać, atak to dla niego ostateczność. Początkowo owczarki belgijskie pomagały przy wypasie stada, niekiedy był wykorzystywane również do stróżowania. Obecnie pracują one w różnych służbach, jak wojsko czy policja. Owczarek belgijski malinois jest także pomocnikiem osób niepełnosprawnych oraz psem gruzowym i lawinowym. To prawdziwy sportowiec, który może uprawiać różne dyscypliny: Frisbee, flyball lub agility (pokonywanie toru przeszkód).

Należy pamiętać, że owczarek belgijski malinois nie jest najlepszym wyborem dla rodzin z dziećmi. Zwierzę nie jest przytulanką, wymaga dużej ilości ruchu oraz pracy. Psy tej rasy nie są polecane również osobom mało aktywnym, które wolny czas spędzają głównie na kanapie. Potrzebują one energicznych, konsekwentnych i jednocześnie cierpliwych właścicieli.

 

Szkolenie owczarka belgijskiego malinois

Szkolenie psów rasy owczarek belgijski malinois jest bardzo istotne. Co prawda są to inteligentne zwierzęta, ale jeśli nie pokażemy im, jak powinny się zachowywać, nie będą posłuszne i grzeczne. Już od początku należy zapewnić swojemu pupilowi socjalizację z innymi psami, a także z ludźmi. Treningi można rozpocząć w momencie, kiedy owczarek skończy 8. tygodni. Mimo że będzie on bardzo młody, z pewnością skupi się na szkoleniu, choć powinno ono być krótkie i dynamiczne. Jeśli chcemy mieć pewność, że zwierzę będzie dobrze wychowane, najlepiej zapisać je na treningi ze specjalistą. Warto jednocześnie ćwiczyć z czworonogiem samodzielnie, bo według większości osób jest to bardzo przyjemna zabawa. Pozwala to także na zacieśnianie więzi między psem a właścicielem.

Owczarek belgijski malinois – żywienie i pielęgnacja

Jeśli pies belgijski malinois jest bardzo aktywny i codziennie pracuje, potrzebuje starannie skomponowanej diety, która dostarczy mu odpowiednią ilość białka i energii. Zwykle psy tej rasy nie są wybredne i chętnie jedzą to, co podają im właściciele. Może to być karma sucha, mokra czy też samodzielnie przygotowywane posiłki zgodnie z zasadami diety BARF. Czasami niezbędne jest zadbanie także o suplementację, aby mieć pewność, że zwierzę każdego dnia otrzymuje składniki odżywcze niezbędne do jego prawidłowego rozwoju i funkcjonowania.

Ze względu na to, że owczarki belgijskie malinois nie mają długiej sierści, ich pielęgnacja zwykle nie okazuje się bardzo kłopotliwa. Jedną z podstawowych czynności, o jakiej należy pamiętać, jest czesanie za pomocą zgrzebła lub specjalnej rękawicy, należy robić to raz na tydzień. Wyjątkiem jest okres linienia, kiedy czworonogi intensywnie gubią podszerstek, wtedy trzeba starannie wyczesywać je każdego dnia. Co ciekawe, owczarki odmiany malinois nie wymagają częstych kąpieli, bo ich sierść nie zbiera brudu. Nawet jeśli wybierzemy się z pupilem na spacer przy niesprzyjającej pogodzie, zwykle po powrocie do domu wystarczy poczekać, aż zwierzę będzie suche i pozbyć się piachu za pomocą szczotki. Właściciel owczarka powinien mieć w domu sprzęt, taki jak maszynka do strzyżenia psów, choć prawdopodobnie nie będzie musiał go bardzo często używać. Decydując się na owczarka malinois, należy też pamiętać o regularnym kontrolowaniu jego oczu, uszu i pazurów.

 

Ile żyje owczarek belgijski malinois?

Średnia długość życia owczarków belgijskich malinois to 12 – 15 lat. Psy tej rasy są odporne i bardzo wytrzymałe, jednak niekiedy mają one problemy ze zdrowiem. Dolegliwości i schorzenia, z którymi najczęściej borykają się owczarki odmiany malinois to:

dysplazja stawów,

padaczka,

niedoczynność tarczycy,

postępujący zanik siatkówki.

Co więcej, psy tej rasy są wrażliwe na substancje wykorzystywane podczas podawania narkozy. Jeśli chcemy mieć pewność, że nasz pupil będzie zdrowy i aktywny, należy dobrze zweryfikować miejsce, w którym planujemy kupić szczeniaka. Hodowla, z której pochodzi owczarek belgijski malinois, musi być zarejestrowana w Związku Kynologicznym w Polsce. To jednak nie wszystko, bo wybrane przez nas miejsce powinno też cieszyć się dobrymi opiniami. Należy zwrócić uwagę na to, czy hodowca dopuszcza do rozrodu tylko dobrze przebadane i w pełni zdrowe osobniki. Powinien on dawać też możliwość odwiedzenia hodowli i obejrzenia zwierząt, a do tego opisać cechy charakteru wybranego czworonoga i przekazać wskazówki na temat jego wychowania, żywienia oraz pielęgnacji.

Owczarek belgijski malinois – cena

Cena szczeniaka owczarka belgijskiego malinois nie jest niska, to średnio 1500 – 3000 zł (dotyczy zwierząt z rodowodem). Należy mieć na uwadze, że kwota ta może być wyższa, jeśli zdecydujemy się na jedną z najlepszych hodowli w Polsce. Co prawda zakup owczarka malinois nie jest małym wydatkiem, ale psy tej rasy wciąż zyskują na popularności. Cena za zwierzę nie powinna być dla nas jedynym istotnym wyznacznikiem, ale warto zwracać na nią uwagę. Jeśli zauważymy, że hodowca oferuje za owczarka belgijskiego malinois mniej niż 1000 zł, prawdopodobnie prowadzi nielegalną działalność i nie dba we właściwy sposób o zwierzęta (nawet jeśli miejsce jest czyste, a czworonogi wyglądają na zdrowe). Pseudohodowle stają się coraz bardziej poważnym problemem, a kupowane w nich psy nie są socjalizowane, często mają problemy zdrowotne i słabszy organizm. Kupując zwierzę o udokumentowanym pochodzeniu, możemy mieć pewność, że będzie zdrowe.

Osoba, której marzy się owczarek belgijski malinois, przed podjęciem decyzji o zakupie szczeniaka musi dobrze zastanowić się, czy zapewni mu odpowiednie warunki do życia i rozwoju. Miesięczny koszt utrzymania psa tej rasy to przeciętnie 250 – 350 zł. Kwota ta obejmuje zarówno dobrą jakościowo karmę, jak i niezbędne wyposażenie, w tym starannie dobrany kaganiec, szelki oraz zabawki. Poza tym owczarki odmiany malinois są żywiołowe i tym samym narażone na częste kontuzje, a wizyty u weterynarza to dodatkowe koszty.

 

 

Ostatnio aktualizowane: 29.03.24

 

Flat coated retriever to przyjaźnie nastawiony i chętny do zabawy pies, którego można rozpoznać po stale poruszającym się ogonie. Dawniej był on ulubieńcem angielskiej arystokracji, obecnie cieszy się dużą popularnością w wielu krajach Europy. Jaki charakter ma flat coated retriever i co należy o nim wiedzieć?

 

Flat coated retriever – krótka historia

Rasa flat coated retriever pochodzi z Wielkiej Brytanii. Jej przedstawiciela pokazano po raz pierwszy na wystawie kynologicznej w Birmingham w 1895 roku. Ta odmiana retrieverów powstała po to, aby ułatwić myśliwym polowanie. Potrzebowali oni czworonogów, które byłyby specjalistami w aportowaniu i reagowały na wszystkie polecenia. Zadaniem Flat coated retrievera było szukanie postrzałka (zwierzęcia zranionego przez postrzelenie), nawet jeśli wiązałoby się to np. z wejściem do zimnej wody. Jego praca tak naprawdę zaczynała się po strzale, nie musiał on szukać czy gonić za żywą zwierzyną. Aby stworzyć tę rasę, skrzyżowano kilka innych: Setera irlandzkiego, nowofundlanda i owczarka szkockiego collie. Szczególnie dużą popularność flat coated retriever zyskał w latach 80. XIX wieku, głównie za sprawą S. E. Shirleya. To członek brytyjskiego parlamentu, który pomógł w założeniu klubu rasy.

Kiedy pojawiły się labradory i golden retrievery, odmiana flat coated przestała cieszyć się tak dużym zainteresowaniem, gdyż gorzej radziła sobie w dyscyplinie sportowej określanej mianem ‘field trials’. Obecnie przedstawicieli tej rasy najczęściej spotyka się w Anglii, a także krajach skandynawskich. Szacuje się, że w Polsce jest ok. 1000 takich czworonogów.

 

Jak wygląda pies flat coated retriever?

Dorosły pies rasy flat coated retriever ma od 56 do 61 cm w kłębie, w przypadku suczek jest to 51 – 61 cm. Waga czworonogów to odpowiednio 27 – 36 kg lub 25 – 32 kg. Według wzorca dopuszczana jest szata w kolorze czarnym oraz brązowym (to tzw. flat coated retriever wątrobiany). Zdarza się, że w hodowli pojawiają się też szczenięta mające żółte umaszczenie, ale zwykle nie dopuszcza się ich do dalszego rozmnażania. Podszerstek psów tej rasy jest gęsty, to samo dotyczy włosa okrywowego. Dotykając sierści, można się przekonać, że jest ona bardzo przyjemna w dotyku i gładka, dobrze przylega do ciała. Biorąc pod uwagę wygląd, flat coated retriever przypomina nieco golden retrievera, ma podobną budowę i masę ciała. Jego głowa jest długa, oczy średniej wielkości, a uszy małe i dobrze osadzone. Ogon tej odmiany retrieverów jest stosunkowo krótki i prosty, mogą powstawać na nim frędzle.

Charakter psów flat coated retriever

O psach rasy flat coated retriever mówi się, że są zawsze uśmiechnięte i zadowolone z życia, chętnie się bawią. Czworonogi te nie wykazują agresji, ale trzeba pamiętać, że mocno przywiązują się do swoich właścicieli i nie powinno się ich izolować. Jeśli zwierzęta będą zostawione same sobie, szybko staną się nieznośne. Ze względu na to, że psy są bardzo energiczne, są polecane dla rodzin ze starszymi dziećmi (podczas zabawy z maluchami mogą niechcący zrobić im krzywdę).

Flat coated retrievery nie sprawdzają się dobrze w roli stróża, ponieważ są przyjaźnie nastawione nawet do obcych. Co istotne, rzadko zdarzają im się dominacyjne zachowania w stosunku do innych psów i nie lubią wdawać się w pogoń za kotem czy dzikimi zwierzętami spotkanymi na spacerze. Według specjalistów rasa flat coated retriever potrzebuje ok. 2 godzin aktywności każdego dnia, najlepiej połączonej ze szkoleniem. Psy mające za mało ruchu nudzą się, domagają ciągłej uwagi i niszczą meble oraz sprzęty domowe.

Choć początkowo czworonogi flat coated retriever na polowaniach aportowały postrzałki, obecnie wykorzystuje się je również do tropienia i płoszenia zwierzyny. Często pracują one w policji, wykrywając narkotyki i tropiąc przestępców. Rasa ta dobrze sprawdza się także w ratownictwie i służbach celnych, psy mogą być asystentami osób niepełnosprawnych lub brać udział w dogoterapii.

 

Flat coated retriever – szkolenie

Szczeniaki flat coated retriever dojrzewają stosunkowo późno, dlatego przez dłuższy czas mogą być nieco niesforne. Już od samego początku warto zadbać o ich socjalizację, umożliwić im kontakt z innymi czworonogami, jak również z ludźmi. Bardzo dobrym pomysłem dla właścicieli psów tej rasy jest znalezienie psiego przedszkola, gdzie czworonogi zostaną przygotowane do dalszego szkolenia. Flat coated retriever powinien być wychowywany w sposób łagodny, a jednocześnie konsekwentny. Za duża presja (zarówno fizyczna, jak i psychiczna), jest powodem zamknięcia się w sobie i wycofania.

Opiekując się flat coated retrieverem, należy zwrócić uwagę na stosowane metody wychowawcze. Nie zaleca się karcenia zwierzaka za to, że nosi w pyszczku różne przedmioty, gdyż później może nie wykazywać chęci aportowania. Początkowo trzeba też unikać zabaw w postaci przepychanek z większymi psami, niewskazane są ponadto gwałtowne skoki. Aby zapewnić czworonogowi bezpieczeństwo, warto zdecydować się na szkolenie w wodzie. Bardzo istotne jest to, żeby wyznaczyć psu czas zarówno na zabawę, jak i odpoczynek. Podczas spacerów musimy dać mu możliwość rozładowania energii, aby później mógł wyciszyć się w domu. Rasa flat coated retriever stosunkowo szybko się nudzi, dlatego zwierzęta te potrzebują urozmaiconych zadań do wykonania, ważną rolę odgrywa też zaangażowanie właściciela. Nie są to czworonogi, które uciążliwe szczekają i nadmiernie hałasują, gdyż nie są bardzo czujne. Niemniej jednak czasami przydatna może okazać się obroża antyszczekowa dla psa, choć tę kwestię warto przedyskutować ze specjalistą, przykładowo behawiorystą.

Pielęgnacja i żywienie flat coated retrievera

Pielęgnacja psów flat coated retriever nie jest skomplikowana. Linieją one dwa razy w roku, a mimo że ich sierść zostaje wszędzie, sprzątnięcie jej nie stanowi problemu. Zwykle czesanie czworonogów należy powtarzać co kilka dni, ich szata nie wykazuje tendencji do powstawania kołtunów. Warto dodatkowo kupić metalowy grzebień, aby po spacerze szybko usunąć z sierści gałązki, listki i podobne zanieczyszczenia.

Jak często należy kąpać flat coated retrievera? Należy robić to w miarę potrzeby, a jeśli pies podczas spacerów pływa w czystej wodzie, kąpiele w domu powinno się ograniczyć do minimum. Używanie suszarki nie jest wskazane, gdyż przyczynia się ona do nadmiernego wysuszenia włosa. Jeśli zwierzę samodzielnie nie ściera pazurów, trzeba je regularnie przycinać, wskazane jest też systematyczne kontrolowanie uszu i oczu. Czworonogi jeżdżące na wystawy przed każdym takim wydarzeniem wymagają korekty szaty, co najlepiej powierzyć profesjonaliście.

Flat coated retrievery mają dobry apetyt, dlatego należy uważać, aby ich nie przekarmiać (może to skończyć się otyłością). Produkty, które powinny znaleźć się w ich diecie to m.in.: Ryby, mięso i chrząstki. Psy nie mogą za szybko przybierać na wadze.

 

Jak długo żyje flat coated retriever?

Rasa flat coated retriever jest uznawana za wytrzymałą i odporną. Jej przedstawiciele żyją średnio 11 lat. Zwykle psy nie mają poważnych problemów ze zdrowiem, jednak zdarzają się przypadki zwichnięcia rzepki, dysplazji biodrowej lub łokciowej, a także dziedziczne choroby oczu czy nowotwory. Warto uważnie obserwować swojego czworonoga, ponieważ flat coated retrievery są odporne na ból i często przez nieuwagę można przeoczyć istotne symptomy świadczące o pogorszeniu stanu zdrowia. Trzeba pamiętać także o tym, że psy tej rasy są wrażliwe na wysokie temperatury (choć dobrze radzą sobie w mrozie). Z tego względu latem spacery powinny odbywać się wcześnie rano i późnym wieczorem.

Flat coated retriever – opinie

Psy flat coated retriever dobrze czują się zarówno w większym mieszkaniu w bloku, jak i w domu z ogrodem. Bardziej istotne jest to, aby zapewnić im odpowiednią ilość ruchu, dlatego rasa nie jest polecana osobom mało aktywnym. Z czworonogiem trzeba spędzać dużo czasu, poświęcać mu uwagę i zapewniać sporo ćwiczeń umysłowych. Nie lubi on krzyku, poza tym źle radzi sobie z samotnością i bezczynnością. Flat coated retriever nie wdaje się w sprzeczki z innymi psami spotkanymi podczas spacerów, a spuszczony ze smyczy będzie trzymał się w pobliżu swojego właściciela.

 

Cena flat coated retriever

To, ile zapłacimy za czworonoga rasy flat coated retriever zależy od jego płci, wieku oraz pochodzenia. Przeważnie cena mieści się w zakresie od 2200 do 3500 zł, a średni miesięczny koszt utrzymania zwierzęcia to 200 – 300 zł. Hodowla psów flat coated retriever powinna być zarejestrowana w Związku Kynologicznym w Polsce. Jeśli kupimy szczeniaka z niesprawdzonego miejsca, nie możemy mieć pewności, że jest on zdrowy i nie będzie sprawiał problemów wychowawczych. Właściciel dobrej hodowli przedstawi nam kilka pokoleń zwierzęcia wstecz, zadba o jego szczepienia i podstawowe badania, a także udzieli ważnych porad na temat pielęgnacji, żywienia czy szkolenia.

 

 

Ostatnio aktualizowane: 29.03.24

 

Szpic miniaturowy pomeranian to pies niezwykłej urody, jego mały rozmiar, piękna ruda sierść, żywy temperament oraz miłe usposobienie powodują, że jest to rasa ciesząca się w ostatnich latach dużym zainteresowaniem. Jaki charakter ma szpic miniaturowy pomeranian? Aby uzyskać odpowiedź na to pytanie oraz znaleźć wszelkie informacje odnośnie pielęgnacji czworonoga, zachęcamy do zapoznania się z poniższym tekstem.

Pochodzenie rasy

Dla wielu może być to zaskoczeniem, ale ten niepozorny piesek wywodzi się od arktycznych psów zaprzęgowych. Szpic pomeranian, a także miniatura tej rasy spokrewniona jest ze szpicem wilczym. Jedna z teorii twierdzi, że ich nazwa pochodzi od nadbałtyckiego Pomorza, które miało być miejscem ich rozwoju. Stamtąd także pochodzą pierwsze wzmianki dotyczące rasy. W wieku XVIII pomeranian przybył do Anglii wraz z dworem księżniczki meklemburskiej, która niedługo później została małżonką Jerzego III. Od tej pory piesek ten stał się niesamowicie popularny. Na wyspie hodowcy starali się zmniejszyć jego rozmiar, a także zwiększyć gęstość i długość sierści. Tym sposobem z 13-kilogramowego psa zaprzęgowego powstał maleńki i puchaty szpic miniaturowy. 

 

Wygląd

Wygląd pomeraniana często przykuwa wzrok. To za sprawą jego maleńkich rozmiarów i puszystej sierści, która składa się z długiego włosia warstwy okrywowej oraz gęstego podszerstka. Dorosły osobnik mierzy od 18 do 30 centymetrów i waży około 2-4 kilogramów. Jego budowę określa się jako niezwykle proporcjonalną, z głową średniej wielkości. Pies ma spiczasty pyszczek oraz ciemne oczy. Szpic miniaturowy pomeranian ma różnorodne umaszczenie. Oprócz najbardziej popularnego – rudego, można wejść w posiadanie pieska czarnego, brązowego, białego czy szarego. 

Charakter

Pomeranian to piesek z malutkim ciałkiem, w którym mieszczą się ogromne pokłady energii. To między innymi dlatego nie doradza się pozostawiania go na więcej niż 1-3 godziny bez opieki. Nie lubi przebywać sam, za to uwielbia zabawę ze swoim właścicielem, któremu jest oddany. To pies niezwykle towarzyski, dlatego jego właściciel musi się liczyć z jego potrzebami i zapewnić mu towarzystwo na większą część dnia. Szpic bardzo szybko przystosowuje się do nowych warunków, dlatego problemu nie powinno sprawiać podróżowanie z pomeranianem w odpowiedniej torbie. Swojej ufności i lojalności do właścicieli nie okazuje jednak nieznajomym. Pomeranian w kontakcie z obcymi zachowuje dystans, chowa się oraz izoluje, często także głośno szczeka, gdy czuje się zagrożony. Jest psem czujnym i uważnym. Najprawdopodobniej każdy szmer za drzwiami wybudzi go z drzemki, a nieznany hałas spowoduje jazgot. W kontakcie z innymi psami zachowuje jednak ogromną pewność siebie. Chętny jest do zabawy z dużo większymi od siebie osobnikami, co według niektórych wskazuje na jego lekkomyślność. Z tego powodu powinno się organizować mu zabawy z pupilami podobnymi do niego rozmiarem. Jego zaletą jest to, że nie ma tendencji do pogoni za drobną zwierzyną i  do polowania. 

 

Dzieci i pomeranian

Jeśli chodzi o relację szpica z dziećmi, behawioryści wskazują na uzupełnianie się energii dzieci oraz miniatury. Trzeba jednak przestrzec swoje potomstwo przed skrzywdzeniem w zabawie pieska. Jest on na tyle mały i delikatny, że dla wielu może po prostu przypominać zabawkę, którą zdecydowanie nie jest. Jeśli jednak ustali się niezmienne zasady zabawy i uświadomi swoje pociechy, dziecko i pomeranian mogą zostać najlepszymi przyjaciółmi. Mówi się, że pomeranian jest także dobrym towarzyszem dla osób przebywających na emeryturze, spędzających dużo czasu w domu i mających cierpliwość do wyszkolenia. 

Wychowanie

Ze względu na brak ufności wobec obcych, a także dużą szczekliwość, często konieczne staje się szkolenie szpica. Nie jest to jednak uciążliwe. Jeśli właściciel jest w posiadaniu odpowiednich umiejętności i czasu, jest w stanie samodzielne wytresować psa. Pomeranian jest bardzo chętny do nauki, bystrość i ciekawość pozwalają mu szybko uczyć się komend, a nawet sztuczek. Często można dziś spotkać szpica biorącego udział w sportach na przykład agilitach czy rally-o. W przypadku braku wychowywania i niewprowadzenia zasad od początku, inteligencja szpica pozwoli mu na wykorzystywanie właściciela. Dzięki swojej bystrości niesamowicie szybko wyczuwają słabości swojego pana lub pani. Gdy poczują się wystarczająco pewnie, mogą nawet stać się agresywne. Dlatego tak istotne jest wychowanie miniaturki i niezmarnowanie jej potencjału do nauki. Szkolenia dobrze jest oprzeć na pozytywnych wzmocnieniach i wystrzegać się kar, szczególnie cielesnych. 

 

Spacery oraz odżywianie

Jeśli chodzi o ruch, pomeranian nie wymaga długich spacerów i zadowoli go możliwość biegania po podwórku. Jest zdolny – pomimo swoich rozmiarów – do pokonywania długich odległości. Miniaturki potrzebują jeść często, ale mało ze względu na szybki metabolizm. Żywienie pomeraniana często okazuje się jednak problemem dla właścicieli. Te psiaki często są wybredne i mają mały apetyt, są niejadkami. Można samemu podjąć się przygotowywania posiłków dla pupila, jednak jest to pracochłonne i wymaga konsultacji z weterynarzem. By mieć pewność, że dostarczamy wszystkich składników odżywczych, w diecie czworonoga niezbędna będzie najlepsza karma. Należy pamiętać także o dzieleniu posiłków na mniejsze kawałki, tak by mały pysk pieska poradził sobie z przegryzieniem. 

 

Zdrowie

Najczęstszym schorzeniem, na które narażone są szpice, jest, charakterystyczne dla wszystkich miniatur, zwichnięcie lub wypadnięcie rzepki kolanowej. Powodowane jest ono wchodzeniem po wysokich schodach lub zeskakiwaniem z większych wysokości. Zabezpieczyć się przed tym można nosząc pomeraniana na rękach lub w torbie, co z resztą uwielbiają pieski tej rasy. W późniejszym wieku, około 6 roku życia, trzeba liczyć się z możliwością wystąpienia zapadnięcia tchawicy. Jednym z pierwszych objawów tego schorzenia jest kaszel męczący pieska. Niestety jest to schorzenie często spowodowane przez nieświadomych właścicieli wyprowadzających swoje psy na smyczy. Miniaturki powinny być bezdyskusyjne wyprowadzane na szelkach, które nie wystawiają ich szyi na ryzyko szarpnięcia. Innymi chorobami, na które narażone są pomeraniany są hipoglikemia, problemy z sercem, niedoczynność tarczycy czy Alopecia X, powodująca utratę sierści. 

Sierść

Piękna i puszysta sierść pomeraniana nie bierze się znikąd. Pielęgnacja szaty nie jest szczególnie skomplikowana, ale wymaga systematyczności. Jego sierść najbliższa ciału – podszerstek – jest bardzo gęsta, z tego powodu, nieczesana codziennie – zbija się. Dlatego zaleca się czesanie psiaka siedem razy w tygodniu. Właściciele szpiców chwalą sobie szerokie szczotki z długimi pinami, które dosięgają do skóry i rozplątują ewentualne kołtuny. Ważne jest, aby wyczesać jedynie odpowiednią ilość sierści, za intensywne czesanie grzebieniem może spowodować zmniejszenie objętości sierści. By włosie miało intensywny kolor, a także było lśniące i miłe w dotyku można w trakcie kąpieli rozprowadzić po wilgotnej sierści odpowiednie kosmetyki. Szpice miniaturowe nie powinny jednak być kąpane częściej niż raz w miesiącu, chyba że sytuacja tego wymaga. Kąpiel powinna odbywać się przy użyciu letniej wody, na jej koniec pies powinien zostać obficie spłukany wodą i wysuszony. Pominięcie etapu suszenia może spowodować, że skóra psa będzie później odparzona. Sierść u pomeraniana pomaga mu utrzymywać odpowiednią temperaturę, jest naturalną warstwą ochronną. Dlatego ogromnym błędem jest golenie tej rasy. Zaleca się jedynie lekkie strzyżenie warstwy wierzchniej, nigdy jednak za pomocą maszynki. Sierść, która odrośnie po takim strzyżeniu, nigdy nie dorówna tej dziewiczej. Co około dwóch tygodni należy skracać pazurki pomeranianów ostrymi obcinaczkami. 

 

Hodowla

Ze względu na dużą popularność pomeranianów w ostatnich latach, te psy znajdują się w ofertach wielu hodowli. Taka sytuacja utrudnia właściwy wybór sprawdzonego miejsca. Oczywiście każdy szczeniak z hodowli powinien mieć dokumentację rodowodu, to dowód na prawdziwość pochodzenia i czystość rasy. W obecnej sytuacji niezarejestrowane hodowle nie podlegają w Polsce żadnym kontrolom, dlatego każdy zainteresowany tą rasą powinien być szczególnie czujny podczas zakupu pieska. Nikt nie chce chyba dokładać się do niehumanitarnych warunków, w jakich krzyżowane są pomeraniany. Zakup w takiej hodowli to także duże prawdopodobieństwo nabycia pieska z nieodwracalnymi wadami i chorobami dziedzicznymi. Czym powinna charakteryzować się dobra hodowla? Szpic miniaturowy pomeranian posiadałby skrupulatnie prowadzoną dokumentację rodowodu, byłby socjalizowany w odpowiednich warunkach do 12 tygodnia życia, zostałby zapoznany z innymi szczeniakami, ludźmi i dźwiękami. Pierwsze tygodnie życia znacznie wpłyną na zachowanie, które utrwali szczeniak. Odpowiednia hodowla nie będzie także ukrywać warunków, w jakich chowa psy, zaprosi do siebie zainteresowanych zakupem, doradzi, a także pochwali się pozytywnymi opiniami. Bardzo ważnym wskaźnikiem dobrej hodowli jest także jej członkostwo w Związku Kynologicznym w Polsce. To stowarzyszenie należy do międzynarodowej federacji kynologicznej FCI. Metryka takiej hodowli oznacza, że nasz szczeniak będzie uznawany na zawodach na całym świecie.

Cena

Ile kosztuje szpic miniaturowy pomeranian? Przy zakupie małego pieska trzeba się liczyć z dużymi kosztami. Minimalną ceną za szczeniaka tej rasy jest kwota 4 tysięcy złotych. Szpic miniaturowy pomeranian biały będzie kosztował znacznie więcej – 5-8 tysięcy. Kiedy piesek pochodzi z hodowli z nieskazitelną renomą, a jego rasa jest czysta, cena może dojść nawet do 15 tysięcy złotych. W takiej sytuacji zazwyczaj jest to inwestycja także w potencjalnych eksterierów. Do niezwykłej popularności oraz ceny tej rasy przyłożyły się gwiazdy, które ukochały sobie małe puchate psiaki. Dwa okazy kupiła celebrytka Kim Kardashian. Czarny szpic miniaturowy pomeranian to także wybór polskiej piosenkarki Honoraty Skarbek. 

 

Adopcja

Szpic miniaturowy pomeranian może być także adoptowany przez z nas ze schroniska. Jest to jednak bardzo rzadka sytuacja. Powodzenie tej rasy sprawia, że nawet jeśli właściciel z jakichś powodów postanawia rozstać się ze swoim pieskiem, zazwyczaj udaje mu się go sprzedać na portalu internetowym. 

Podsumowując, niepowtarzalnymi zaletami pomeraniana są jego małe wymagania wobec ruchu oraz pożywienia. Gdy zostanie dobrze ułożony, będzie spokojnym i miłym towarzyszem rodziny, który nie będzie miał problemu z wyjazdem na wakacje, czy w podróż służbową. Przez swoje małe rozmiary jego pielęgnacja nie jest uciążliwa, częste czesanie pozwoli nam się cieszyć piękną sierścią przez wszystkie pory roku. Do wad szpica należy jego upartość oraz zaczepność wobec innych psów. Problem może także sprawić jego szczekanie. Na pewno nie będzie bezpieczny w rodzinie, w której są małe dzieci niezdolne do bycia bardzo delikatnym wobec zwierzęcia. Pewną niedogodnością może być także dla wielu jego cena. Szpic miniaturowy pomeranian to piesek, w którym zakochało się już grono osób. Jego uroczy wygląd i czarujące usposobienie na pewno złamie serce jeszcze niejednemu wielbicielowi czworonogów. 

 

 

Ostatnio aktualizowane: 29.03.24

 

Australian cattle dog to energetyczny, pełen werwy pies pasterski. Silny, charakterny i inteligentny, o pięknie zabarwionej sierści. Potrzebuje on właściciela, który zapewni mu codzienny ruch. Jego pierwotnym przeznaczeniem było przepędzanie dzikiego bydła w wyjątkowo trudnych warunkach australijskich pastwisk, w czym wciąż nie ma sobie równych. 

 

Pochodzenie

Australian cattle dog należy do zwierząt pasterskich i zaganiających. Jego pierwszym domem były wymagające ziemie Australii. Tamtejsi pasterze potrzebowali psa, który byłby na tyle wytrzymały, by znieść niesamowicie upalne temperatury, przeprowadzając bydło oraz inne zwierzęta pastewne z hodowli na targ. Liczba ludności w Australii na początku osadnictwa nie była wysoka, co skutkowało ograniczoną liczbą osób parających się pasterstwem. Przez to, że rozpoczęcie hodowli owiec było kluczowym elementem dla dalszego rozwoju osiedleńców, pasterze potrzebowali nieprzeciętnych pomocników. Psy europejskie nie radziły sobie z trudnym klimatem, oprócz tego były za głośne i agresywne, ich zachowanie stresowało zwierzęta przeznaczone na sprzedaż. Do ciężkiej pracy zaciągnięto także dingo, ale ich nieokiełznany charakter powodował sporadyczne ataki na trzodę.

Dlatego hodowcy skrzyżowali europejskie słabsze psy (między innymi smithfield i collie) z agresywnym, ale wytrzymałym dingo. Pod koniec XIX wieku dr Alan Mcniven postanowił dokonać jeszcze paru udoskonaleń już wyjątkowo wytrzymałej i wyspecjalizowanej rasy. Starając się zabezpieczyć rasę w lojalność wobec właściciela oraz zdolność delikatnego podszczypywania bydła skrzyżował psa z dalmatyńczykiem. Wybierał najinteligentniejsze i najlepiej zbudowane psy z miotów. Tak powstał australijski wzorcowy pies pasterski. W tym samym czasie w wyniku krzyżówek z psami bezogonowymi wyklarowała się rasa australian stumpy tail cattle dog, i jak sama nazwa wskazuje była odpowiednikiem cattle doga, jedynie ze skróconym ogonem. W roku 1980 pies został zarejestrowany przez amerykański Kennel Club, równocześnie cattle dog został sprowadzony do Anglii. 

Wygląd 

Pies australijski ma niesamowicie zwartą i proporcjonalną budowę. Być może dlatego, że każda jego ociężałość czy lekkość były i nadal są uznawane jako wady dyskwalifikujące. Ma dobrze zbudowaną, mocno umięśnioną szyję, która płynnie przechodzi w łopatki. Jego głowa jest masywna, ale proporcjonalna, z czaszką nieznacznie spłaszczoną z przodu. Jego policzki są umięśnione, a zęby mocne i zdrowe, stykające się w ciasnym zgryzie. Oczy ujawniają bardzo inteligentny, czujny, podejrzliwy wobec obcych wzrok. Krótkie, spiczaste, stojące uszy wskazują na jego ciągłą gotowość do wykonywania zadań. Dorosły osobnik jest wysoki na 40-50 centymetrów i waży między 20 a 30 kilogramów. Ogon osadzony jest stosunkowo nisko, nigdy nie podnosi się powyżej wysokości tułowia. Jego kończyny są sprężyste i umięśnione, o mocnych kościach. By wytrzymać wielogodzinny styk z gorącym podłożem, psy mają twarde łapy z grubymi opuszkami oraz mocnymi i krótkimi pazurami.

 

Sierść

Umaszczenie cattle doga jest naprawdę wyjątkowe i wyróżnia go na tle innych średnich psów. Jego sierść może mieć kolor błękitno-dereszowaty lub rudo-dereszowaty, niekiedy łaty czworonoga mają kolor czarny lub rudy. Co ciekawe, szczeniaki australian cattle dog rodzą się całkowicie białe, dopiero później pomiędzy białymi zaczynają się pojawiać kolorowe włosy. Sierść jest gęsta i krótka. Przed deszczem chroni psa okrywowe, proste, twarde i przylegające owłosienie. Gęsty podszerstek jest krótki i stanowi drugą warstwę zabezpieczającą. Pielęgnacja dwuwarstwowej szaty jest bardzo prosta, wystarczy wyczesywać martwą sierść zgodnie z kierunkiem włosa około dwóch razy w tygodniu. Cattle doga należy kąpać raz na około dwa miesiące, dzięki krótkiej sierści nie jest konieczne suszenie. 

 

Zdrowie

Zważając na główne zadania tego psa pasterskiego, nie dziwi nikogo jego odporność na ekstremalne warunki pogodowe i świetne zdrowie. Na jego dobrą kondycję składa się m.in. zbilansowana dieta. Aktywność wymaga posiłków bogatych w wartości odżywcze, mogą być to zarówno karma przemysłowa, jak i domowe dania. Trzeba jednak uważać, ponieważ rasa przy złym odżywianiu i braku ruchu ma tendencję do zapadania na otyłość. Ewentualne schorzenia, które mogą wystąpić, najczęściej spowodowane są przez małą ilość ruchu lub notoryczne przemęczanie psa. Do takich zaburzeń zalicza się luźne łokcie, miękkie śródręcze lub łapy, ruch związany czy złą postawę.

Na genetyczną głuchotę narażone są statystycznie częściej biało zabarwione psy tej rasy – to pozostałość po skrzyżowaniu z dalmatyńczykiem, który także często cierpi na to schorzenie. Pojawiającym objawem jest także duża lękliwość lub agresywność. Są to jednak zachowania, które mogą być także spowodowane przez samych właścicieli na skutek błędnego wychowania. Pies pasterski dożywa około 13-15 lat. Co więcej, najstarszym psem świata był właśnie australian cattle dog. Queensland Heeler przeżył 29 lat i 5 miesięcy, z czego 20 lat przepracował dzielnie na pastwisku. 

 

Charakter i wychowanie

Opinie o rasie australian cattle dog są zgodne: To pies nieprzeciętnie energiczny, wymagający dużej dozy wolności, ale jednocześnie bliskiego kontaktu z właścicielem. Do jego podstawowych potrzeb należy codzienny ruch, bliskość natury i szereg (stosunkowo trudnych) zadań do wykonania. Jest psem stworzonym do pracy, nie znosi nudy, dlatego nie można doprowadzić go do stanu, w którym nie ma jasnego celu. Może wtedy wyrządzać znaczne szkody, dominować i agresywnie zaczepiać. Musi posiadać pewnego siebie przewodnika. Doświadczony właściciel powinien zapewnić psu stałe zajęcie oraz stawiać przed nim jasne zasady socjalizacji. Stanowcze prowadzenie pozwoli mu wyładować ogromne pokłady energii, które posiada. W wychowaniu tego psa najistotniejsza jest konsekwencja i stabilność, ponieważ jest on uparty i ma tendencje do dominacji. Oczywiście szkolenie oraz uprawianie sportów to dla niego czysta przyjemność.

Trenerzy psów radzą, aby szkolenia łączyć z zabawą, tak aby pies kojarzył posłuszeństwo z rozrywką. Jest szalenie bystry, dlatego nauka nie sprawia mu żadnych problemów. Bezkonkurencyjny jest także w stróżowaniu. Odwaga, czujność i cierpliwość pozwalają mu na pilnowanie stada czy posesji. Pracuje w ciszy i skupieniu. Szczeka, tylko by zaalarmować o niebezpiecznym wydarzeniu. Badania wykazały jednak, że jeśli pies wychowany jest w hałaśliwych warunkach, szczeka częściej, na przykład, gdy jest znudzony lub chce zwrócić na siebie uwagę domowników. Uwielbia przebywać zarówno pośród zwierząt, jak i pomiędzy ludźmi. Największą karą jest dla niego to izolacja. Zdolny jest do wykonywania wszelkich zadań, które leżą w zakresie psich obowiązków. Ten australijski czworonóg wchodzi w bardzo bliską relację ze swoim właścicielem. Jest całkowicie oddany swojemu opiekunowi i ufa mu bezgranicznie. Jednocześnie jest raczej podejrzliwy wobec obcych. Chociaż wykazuje tendencje do zaczepliwości to nie należy oczekiwać od niego pozytywnego nastawienia względem przypadkowo napotkanych na spacerze przechodniów.

Jeśli chodzi o socjalizację psa z dziećmi, przeprowadzona poprawnie, przebiega bardzo szybko. Pies pasterski jest łagodny i spokojny, lubi się także bawić. Dlatego jeśli dziecko nauczone jest odpowiednich zachowań, przebywanie z psem będzie dla niego całkowicie bezpieczne. Krew dingo pozwoliła mu jednak zachować respekt jedynie do osób nad nim dominującym, dlatego ważne jest jasne pokazanie psu rangi dziecka, jako postaci postawionej wyższej. Problemem może także okazać się tendencja psa do podgryzania, której został nauczony na potrzeby dyscyplinowania owiec. Nie jest wskazane nabywanie psa pasterskiego przez osoby starsze. Jego temperament może sprawiać im na co dzień problemy. Wobec innych psów cattle dog bywa konfliktowy, na agresywne ataki narażone są szczególnie samce. Jeśli jednak dorasta z innym psem lub kotem, tworzą zgodnie jedną grupę społeczną. 

 

Spacery

Jak zostało już wspomniane, pies pasterski musi mieć zapewniony przynajmniej jeden dłuższy spacer dziennie. To konieczne dla jego prawidłowego rozwoju. Genetycznie został przystosowany do pokonywania ogromnych odległości w bardzo ciężkich warunkach atmosferycznych. Nic więc dziwnego, że potrzebuje się wybiegać. Charakter, który posiada australian cattle dog nie pozwala mu długo siedzieć w miejscu, pies jest często pobudzony i potrzebuje swobody. Jeśli właściciel nie jest w stanie zapewnić mu nieustannego dostępu do wybiegu, ogrodu, czy innej większej przestrzeni, niestety musi poświęcać mu więcej czasu w ciągu dnia i zabrać go w miejsce oddalone od blokowisk. Jednak dla zapewnienia całkowitego bezpieczeństwa na spacerach niezbędny może okazać się GPS dla psa. Kiedy zwierzak się zagubi, urządzenie zdecydowanie skróci nam czas poszukiwań.

 

Hodowla

Australian cattle dog jest bardzo popularnym psem w Australii. Zalicza się go do klasycznego towarzysza rodziny. Na nasze tereny został sprowadzony w latach 90. z Czech i Włoch. W Polsce ta rasa aktualnie nie należy do najpopularniejszych. Po pierwsze mamy swojego górskiego odpowiednika – owczarka podhalańskiego, dlatego nigdy nie było potrzeby, by sprowadzać innego psa, który zająłby się wypasaniem owiec. Po drugie, rasa ta jest niezwykle wymagająca, osoba zdecydowana na adopcję cattle doga musi liczyć się z ogromem obowiązków i odpowiedzialności, jakie na nią spadną. Można się domyślać, że to właśnie z tych powodów, rynek hodowli tej rasy w Polsce nie jest bardzo rozwinięty. Jeśli jednak ACD znajdzie się już w Polsce, najczęściej pracuje w sporcie. Przez prędkości, jakie osiąga oraz niesamowitą zwrotność, świetnie radzi sobie na torze wyścigowym. Zatrudniany jest także jako pies tropiący przy poszukiwaniu zaginionej trzody. Ich niesamowity węch pozwala im pracować także w ratownictwie. W Nowym Sączu psy tej rasy odnalazły już kilka zaginionych osób. 

Cena

Australijski pies pasterski, choć jest źródłem niezliczonych zalet, nie należy do psów szczególnie drogich. Cena australian cattle dog waha się między 2500 a 4500 zł. Średni koszt miesięcznego utrzymania wynosi około 120 zł. Kwota ta oczywiście znacznie wzrośnie, jeśli zdecydujemy się chodzić z psem na konkursy oraz wystawy. 

Podsumowując, do największych zalet rasy australian cattle dog należą jego bezgraniczne przywiązanie i wierność właścicielowi. Szkoleniowcy uwielbiają go za wybitną inteligencję i łatwość w pojmowaniu komend. Jest doskonałym stróżem i niezawodnym obrońcą. Systematyczna praca z doświadczonym właścicielem prowadzi do ułożenia cudownego towarzysza. Jako wadę można liczyć jego skłonność do dominacji, a także zaczepność wobec nieznanych psów, dlatego tak istotna jest wczesna socjalizacja z innymi zwierzętami. Gdy poczuje się znudzony, potrafi być trudny do opanowania, dlatego musi mieć stałe zajęcie lub konkretne zadanie do wykonania. 

 

 

Ostatnio aktualizowane: 29.03.24

 

Charyzmatyczne owczarki szwajcarskie z pewnością przyciągają wzrok, dzięki swojej białej sierści i żywiołowemu usposobieniu. Psy tej rasy nie są jeszcze tak popularne w Polsce, jak ich kuzyni, owczarki niemieckie, ale coraz częściej można spotkać je spacerujące po chodnikach i parkowych alejkach. Dla kogo dobrym wyborem jest owczarek szwajcarski, jak o niego dbać i jakie warunki trzeba mu zapewnić?

 

Pochodzenie owczarka szwajcarskiego

Biała sierść u psów pasterskich od zawsze pełniła ważną rolę — pozwalała w łatwy sposób odróżnić pasterzom ich zwierzęta od grasujących wilków. Dlatego coraz częściej hodowcy starali się uzyskać odpowiednią barwę okrywy włosowej u psów różnych ras. Nie inaczej było z owczarkiem niemieckim, którego biała odmiana nie została jednak uznana za zgodną ze standardami rasy. Od lat 30. XX wieku zaczęto więc rozmnażać jasne psy w osobnych hodowlach. W ten sposób powstała odrębna rasa. Biały owczarek szwajcarski (w skrócie BOS) swoją barwę zawdzięcza genom recesywnym. Aby miały one wpływ na wygląd psa, oboje rodzice muszą być ich nosicielami. Pierwszym zarejestrowanym owczarkiem niemieckim z białą barwą okrywy włosowej był Horand von Grafrath. Po II wojnie światowej jasna sierść stała się jednak czynnikiem dyskwalifikującym psa z hodowli owczarków niemieckich. Od tamtej pory białe psy tej rasy były systematycznie usuwane ze stada. Owczarki o jasnej sierści zyskały jednak dużą popularność w Ameryce, gdzie zaczęto je sprowadzać i hodować, niezależnie od ich rodzimej rasy. Rozwijały się hodowle, w których pojawiały się nowe szczenięta. Owczarek szwajcarski po wielu latach znów powrócił do Europy i obecnie cieszy się coraz większą popularnością.

 

Wygląd owczarka szwajcarskiego

Choć jedyną uznawaną przez oficjalny wzorzec rasy barwą sierści jest biel, czarny owczarek szwajcarski również cieszy się dużą popularnością. Jest on jednak bliżej spokrewniony z owczarkiem niemieckim niż ze swoim szwajcarskim kuzynem. Psy o białym kolorze sierści uznawane są więc za jedynych przedstawicieli swojej rasy. Owczarek szwajcarski ma budowę ciała podobną do owczarka niemieckiego, ale wyróżnia go dłuższy tułów, który jest znacznie mniej nachylony niż u jego kuzyna. Wyżej poprowadzona linia tułowia sprawia, że psy te są także mniej narażone na różne choroby, między innymi dysplazję stawów biodrowych lub łokciowych. BOS jest umięśniony, o tułowiu średniej wielkości. Prawidłowo zbudowane suczki osiągają od 53 do 61 cm w kłębie, a samce pomiędzy 58 a 66 cm. Średnia waga owczarka szwajcarskiego to 25 – 35 kg w przypadku suk i 30 – 40 kg u psów. Ogon jest osadzony nisko, dzięki czemu sięga przynajmniej do stawu skokowego. 

Kufa jest delikatnie wydłużona, ale pozostaje proporcjonalna do całej czaszki. Oczy u owczarków szwajcarskich mają kształt migdałów, zwykle są ciemnej, brązowej barwy. BOS charakteryzuje się dużymi, trójkątnymi uszami, które zawsze są wyprostowane.

Według wzorca rasy psy mogą mieć sierść półdługą lub długą. W obu przypadkach okrywa włosowa składa się z dwóch warstw. Pierwsza to gruby podszerstek, a drugą stanowi właściwy włos okrywowy, który jest twardy i gładki, dobrze przylega do ciała psa i charakteryzuje się dużą gęstością. Długowłosy owczarek szwajcarski ma dużą, dobrze widoczną grzywę oraz, podobnie jak pies krótkowłosy, może mieć lekko falowaną sierść.

 

Owczarek szwajcarski — charakter

Białe owczarki szwajcarskie to psy bardzo uczuciowe, mocno się przywiązują i potrzebują uwagi ze strony właściciela. BOSy są łagodne, odnoszą się przyjaźnie do ludzi i wykazują się dużą lojalnością. Owczarki szwajcarskie mają niemal nieskończone pokłady energii, lubią się bawić i potrzebują aktywnego spędzania czasu ze swoim właścicielem. Spokój pies osiąga dopiero w starszym wieku, z pewnością nie jako szczeniak. Owczarek szwajcarski należy do ras pasterskich, a więc wykazuje się dużą inteligencją. Dobrze radzi sobie w różnych dyscyplinach sportowych, ale sprawdza się także jako pies przewodnik, czy do pracy ze służbami mundurowymi. Owczarek szwajcarski może przejawiać skłonności łowieckie, ale nie są one na tyle rozwinięte w tej rasie, aby nie dało się ich złagodzić odpowiednim treningiem. BOSy mocno przywiązują się do właścicieli, ale wobec osób obcych wykazują się rezerwą i nieufnością. Owczarki szwajcarskie mają także trudności z separacją, nie lubią zostawać same, są wtedy niespokojne i zlęknione. Można tego jednak uniknąć, wystarczy od szczenięctwa uczyć zwierzę zostawania w domu bez opieki.

 

Zachowanie

Owczarki szwajcarskie są energiczne i wykazują się dużą czułością wobec właściciela. Jeśli jednak nie zostaną odpowiednio wytresowane, mogą przejawiać skłonności do niszczenia przedmiotów w domu. Szczególnie jeśli pozostają same na długi czas i odczuwają lęk separacyjny. BOS dobrze sprawdza się do pilnowania domu i posiadłości, ze względu na swoją nieufność wobec obcych. Na co dzień pies ten jest jednak cichy, nie szczeka, jeśli nie ma ku temu powodu. Owczarki szwajcarskie lubią jeść, dlatego trzeba psa odpowiednio wytresować, aby cierpliwie czekał na posiłek i przede wszystkim spokojnie go zjadał.

Pielęgnacja owczarka szwajcarskiego

Szwajcarski owczarek pasterki to pies o śnieżnobiałej sierści, który jednak nie wymaga specjalnej pielęgnacji. Kąpiel wystarczy przeprowadzać 1 – 2 razy w roku, ponieważ okrywa włosowa ma właściwości samoczyszczące. Trzeba jednak pamiętać o częstym wyczesywaniu psa, szczególnie w okresie intensywnego linienia, czyli wiosną i jesienią. Wtedy szczotkować zwierzę można nawet codziennie. Trzeba pamiętać o regularnym kontrolowaniu i czyszczeniu uszu oraz oczu zwierzęcia. Przez cały rok należy zwracać szczególną uwagę na obecność kleszczy, które trudno zlokalizować w gęstej, długiej sierści psa. Pomocne mogą okazać się maszynki do strzyżenia psów, dzięki którym łatwiej będzie znaleźć niechcianych lokatorów. Owczarek szwajcarski krótkowłosy wymaga podobnej pielęgnacji, jak jego długowłosy odpowiednik.

Żywienie psa może na początku stanowić pewną trudność, ponieważ owczarki szwajcarskie mają predyspozycje do biegunek i problemów ze strony układu pokarmowego. Jeśli już na początku pojawią się tego typu kłopoty, warto zasięgnąć rady lekarza weterynarii i razem z nim stworzyć odpowiednią dietę dla zwierzęcia. Owczarki szwajcarskie można karmić suchą karmą dobrej jakości lub gotowymi puszkami zawierającymi duże ilości mięsa i potrzebnych psu składników odżywczych. Można także stosować dietę BARF. Aby uniknąć ryzyka powstania skrętu żołądka, zaleca się karmić psa przynajmniej dwa razy dziennie mniejszymi porcjami.

 

Dla kogo owczarek szwajcarski będzie dobrym wyborem?

Każde zwierzę wymaga opieki i uwagi ze strony właściciela. Owczarki szwajcarskie są wyjątkowo uczuciowe i lojalne. Dlatego nie będą dobrym wyborem dla osób, które nie mają czasu dla zwierzęcia. Owczarek szwajcarski potrzebuje dużych dawek ruchu oraz odpowiednich ćwiczeń. Najlepszym rozwiązaniem jest zapewnienie psu dostępu do dużego ogródka. Owczarek szwajcarski może dostosować się także do życia w mieście, pod warunkiem, że będzie codziennie wyprowadzany na długie spacery. Pies potrzebuje wysiłku fizycznego, ale także stymulacji wzrokowej i węchowej, czyli licznych ćwiczeń i zabaw, które pozwolą mu spożytkować energię. Codzienna aktywność pozwala także stworzyć więź ze zwierzęciem, a przede wszystkim zapobiega nudzie, która mogłaby rozwinąć w psie skłonności do niszczenia.

Owczarki szwajcarskie dobrze sprawdzają się także dla osób, które często podróżują, ponieważ psy te są odpowiednimi kompanami. Nie sprawiają trudności, są ciche i posłuszne, jeśli tylko mogą być blisko swojego właściciela. Owczarki szwajcarskie mogą mieszkać w domu z innymi zwierzętami, ale muszą być z nimi odpowiednio zapoznane i właściwie zaaklimatyzowane. BOS to pies bardzo rodzinny, jest łagodny wobec dzieci, ale trzeba pamiętać o ustaleniu odpowiednich zasad i wytrenowaniu niektórych zachowań psa.

Cena

Jedną z mniej popularnych ras w naszym kraju jest właśnie owczarek szwajcarski. Cena jest więc wyższa niż za inne, bardziej rozpowszechnione rasy. Kwota, jaką trzeba zapłacić za owczarka szwajcarskiego, jest uzależniona od wielu kwestii. Liczy się pochodzenie zwierzęcia, czyli jego rodowód, ale także wiek oraz płeć. Średnio cena za zdrowego szczeniaka osiąga nawet 6000 zł. Średnie kwoty oscylują w przedziale od 2000 zł do 4000 zł, wiele zależy od tego, jaki standard ma dana hodowla. Owczarek szwajcarski pochodzący od rodziców z najlepszymi genami, tak zwanych czempionów, będzie miał wyższą cenę niż szczeniak z mniej znanym pochodzeniem. Najmniej kosztuje owczarek szwajcarski bez rodowodu. Cena takiego zwierzęcia może osiągać ok. 1000 zł. Zakup z niezarejestrowanych hodowli wiąże się jednak z ryzykiem, że pies będzie obarczony różnymi chorobami genetycznymi oraz wynikającymi z nieprawidłowych warunków, w których przebywał.

 

Długość życia owczarka szwajcarskiego

Przeciętny owczarek szwajcarski żyje ok. 12 lat, ale przy odpowiedniej opiece i właściwym żywieniu może dożyć nawet 14 lat. O owczarki szwajcarskie trzeba wyjątkowo dbać w okresie dużych upałów. Należy wtedy zapewnić psu dostęp do świeżej wody oraz chłodne miejsce do odpoczynku. W czasie upałów warto unikać także nadmiernego wysiłku fizycznego z psem, zaleca się raczej spokojne spacery w porze rannej lub wieczornej, gdy podłoże jest chłodne i nienagrzane od słońca. Gruba okrywa włosowa chroni psa przed zimnem i mrozami. Warto dbać także o prawidłową wagę owczarka szwajcarskiego, ponieważ nieodpowiednio karmiony może przejawiać skłonności do tycia. BOSy są, jak większość rasowych psów, obciążone genetycznie, co czyni je bardziej podatnymi na niektóre choroby, przede wszystkim nadwrażliwość na leki, spowodowaną mutacją genu MDR1. Częste są także wspomniane już biegunki oraz rzadziej dysplazja stawu biodrowego i łokciowego.

Opinie o owczarkach szwajcarskich

Właściciele BOSów mają o nich pozytywne opinie. Owczarek szwajcarski to pies bardzo przyjacielski, rodzinny, uczuciowy i lojalny. Dobrze sprawdza się dla osób lubiących aktywny tryb życia, ponieważ pies dotrzymuje im kroku podczas każdej aktywności. Pies ten ma swoje wady i zalety. Owczarek szwajcarski jest mniej pobudliwy niż jego kuzyn, nie szczeka bez powodu, jest łatwy do wychowania i dobrze współpracuje z właścicielem, jest także cierpliwy i bardzo przywiązany. Do wad zaliczyć można jedynie lęki separacyjne, które jednak można łatwo zminimalizować. Wystarczy odpowiedni trening oraz nauka samodzielnego zostawania w domu już od pierwszych miesięcy życia psa. 

 

 

Ostatnio aktualizowane: 29.03.24

 

Psy rasy parson russell terrier są bardzo wesołe i energiczne, a jednocześnie niewielkie. Uwielbiają one chodzić na spacery, mogą uprawiać sporty, wyróżniają się też inteligencją. Czy czworonogi należące do rasy parson russell terrier są dobrym wyborem dla każdego, zwłaszcza rodzin z dziećmi? Sprawdziliśmy to.

Historia rasy parson russell terrier

Rasa parson russell terrier pochodzi z Wielkiej Brytanii, a jej historia rozpoczęła się za sprawą pastora Jacka Russella. Mężczyzna lubił brać udział w polowaniach na lisy i chciał wyhodować czworonogi, które byłyby niewielkie, a do tego bardzo wytrzymałe i sprawne. Mogłyby one wejść za lisem do każdego zakamarka i jednocześnie przemierzyć bardzo duży dystans (wówczas można byłoby zrezygnować z dowożenia psów bezpośrednio na miejsce polowania). Brytyjski Kennel Club opracował wzorzec rasy, która początkowo nazywała się jack russell terrier, a potem parson jack russell terrier. Jednak problemem, zwłaszcza na wystawach, było to, że wśród przedstawicieli tej rasy były psy zarówno krótkonożne, jak i wysokonożne. Rozwiązano go, kiedy czworonogi trafiły do Australii i w 1972 roku powstał tam klub rasy. Wówczas konsekwentnie rozdzielano psy krótkonożne od wysokonożnych, a w 2001 roku zatwierdzono ostateczny wzorzec. To był moment, kiedy oficjalnie dokonano podziału rasy na:

Parson russell terrier – psy są cięższe i wyższe, ich sylwetka jest bardziej kwadratowa (według Brytyjczyków to właśnie jest ich rasa).

Jack russell terrier – psy są lżejsze i niższe, co prawda także mają brytyjskie pochodzenie, ale to Australijczycy zajęli się opracowaniem tego wzorca.

Parson russell terrier, a jack russell terrier – główne różnice

Rasy parson russell terrier i jack russell terrier mają kilka wspólnych cech, to przede wszystkim: Umaszczenie, kształt uszu (razem ze zwisającymi końcówkami), długa i mocna szyja, temperament. Jednak między nimi są też istotne różnice, o których należy pamiętać. Wzorzec parson russell terrier mówi o kwadratowej sylwetce, podczas gdy w przypadku psów jack russell terrier jest ona bardziej zbliżona do prostokąta. Poza tym czworonogi należące do rasy parson russell terrier są nieco większe, mają dłuższe przednie kończyny i wciąż chętnie wykorzystuje się podczas polowań. Psy jack russell terrier obecnie traktuje się głównie jako członków rodziny.

 

Jak wygląda pies parson russell terrier?

Wysokość czworonogów rasy parson russell terrier to 36 cm lub 33 cm, w zależności od płci (odpowiednio samce i samice). Dominującym kolorem w umaszczeniu tych zwierząt jest biały, czasami można zauważyć czarne, płowe lub cytrynowe łatki. Czaszka jest płaska i stopniowo zwęża się w kierunku oczu, nos jest czarny, a oczy ciemne i głęboko osadzone. Uszy parson russell terrierów nie są duże, mają kształt litery ‘V’ i opadają do przodu, linia ich załamania nie może znajdować się wyżej niż wierzch czaszki. Ogon powinien być na tyle długi, aby możliwe było chwycenie go w dłoń, jest on prosty i wyraźnie się unosi, kiedy zwierzę się porusza. Należy pamiętać, że są dwie podstawowe odmiany tej rasy, wyróżnione na podstawie rodzaju włosa: Parson russell terrier szorstkowłosy i krótkowłosy. Jest także odmiana tzw. złamana, to typ pośredni między sierścią gładką, a szorstką.

Parson russell terrier – charakter

Pies parson russell terrier jest niewielki, a jednocześnie bardzo energiczny, towarzyski oraz radosny. Nie lubi on siedzieć na kanapie, uwielbia wychodzić na spacery i bawić się. Przedstawiciele tej rasy przywiązują się nie tylko do właściciela, ale wszystkich członków rodziny, dla każdego są bardzo czułe. Jednak nie są to psy polecane dla rodzin z małymi dziećmi, głównie ze względu na to, że są za bardzo pobudliwe.

Pies parson russell terrier potrzebuje ruchu, a także konsekwentnego szkolenia z zakresu posłuszeństwa. Nie można go rozpieszczać, bo ze względu na swoją inteligencję szybko zacznie to wykorzystywać przeciwko swojemu właścicielowi. Co prawda parson russell terriery nie mają bardzo trudnego charakteru, ale trzeba wiedzieć, jak odpowiednio je podejść. Krzyk nie jest wskazany, bo sprawi, że zwierzę zacznie się bronić (nie toleruje traktowania w niedelikatny sposób). Ustalenie właściwej relacji między psem a właścicielem sprawi, że szkolenie będzie skuteczne i uda nam się zapanować nad energicznym czworonogiem.

Parson russell terrier to zwierzę dobrze nadające się do psich sportów, w tym frisbee czy agility. Kiedy pupil robi postępy, warto nagrodzić go jego ulubionym smakołykiem lub chwilą zabawy. Co ciekawe, pies może bez przeszkód towarzyszyć nam podczas jazdy na rowerze, biegania czy pływania. Trzeba pamiętać, że kiedy parson russell terrier się nudzi, wykazuje tendencję do agresji oraz niszczenia znajdujących się w pobliżu przedmiotów. Brak konsekwencji w jego wychowaniu może spowodować, że będzie nieposłuszny wobec całej rodziny. Pupil może nawet stać się zagrożeniem zarówno dla osób, jak i innych zwierząt przebywających w jego otoczeniu.

 

Pielęgnacja psów parson russell terrier

Każdy właściciel parson russell terriera musi pamiętać o tym, żeby regularnie kontrolować oczy, uszy, pazury i zęby swojego pupila. Jeśli jest to zwierzę szorstkowłose, należy co kilka miesięcy przycinać sierść. Można robić to samodzielnie lub zabierać czworonoga do salonu groomerskiego, gdzie o jego pielęgnację zadbają specjaliści. Odmiana szorstkowłosa nie wymaga częstego czesania, ale krótkowłosa już tak. Niekiedy trzeba to robić nawet codziennie, zwłaszcza wiosną i jesienią, gdy linienie psów jest wzmożone.

Jak często trzeba kąpać parson russell terriery? Zwykle robi się to w sytuacji, gdy pojawi się taka potrzeba, np. gdy pupil wróci zabrudzony ze spaceru. Psy tej rasy uwielbiają biegać i kopać dziury, dlatego należy sprawdzać też, czy na ich ciele nie znajdują się pasożyty, w szczególności kleszcze. Aby być przygotowanym na każdą okoliczność, warto kupić GPS dla psa i przypiąć go do obroży pupila. Kiedy zwierzę postanowi np. pobiegać w samotności, będziemy mogli szybko je namierzyć. GPS to bardzo przydatny sprzęt, gdyż parson russell terriery są uznawane za mistrzów ucieczek i nawet bardzo wysoki płot nie jest dla nich wyzwaniem (mogą szybko wykonać podkop). Nie mają one specjalnych wymagań żywieniowych, więc najbardziej istotne jest to, aby podawana im karma była dobrej jakości.

Ile żyje parson russell terrier?

Rasa parson russell terrier jest uznawana za stosunkowo wytrzymałą i odporną. Długość życia jej przedstawicieli to średnio 14 lat. Czworonogi dobrze znoszą upały, jednak należy zapewnić im chłodne miejsce do odpoczynku i stały dostęp do świeżej wody. Ponieważ są one energiczne, zimą zwykle nie muszą nosić ubranek, aby nie odczuwały mrozu (niemniej jednak nie mogą mieszkać na zewnątrz). Parson russell terriery nie chorują często, a ich najczęstsze problemy zdrowotne to głównie:

zwichnięcia rzepki,

głuchota (u całkowicie białych czworonogów),

choroby oczu (jaskra, zwichnięcie soczewki, zaćma),

ichtioza, inaczej rybia łuska.

 

Parson russell terrier – opinie

Psy rasy parson russell terrier są odpowiednie zarówno dla osób mało aktywnych, jak i tych bez doświadczenia w wychowywaniu czworonogów. Co prawda nie są one polecane także rodzinom z bardzo małymi dziećmi, jednak z pociechami w wieku szkolnym mogą szybko się zaprzyjaźnić. Decydując się na parson russell terriera, trzeba uzbroić się w cierpliwość i zachować konsekwencję podczas treningów. Uważa się, że nie jest to pies, który będzie dobrze czuł się w mieszkaniu w bloku. Wynika to z tego, że trzeba mu zapewnić rozległy teren do biegania i tak zaplanować dzień, aby się nie nudził. Mimo że czworonogi tej rasy są przyjaźnie nastawione do ludzi, w stosunku do mniejszych zwierząt mogą wykazywać instynkt łowiecki. Nie powinny one mieszkać razem z kotami, jak i z gryzoniami. Z uwagi na swój zadziorny charakter parson russell terriery mogą wdawać się w bójki z innymi psami. Nie powinny być na siłę przekonywane do przyjaźni z pozostałymi czworonogami, bo prawdopodobnie i tak nigdy się to nie uda. Trzeba też zdawać sobie sprawę z tego, że nie są to zwierzęta wychodzące na krótkie, 10 – 15 minutowe spacery. Muszą one pokonywać znacznie większy dystans, nawet kilka kilometrów, a przy tym rozładować nadmiar energii. Z tego powodu nie są to odpowiednie czworonogi również dla seniorów, którzy chcą znaleźć wiernego towarzysza do wypoczynku na kanapie.

Parson russell terrier – cena i hodowla

Za szczeniaka parson russell terrier zapłacimy od 2000 do 4000 zł. Zależy to od kilku różnych czynników, m.in. tego, w jakim stopniu zwierzę wpasowuje się we wzorzec rasy. Pod uwagę bierze się również przodków czworonoga (czy wśród nich był wybitny przedstawiciel) i ewentualne osiągnięcia rodziców na wystawach. W kwestii ceny rolę odgrywa też renoma hodowli. Jeżeli zdecydujemy się na psa rasy parson russell terrier, musimy dobrze przemyśleć, gdzie go kupimy. Musi to być sprawdzona hodowla, której właściciel dba o szczepienia i stan zdrowia zwierząt, a dodatkowo kontroluje ich rozmnażanie.

 

 

Ostatnio aktualizowane: 29.03.24

 

Uważa się, że psy rasy border collie są inteligentne, bardzo energiczne, a jednocześnie wymagające. Ponieważ są to czworonogi mające silny temperament, nie są dobrym wyborem dla każdego z nas. Kto poradzi sobie z wychowywaniem owczarka border collie? Jak wyglądają i zachowują się przedstawiciele tej rasy?

Psy border collie – pochodzenie

Border collie to rasa psa pochodząca z hrabstwa Northumberland leżącego na szkocko-angielskiej granicy. Przez setki lat pasterze zamieszkujący tamte tereny hodowali czworonogi, które pomagały im w wypasie owiec i dobrze radziły sobie z niesprzyjającym klimatem. Pierwsze wzmianki o psach pochodzą z zapisków z 943 roku, a opis rasy border collie pojawił się w 1573 roku w książce Johhanesa Caina. W XIX wieku wyodrębniono ją pod nazwą ‘working sheepdog’, czyli pracujący owczarek. Border collie w 1873 roku wziął udział w brytyjskich zawodach w zaganianiu owiec, a oficjalną, używaną do tej pory nazwę rasy uznano w 1915 roku. Psy te stały się popularne także poza granicami Wielkiej Brytanii i trafiały również do tych regionów, gdzie nie hodowano owiec czy bydła. Co ciekawe, przez pewien czas pies pasterski border collie zamieszkiwał brytyjski dwór. Kilku przedstawicieli wspomnianej rasy miała królowa Wiktoria, znana jako wielbicielka zwierząt. W Polsce obecnie działa kilkadziesiąt hodowli psów border collie, co potwierdza ich popularność. Organizacja ISDS (International Sheep Dog Society) początkowo nie wyrażała zgody na to, aby rasa border collie była uznawana za wystawową. Obawiano się, że wpłynie to negatywnie na walory użytkowe czworonogów, po raz pierwszy pozwolono na to w 1976 roku.

 

Wzorzec border collie

Obowiązujący do tej pory wzorzec rasy border collie opublikowano w 1988 roku. Wynika z niego, że jej przedstawiciele są klasyfikowani do grupy czworonogów pasterskich i zaganiających oraz podlegają próbom pracy. Pies border collie powinien mieć ok. 53 cm wysokości w kłębie, w przypadku suczek zwykle jest to 45 cm. Ich waga mieści się w zakresie od 13 do 22 kg. Sprawdzając wymiary border collie, można dojść do wniosku, że ciało psów jest przeważnie nieco dłuższe niż wyższe. Ich głowa jest stosunkowo szeroka, kufa zwęża się ku nosowi i jest krótka. Nos zazwyczaj jest czarny (wyjątkiem jest brązowy border collie, w jego przypadku nos ma czekoladowy odcień). Oczy czworonogów są szeroko rozstawione i są średniej wielkości, mają brązowy lub niebieski kolor. Ogon jest długi i nisko osadzony.

Bardzo ważną kwestią jest umaszczenie border collie. Najbardziej popularne są czarno-białe czworonogi, ale nie jest to jedyna odmiana. W hodowlach znajdziemy też psy niebieskie czy czerwone, dużym zainteresowaniem cieszy się ponadto border collie blue merle, czyli niebieski marmurkowy, jak i czekoladowy marmurkowy czy czekoladowy marmurkowy trójkolorowy (border collie chocolate tricolor merle). Psy tej rasy mogą mieć dwu- lub trójkolorowe w różnych kombinacjach, ale ważne jest to, aby biały nie obejmował więcej niż 30% ciała. Z tego względu często spotykany jest też np. biało-rudy border collie, liliowy marmurkowy trójkolorowy czy niebiesko biały (inaczej border collie blue-white). Istotne jest również to, że wyróżnia się dwa rodzaje szaty: Border collie krótkowłosy oraz półdługowłosy. W pierwszym przypadku psy mają bardzo gęsty i twardy włos, dlatego wymagają odpowiedniej pielęgnacji, jednak ten włos wykazuje mniejszą tendencję do powstawania kołtunów. U czworonogów z dłuższą szatą można zauważyć bardziej wyraźną grzywę, spodnie oraz kitę.

 

Charakter border collie

Wesołe usposobienie i silny temperament to cechy, za pomocą których często opisuje się psy rasy border collie. Odpowiednia tresura jest obowiązkowa, inaczej trudno nam będzie zapanować nad czworonogiem. O przedstawicielach tej rasy często mówi się, że mają zmienną, podwójną naturę: Podczas opieki nad stadem psy są stanowcze, a jednocześnie bardzo oddane wobec swoich właścicieli. Zwierzęta nie są agresywne w stosunku do ludzi i zwykle nie wszczynają bójek, kiedy przebywają wśród innych czworonogów (co więcej, chętnie bawią się z tymi, które dorównują im pod względem kondycji). Jednak jeśli nie zadbamy o szkolenie, border collie może być agresywny, zdarza się to również w przypadku bardzo sfrustrowanych zwierząt.

Psy rasy border collie są wrażliwe i nierzadko odczuwają potrzebę przypodobania się ludziom za wszelką cenę. Jednocześnie są one uparte, sprytne i wyjątkowo inteligentne, dlatego wymagają cierpliwości oraz zachowania konsekwencji podczas socjalizacji. Ciekawe jest to, że czworonogi same wyczuwają, kiedy mogą zignorować komendy właścicieli, co powoduje u nich coraz bardziej pogłębiający się bunt. Z tego względu nie możemy pozwalać im na to, aby nie wykonywały poleceń, pobłażliwość może szybko obrócić się przeciwko nam.

Mimo że owczarki border collie bardzo dobrze sprawdzają się w roli stróża stada, nie należy liczyć na uważne strzeżenie domu. Niemniej jednak psy mogą podejmować próby zaganiania ptaków i innych poruszających się zwierząt, a nawet samochodów i biegających dzieci (ale bez ryzyka zrobienia im krzywdy). Czworonogi rasy border collie muszą mieć zapewnione zajęcie. Jeśli zaczną się nudzić, mogą pojawić się problemy, takie jak niszczenie mebli czy nawet ucieczki z posesji. To odpowiednie psy do uprawiania sportów. Może to być: Flyball, agility, obedience czy frisbee. Często wykorzystuje się je również w służbach ratunkowych i dogoterapii.

Pielęgnacja i żywienie psów border collie

Są osoby mające wątpliwości dotyczące pielęgnacji psów border collie i tego, czy mają sierść, czy włos. Jak już zostało wspomniane, w przypadku tej rasy spotykane są czworonogi krótkowłose oraz półdługowłose, obie odmiany mają gęsty włos okrywowy i gruby podszerstek. Pielęgnacja czworonogów border collie nie jest bardzo kłopotliwa, a to, o czym trzeba pamiętać, to głównie regularne czesanie. Powinniśmy wykonywać je przynajmniej raz w tygodniu, ale czasami po szczotkę należy sięgać nieco częściej, np. w okresach linienia. Co pewien czas należy też wykąpać czworonoga, głównie w sytuacji, gdy wróci zabrudzony ze spaceru (to może zależeć też od umaszczenia psa, np. szary border collie czasami brudzi się nieco szybciej niż czekoladowy). Doświadczeni hodowcy radzą, aby po kąpieli a przed wysuszeniem czworonoga sięgnąć po płyn antystatyczny lub specjalny kosmetyk, który zapobiegnie nadmiernemu zmiękczeniu sierści. Zimą powinniśmy szczególnie zadbać o łapy swojego pupila, mające długotrwały kontakt ze śniegiem, zamarzniętą ziemią, a także rozsypywaną na chodnikach solą. Bardzo przydatne w tym okresie mogą okazać się buty dla psa, które ochronią łapy czworonoga także przed ostrymi kamieniami czy przypadkowym poślizgnięciem się.

Nie należy się obawiać, że waga border collie gwałtownie się zmieni i zwierzę zacznie mieć problemy z nadwagą. To bardzo energiczne psy i nie lubią siedzieć w miejscu przez dłuższy czas. Jednak potrzebują one dobrze zbilansowanej diety, dostarczającej dużą ilość białka, węglowodanów, jak i błonnika. Karma dla owczarków border collie musi być dobrej jakości.

 

Długość życia psów border collie

Przedstawiciele rasy border collie żyją średnio od 13 do 15 lat. To zdrowe i wytrzymałe psy, jednak podobnie jak inne czworonogi, mogą borykać się z określonymi problemami zdrowotnymi. To przede wszystkim choroby oczu, a w szczególności anomalia oka owczarków collie (CEA). Schorzenie jest wrodzone i dziedziczne, może być powodem niedowidzenia, krwotoku wewnątrz gałki ocznej lub nawet ślepoty, dlatego tak ważne są badania diagnostyczne przeprowadzane u szczeniąt w 6. lub 7. tygodniu życia.

Psy border collie często wykazują wrażliwość na środki, jakie stosuje się przy narkozie. Niekiedy diagnozuje się u nich również schorzenia neurologiczne, a także dysplazje łokciowe oraz biodrowe. Jeśli zwierzę za wcześnie rozpocznie treningi i będą one bardzo obciążające oraz intensywne, istnieje ryzyko pojawienia się problemów związanych z układem ruchu.

Border collie – opinie

Border collie nie jest psem odpowiednim dla każdego. Osoby bez żadnego doświadczenia w wychowywaniu czworonogów mogą mieć problem z właściwą socjalizacją pupila. Rasa ta wymaga bardzo dużo cierpliwości i konsekwencji. Aby border collie był szczęśliwy, a przy tym dobrze wychowany, potrzebuje aktywności fizycznej, jak również umysłowej. Każdego dnia trzeba mu poświęcać średnio 3 – 4 godziny, dlatego nie jest to dobry wybór dla osób zapracowanych. Ciekawe jest to, że border collie może żyć w mieszkaniu w bloku, nie musi to być dom jednorodzinny z ogródkiem. Zwierzę trzeba zabierać na dłuższe spacery i pozwolić mu na spożytkowanie nadmiaru energii, dużo radości sprawiają mu także treningi umysłowe. Dom czy mieszkanie powinno być dla czworonoga miejscem, w którym się wycisza i odpoczywa. Co prawda border collie nie musi uprawiać żadnej dyscypliny sportowej, ale brak jakichkolwiek komend i zadań od właściciela może spowodować, że będzie czuł się nieszczęśliwy.

Jako szczeniak border collie może początkowo być nieco nieznośny i niszczyć rzeczy, ale za sprawą odpowiedniego szkolenia na pewno uda nam się nad nim zapanować. Należy zapewniać mu aktywności związane z jego instynktem, dobrze sprawdza się np. treibball, czyli zbieranie i prowadzenie dużych piłek treningowych do piłkarskiej bramki (rozwija to komunikację między psem a właścicielem). Mimo że border collie to nie miniaturka, podróżowanie z czworonogiem samochodem nie powinno być kłopotliwe. Jednak aby rzeczywiście tak było, musimy od samego początku przyzwyczajać pupila do przemieszczania się samochodem czy innymi środkami transportu.

Psy rasy border collie mogą mieszkać z kotami, jeśli będą wychowywały się razem z nimi. Prawidłowo przeprowadzona socjalizacja pozwala im również na współdzielenie domu z innymi psami, ale zdarza się, że źle znoszą obecność niewykastrowanych samców. Czworonogi dobrze dogadują się również z dziećmi, jednak bardziej wrażliwe owczarki mogą mieć problem z akceptacją bardzo energicznych maluchów. Czy border collie to odpowiedni pies dla seniorów? Osoby starsze, które prowadzą mało aktywny tryb życia, prawdopodobnie nie będą w stanie zapewnić mu tak dużo ruchu i zabawy, ile potrzebuje.

Ile kosztuje border collie?

Cena za szczeniaka border collie to ok. 3000 – 5000 zł. Czasami jest ona nieco wyższa, co zdarza się głównie w sytuacji, kiedy pies bardzo mocno wpisuje się we wzorzec rasy, a jego rodzice mają na swoim koncie znaczące osiągnięcia na wystawach. Istotną kwestię odgrywa również renoma hodowli, na którą się zdecydowaliśmy. Miejsce, w którym chcemy kupić szczeniaka, należy dobrze zweryfikować i sprawdzić, czy jest legalne. Właściciel powinien umożliwić nam odwiedzenie swojej hodowli i obejrzenie zwierząt, wówczas możemy się przekonać, czy mają zapewnione dobre warunki. Ponadto osoba mająca doświadczenie z pewnością doradzi nam, który czworonóg będzie do nas pasował i podpowie, jak o niego dbać. Jeżeli cena za psa to 500 – 1000 zł, najlepszym rozwiązaniem jest znalezienie innego miejsca, bo prawdopodobnie nie jest to renomowana hodowla, a tzw. pseudohodowla. Nie zawsze można ją rozpoznać po bardzo złych warunkach, czasami pod tym względem jest ona prowadzona bardzo dobrze. Niemniej jednak w takich miejscach zwierzęta są rozmnażane w nieprawidłowy sposób: Kojarzy się ze sobą osobniki, które są za blisko spokrewnione i podatne na choroby. Jeśli mamy wątpliwości, czy dana hodowla border collie jest godna zaufania, możemy zweryfikować to w regionalnym oddziale Związku Kynologicznego w Polsce.

 

 

Ostatnio aktualizowane: 29.03.24

 

Niektóre psy wykorzystuje się podczas polowań, inne do pilnowania stada bydła czy owiec. Do drugiej grupy należą pirenejczyki, czyli duże czworonogi pochodzące z gór graniczących między Francją a Hiszpanią. Są to także zwierzęta rodzinne, mają spokojny i zrównoważony charakter. Co trzeba wiedzieć o pirenejskich psach górskich? Czym wyróżnia się ta rasa?

Pirenejskie psy górskie – historia rasy

Pies pirenejski pochodzi od zwierząt, które towarzyszyły ludom azjatyckim osiedlającym się w Pirenejach w ok. 5000 r p.n.e. Co ciekawe, w tym rejonie już w 1300 roku można było zauważyć czworonogi bardzo podobne do współczesnej rasy. W czasach średniowiecznych pirenejczyk strzegł zamków, w XVII wieku stał się także psem do towarzystwa, m.in. za sprawą króla Ludwika XIV. Pierwszy opis pełniący funkcję wzorca rasy ukazał się prawdopodobnie w 1897 roku, a 10 lat później powstał jej pierwszy klub.

Pirenejskie psy górskie przez wiele lat pracowały jako stróże stada i w tym celu wykorzystuje się je do tej pory. W Stanach Zjednoczonych pojawiły się one w 1824 roku, przewiózł je walczący o niepodległość tego kraju markiz de La Fayette. Rasa cieszyła się dużą popularnością także w Europie, hodowała je m.in. królowa Wiktoria. Pirenejski pies górski trafił do Polski w 1995 roku, ale na wystawach pojawia się obecnie stosunkowo rzadko.

 

Pirenejski pies górski – opis rasy

Pirenejskie psy górskie uznaje się za dużych strażników stada. Wysokość w kłębie w przypadku samców to 70 – 80 cm, a samic 65 – 75 cm (u wybitnych osobników dopuszcza się przekroczenie podanych wartości o 2 cm). Ich waga to odpowiednio 50 – 60 kg lub 40 – 55 kg. Przedstawiciele tej rasy są bardzo dużymi czworonogami z kufą nieco krótszą od mózgoczaszki, w porównaniu do ciała głowa jest stosunkowo mała. Nos pirenejczyków jest czarny, a oczy nieco skośne i kształtem przypominają migdały. Osadzone na ich wysokości uszy są trójkątne i niewielkie, płasko zwisają przy policzkach i mają zaokrąglone końce. Ogon psów jest mocno owłosiony i sięga do stawu skokowego lub dalej. Charakterystyczną cechą tej rasy są dobrze wykształcone, podwójne wilcze pazury znajdujące się na tylnych łapach. Na przednich również mogą być one podwójne, choć zdarzają się też pojedyncze.

Szata pirenejskich psów górskich jest dwuwarstwowa, a więc wyróżnia się: Włos okrywowy (jest obfity, długi i przylega do ciała) oraz gęsty podszerstek. Ich sylwetka jest elegancka, a kończyny proste oraz silne. Pirenejczyki mają białe umaszczenie lub z łatami w kolorze szarym, bladopomarańczowym, ewentualnie bladożółtym. Można je zauważyć na uszach, głowie, nasadzie ogona, czasami również na tułowiu. Szczeniaki rasy pirenejski pies górski rodzą się z ciemnobrązowymi lub czarnymi łatami, które wraz z upływem czasu stają się jaśniejsze.

 

Pirenejski pies górski a owczarek podhalański

Pirenejskie psy górskie są spokrewnione z owczarkami podhalańskimi. Te dwie rasy często są mylone, przede wszystkim ze względu na podobną wielkość i umaszczenie czworonogów. Jednak warto wiedzieć, że między nimi są również istotne różnice. Jedną z głównych jest to, że owczarki podhalańskie nie mają podwójnych pazurów. Rasa ta jest bardziej rozpoznawalna w Polsce, ale głównie w okolicy Tatr. Pirenejczyki nie są tak popularne w naszym kraju, za to wciąż chętnie wykorzystuje się je np. w USA do ochrony bydła i owiec, zwłaszcza przed kojotami.

 

Jaki charakter ma pirenejski pies górski?

Mimo że pirenejczyki to bardzo duże psy, nie należy się ich bać. Są one łagodne, czułe i przyjaźnie nastawione, ale dotyczy to bliskich im osób. W stosunku do obcych czworonogi zachowują dystans, ale nie atakują, jeśli nie mają powodu. Jako szczeniaki pirenejskie psy górskie bardzo lubią się bawić i jeśli aktywności są dostosowane do ich potrzeb, chętnie się w nie angażują. Jeżeli uda nam się zapewnić zwierzęciu wszystko, co jest mu potrzebne, z pewnością nie sprawi nam żadnego problemu. Pirenejczyki są bystre, zrównoważone i dostosowują swoje zachowanie do sytuacji. Wyróżniają się one też inteligencją, ale wobec mniejszych zwierząt czasami wykazują instynkt łowiecki (choć nigdy nie były typowymi psami myśliwskimi). Ponadto są to czworonogi, które mocno przywiązują się do właściciela i bliskich mu osób. Jednocześnie są one niezależne i dobrze znoszą samotność, choć każdego dnia powinno się im poświęcać dużo czasu. Kontakt z człowiekiem jest dla pirenejczyków bardzo istotny.

Co prawda pirenejskie psy górskie są stróżami stada, ale nie należy się obawiać, że okażą się bardzo głośne i szczekliwe (szczekają głównie wtedy, gdy chcą odstraszyć intruza). Zaleca się, aby jak najwcześniej rozpocząć szkolenie tych czworonogów. Początkowo treningi nie są łatwe, ale jeśli odpowiednio dobierzemy metody wychowawcze, z pewnością zauważymy oczekiwane efekty. W przypadku pirenejczyków najważniejsza jest nauka przychodzenia na zawołanie oraz spokojnego chodzenia na smyczy.

 

Pielęgnacja pirenejskiego psa górskiego

Ze względu na to, że szata pirenejczyków jest długa, wymaga starannego szczotkowania. Tego typu zabieg pielęgnacyjny jest niezbędny w szczególności w okresach linienia, które występują dwa razy w roku. Do czesania czworonoga potrzebna jest specjalna szczotka, wyposażona w długie szpilki zakończone kulkami (zapobiegają zranieniu zwierzęcej skóry). Przydatny okazuje się również metalowy grzebień. Częste kąpiele psa nie są konieczne, wykonujemy je głównie wtedy, gdy zwierzę mocno się zabrudzi.

Pirenejskie psy górskie nie są łakomczuchami. W ich diecie musi znaleźć się dostatecznie dużo tłuszczu, białka oraz węglowodanów. Kwestię żywienia czworonoga warto skonsultować ze specjalistą, który doradzi, jak zapobiec niedoborom składników odżywczych i ewentualnie jak uzupełniać ich poziom (czasami zalecane są witaminowo-mineralne suplementy). Warto sprawdzić także ranking karm dla psów większych ras, żeby przekonać się, po jakie najczęściej sięgają właściciele takich czworonogów.

 

Pirenejski pies górski – długość życia i zdrowie

Pirenejczyki żyją średnio 10 – 11 lat, co uznaje się za dobry wynik, biorąc pod uwagę ich wielkość. Źle znoszą one upały, dlatego latem trzeba zapewnić im chłodną kryjówkę umieszczoną w zacienionym miejscu. O tej porze roku nie powinno się zmuszać czworonogów do wzmożonej aktywności fizycznej. Zimą radzą one sobie znacznie lepiej z niesprzyjającymi warunkami atmosferycznymi, ponieważ podwójna szata zapobiega odczuwaniu nieprzyjemnego chłodu.

Choroby, które najczęściej diagnozuje się u pirenejskich psów górskich to:

dysplazja stawu biodrowego,

polineuropatia z porażeniem krtani,

zespół skręcenia lub rozszerzenia żołądka,

syndrom Wobblera.

Pirenejczyki nie mają skłonności do tycia, ale to nie oznacza, że mogą jeść bardzo często i w dużych ilościach. Ich dieta musi być dobrze zbilansowana, a unikanie przekarmiania może zmniejszyć ryzyko niektórych chorób, w tym dysplazji stawu biodrowego.

 

Pirenejski pies górski – opinie na temat rasy

Właściciele pirenejskich psów górskich twierdzą, że są to bardzo czułe czworonogi, ale nie nadają się dla osób bez doświadczenia. Wynika to z ich silnego, w dużej mierze niezależnego charakteru. Trzeba wiedzieć, jak zapanować nad pirenejczykiem i jak go trenować, aby później nie sprawiał problemów wychowawczych. Ponieważ jest to duże zwierzę, nie jest polecane do mieszkania w bloku. Na pirenejskie psy górskie decydują się osoby mające dom z ogrodem, wówczas czworonogi mają zapewniony kontakt z naturą (wtedy czują się najlepiej). Podróżowanie z takimi zwierzętami nie należy do najłatwiejszych, ponadto pirenejczyki nie powinny mieszkać razem z kotami. Aby pupil nie wykazywał agresywnych zachowań, w szczególności w stosunku do innych psów, należy jak najwcześniej rozpocząć socjalizację. Mimo że jest on łagodny, podczas zabawy z małymi dziećmi zawsze powinno się go uważnie obserwować. Pirenejskie psy górskie nie są dobrym wyborem dla seniorów, mała ilość ruchu i wypoczynek na kanapie prawdopodobnie nie przypadną im do gustu.

Pirenejski pies górski – cena

Ile trzeba zapłacić za pirenejskiego psa górskiego? Standardowo szczenięta pochodzące z renomowanej hodowli kosztują od 2500 do 5000 zł. Najważniejsze jest to, aby znaleźć godne zaufania miejsce, którego właściciel kontroluje rozmnażanie zwierząt, zapewnia im odpowiednie warunki do życia, a także opiekę weterynaryjną. Hodowla powinna być zarejestrowana w Związku Kynologicznym w Polsce, czyli organizacji zrzeszającej hodowców. Cena bez rodowodu za rasę pirenejski pies górski często jest niższa, ale zazwyczaj są to czworonogi pochodzące z tzw. pseudohodowli. W takich miejscach zwierzęta nierzadko trzymane są w bardzo złych warunkach,a ich rozmnażanie nie jest w żaden sposób kontrolowane. Decydując się na pirenejczyka, trzeba się liczyć także z tym, że miesięczne koszty jego utrzymania nie są najniższe. Średnio jest to 300 – 500 zł.

 

 

Ostatnio aktualizowane: 29.03.24

 

American staffordshire terrier, w skrócie amstaff, to pies, który wzbudza sporo kontrowersji. Ma on zarówno swoich miłośników, jak i przeciwników. W niektórych krajach prowadzenie hodowli tej rasy jest zakazane lub wiąże się z przestrzeganiem określonych obostrzeń. Co należy wiedzieć o amstaffach?

Skąd wzięła się rasa american staffordshire terrier?

Amstaff, czyli american staffordshire terrier, to rasa, która powstała na skutek skrzyżowania bulteriera oraz blue paul terriera. Pojawiła się ona to po, aby móc wykorzystywać czworonogi do walk psów. Była to popularna rozrywka w Stanach Zjednoczonych, interesowały się nią w szczególności mniej bogate osoby, które za sprawą zwycięstw swoich pupili mogły się wzbogacić. Podejmowano wiele prób krzyżowania psów, aby były one odpowiednio duże, zwinne i silne. W ten sposób pojawił się amerykański staffordshire terrier. Z czasem podjęto działania, aby rasa przestała kojarzyć się z agresywnymi walkami. W 1936 roku została ona zarejestrowana jako staffordshire terrier, a 36 lat później przekształcono ją w american staffordshire terrier. Do naszego kraju psy sprowadzono w latach 90. XX wieku. W Polsce hodowla tej rasy może być prowadzona legalnie, ale nie we wszystkich krajach Europy jest to możliwe. Zostało to zakazane m.in. w Norwegii i Danii, a w Niemczech zabronione jest wwożenie jej przedstawicieli.

 

Amstaff – opis rasy

Pies american staffordshire terrier ma bardzo charakterystyczną budowę ciała: Muskularną głowę oraz stosunkowo pulchny korpus. Jego wysokość w kłębie to średnio 43 – 48 cm, a waga ok. 23 kg. Amstaff ma ciemne, głęboko osadzone oczy. Mózgoczaszka jest szeroka i ma wyraźnie zaznaczony stop, a uszy są krótkie i zwykle nieprzycięte (obecnie przycinanie jest zabronione), swoim kształtem przypominają płatek róży, mogą być też lekko uniesione. Co prawda stafford amerykański jest średniej wielkości, ale wyróżnia się mocną budową ciała i dużą siłą. Jego klatka piersiowa jest szeroka, grzbiet krótki, a szyja masywna. Na średniej długości pysku dobrze widać, w którym miejscu czoło przechodzi w kufę. Ogon jest nisko osadzony i krótki, a kończyny masywne oraz dobrze umięśnione.

Amstaff ma krótką, twardą w dotyku i przylegającą do ciała sierść. Jest on pozbawiony podszerstka. Co ciekawe, w przypadku tej rasy dopuszczalne jest każde jednolite, pręgowane i łaciate umaszczenie, choć najmniej pożądany jest amstaff biały, czarny podpalany oraz czekoladowy. Bardzo często spotykane są czworonogi jednolicie czarne, a także czerwone i płowe, ponadto dużą popularnością cieszy się american staffordshire terrier blue, czyli niebieski. Biały odcień zazwyczaj jest jedynie niewielką domieszką barwową. Jak już zostało wspomniane, przedstawiciele tej rasy mają brązowe oczy. Jednak zdarzają się osobniki z błękitną tęczówką, za sprawą której wyglądają bardzo ciekawie i oryginalnie (bardzo często taką cechą wyróżnia się amstaff szary). Rasa ta jest na tyle charakterystyczna, że można bardzo łatwo ją rozpoznać, bez względu na umaszczenie czworonogów. Widząc zwierzę, z pewnością szybko uświadomimy sobie, że jest to amstaff: czarny, niebieski czy płowy, wszystkie mają taką samą budowę ciała.

 

Jakie usposobienie ma amerykański staffordshire terrier?

Sprawdzając opinie o rasie amstaff blue lub mającej inne umaszczenie, z pewnością znajdziemy komentarze, że jest bardzo agresywna i niebezpieczna. Jednak mimo przeszłości związanej z walkami psów, przedstawiciele wspomnianej rasy przez wiele osób są uznawani za rodzinne czworonogi. Okazuje się, że amstaffy mocno przywiązują się do właściciela i jego bliskich, bardzo często szczególnym uczuciem darzą najmłodszych domowników. Wobec ludzi są one lojalne i chętnie się bawią, jednak szczeniaki american staffordshire terrier już od początku wymagają właściwego szkolenia i socjalizacji.

Amstaff ma nieugięty charakter, dlatego wychowując go, należy zachować konsekwencję i mieć dużo cierpliwości. Pies bywa zaciekły, w szczególności w czasie zabawy z innymi czworonogami, więc niezbędne jest ustalenie jasnych zasad i trzymanie się ich. Dobrze wychowany, dorosły amstaff blue czy w innym kolorze, nie powinien sprawiać wiele problemów. Jednocześnie należy pamiętać o tym, aby zabawa zwierzęcia z dziećmi zawsze odbywała się pod kontrolą dorosłych (co jednak jest wskazane w przypadku większości ras). Istotne jest, że amstaff nie jest hałaśliwy. Szczeniaki zwykle nie ujadają, kiedy nie jest to konieczne. Głośne szczekanie przedstawicieli tej rasy zwykle sygnalizuje zagrożenie, choć niektórzy właściciele przyznają, że czasami pomocna w wychowywaniu pupila może być obroża antyszczekowa dla psa.

Czy amstaff to niebezpieczna rasa psa?

Amstaffy są uznawane za niebezpieczne psy głównie ze względu na swoją przeszłość i udział w walkach. Oczywiście co pewien czas słyszy się o atakach przedstawicieli tej rasy na dorosłych i dzieci, ale trzeba pamiętać, że tak naprawdę każde źle wychowane zwierzę wykazuje takie skłonności. American staffordshire terrier potrzebuje odpowiedzialnego właściciela, który poświęci mu dużo uwagi oraz odpowiednio dużo czasu na szkolenie. Z natury nie jest to pies uległy, jego upartość i niezależność sprawiają, że trzeba mieć do niego właściwe podejście. Dobre wychowanie pozwoli na zapanowanie nad zwierzakiem, dzięki czemu stanie się spokojny i oddany swojej rodzinie. Co więcej, pies nie powinien wtedy niszczyć mebli i innych przedmiotów znajdujących się w domu. Nie wykazuje on też skłonności do ucieczek, gdyż jest bardzo przywiązany do bliskich mu osób.

 

American staffordshire terrier – pielęgnacja oraz żywienie

Pielęgnacja rasy american staffordshire terrier nie jest trudna. Nie ma przy tym znaczenia, czy jest to amstaff niebieski, czarny czy płowy, każdy pies ma krótką sierść. Czworonoga należy przede wszystkim regularnie czesać, zwykle trzeba robić to raz w tygodniu. W porównaniu do innych ras american staffordshire terrier nie ma problemów z nadmiernym, okresowym linieniem, dlatego nie powinniśmy narzekać na dużą ilość sierści w domu. Ponadto niewskazane są częste kąpiele czworonogów. Wynika to z tego, że ich ciało pokrywa łój, który zapewnia zwierzętom odpowiednią izolację termiczną i to niezależnie od pory roku. Co pewien czas powinno się sprawdzić stan zębów, uszu i oczu pupila, a także przyciąć pazury. Bardzo istotne jest to, aby rozpocząć zabiegi pielęgnacyjne jak najwcześniej. Jako szczeniak amstaff szybko się do nich przyzwyczai i nie będą dla niego stresujące.

Ponieważ psy american staffordshire terrier są energiczne, zwykle nie mają problemów z nadwagą. Niemniej jednak warto kontrolować, jak dużo i często zwierzę je oraz uważać, aby go nie przekarmiać. Poza tym za duża ilość białka w diecie amstaffa może przyczynić się do alergii skórnych. W przypadku wątpliwości na temat prawidłowego żywienia pupila warto poprosić o poradę specjalistę. Psy tej rasy powinny być szczupłe, żeby widocznie zarysowana była linia ostatniej pary żeber. Nierzadko w okresie rozwoju czworonogom trzeba podawać preparaty zapewniające ochronę stawów.

Zdrowie amstaffów

Amstaff to pies mający stosunkowo dobrą kondycję zdrowotną. Średnia długość jego życia to 11 lat. Czworonogi dobrze znoszą upały, problemem nie jest dla nich również temperatura poniżej 0 st. C. Choroby, które są najczęściej diagnozowane w przypadku rasy american staffordshire terrier to:

dysplazja stawu biodrowego i łokciowego,

kamica pęcherza moczowego,

zwichnięcie rzepki,

dwurzędowość rzęs,

zaćma,

ataksja móżdżkowa,

niedoczynność tarczycy,

podzastawkowe zwężenie ujścia aorty, zwężenie zastawki tętnicy płucnej.

Renomowana hodowla rasy american staffordshire terrier przeważnie wykonuje u psów badania RTG, aby wykluczyć dysplazję stawów łokciowych i biodrowych (to najczęstsze schorzenie, z którymi borykają się te czworonogi). U zdrowych amstaffów kontrole weterynaryjne zwykle przeprowadzane są podczas wizyt szczepiennych. Jednak warto profilaktycznie wykonywać też badania krwi, zwłaszcza u starszych psów. Wszystkie niepokojące objawy, np. związane z sercem, należy jak najszybciej skonsultować z weterynarzem, który wykluczy lub potwierdzi chorobę genetyczną.

 

Dla kogo amstaff będzie odpowiedni?

Na amstaffa mogą zdecydować się zarówno osoby mieszkające w bloku, jak i w domu jednorodzinnym. To pies, który nie ma pod tym względem dużych wymagań, ale trzeba pamiętać, że nie lubi niewielkich i zamkniętych pomieszczeń. To oznacza, że nie powinno się trzymać czworonoga w kojcu, może to źle na niego wpłynąć. Rasa american staffordshire terrier potrzebuje dużo ruchu, dlatego psy najlepiej czują się na otwartych przestrzeniach. Każdego dnia trzeba zapewnić im odpowiednią ilość aktywności fizycznej. Ważne są nie tylko spacery, ale też wspólne zabawy (w ten sposób można też zacieśnić więź ze swoim czworonogiem). Podróże z pupilem są możliwe, ale pod warunkiem, że był do nich przyzwyczajany od samego początku i zadbamy o jego bezpieczeństwo na czas transportu.

Jeśli amstaff już od szczeniaka miał kontakt z kotami, istnieje duże prawdopodobieństwo, że będzie je akceptować. To samo dotyczy innych zwierząt. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że rasa ta wykazuje instynkt myśliwski. W stosunku do innych psów american staffordshire terriery są ostrożne, ale wdają się z nimi w bójki tylko wtedy, gdy ich socjalizacja nie została prawidłowo przeprowadzona. Ciekawe jest to, że amstaffy wykazują bardzo dużą cierpliwość do dzieci i często to właśnie one są dla nich najważniejsze, ale wspólne zabawy zawsze powinny odbywać się pod nadzorem dorosłych. Rasa nie jest dobrym wyborem dla seniorów (ze względu na mniej aktywny tryb życia), a także osób bez doświadczenia z psami. Właściciel amstaffa musi być konsekwentny, odpowiedzialny, a jednocześnie łagodny, gdyż krzyk i przemoc nie pomagają w wychowywaniu pupila. Powinien on również dobrze wiedzieć, jak bawić się z czworonogiem, aby ten mógł spożytkować nadmiar energii. Amstaffy lubią długie spacery, dużą radość sprawia im także bieganie za właścicielem jadącym na rowerze. Ponadto chętnie aportują, bawią się z frisbee i uprawiają psie sporty, przykładowo flyball lub agility.

 

Cena american staffordshire terriera

Ile kosztuje amstaff blue, płowy lub mający inne umaszczenie? Cena za szczeniaka uzależniona jest w dużej mierze od renomy hodowli, a także pochodzenia czworonoga, ale standardowo mieści się ona w zakresie od 2500 do 3500 zł. Jednocześnie musimy mieć na uwadze, że pies wystawowy może być nieco droższy, nierzadko trzeba za niego zapłacić nawet 5000 zł. Nie jest to mała kwota, ale pamiętajmy, że rasowe zwierzęta powinno się kupować wyłącznie w sprawdzonych hodowlach. To bardzo istotne zwłaszcza w przypadku amstaffów, gdyż jest to rasa obciążona dużym ryzykiem wystąpienia chorób genetycznych i do rozrodu powinny być dopuszczane tylko zdrowe osobniki.

Ciekawostki o amstaffach

Mimo że wielu osobom amstaff kojarzy się z bardzo niebezpiecznym psem, to nie jest to rasa umieszczona na liście agresywnych czworonogów. Znajdziemy na niej za to m.in. rottweilery, amerykańskie pit bull terriery, dogi argentyńskie oraz tosa inu. Dawniej amstaffy brały udział nie tylko w walkach psów, wykorzystywano je również podczas polowań na leśną zwierzynę. Ponadto brały one udział w I wojnie światowej, we francuskich oddziałach pełniły funkcję psów bojowych. Prawdopodobnie najbardziej znanym przedstawicielem rasy american staffordshire terrier jest sierżant Stubby, który na froncie był aktywny przez 1,5 roku. Poza tym amstaffy to oficjalna maskotka 102 Pułku Piechoty Stanów Zjednoczonych. Należy wspomnieć też o tym, że znalazły się one w czołówce najpopularniejszych ras psów w Polsce w 2020 roku.

 

 

Ostatnio aktualizowane: 29.03.24

 

Maszynki do strzyżenia psów shih tzu – przewodnik zakupowy, ranking i test

 

Masz psa rasy shih tzu i szukasz odpowiedniej dla niego maszynki do strzyżenia? Przygotowany przez nas ranking powinien Cię zainteresować. Jest on rzetelny, ponieważ w trakcie jego tworzenia zapoznaliśmy się z opiniami konsumentów na temat różnych sprzętów, co pozwoliło nam wybrać te najlepsze. Decydując się na zakup któregokolwiek z rekomendowanych modeli możesz liczyć na to, że spełni on także Twoje oczekiwania. Eldom MZ200 to tania i dobra maszynka do strzyżenia psów shih tzu najchętniej polecana przez właścicieli czworonogów. Urządzenie sprzedawane jest z wymiennymi nasadkami, więc można dostosować je do aktualnych potrzeb. Ostrze wykonano ze stali nierdzewnej wykazującej dużą odporność na odkształcenia. W zestawie znajduje się walizka przeznaczona do przechowywania sprzętu i dołączonych do kompletu akcesoriów. Zachęcamy do poznania także naszych pozostałych propozycji. W rankingu nie mogło zabraknąć maszynki do strzyżenia psów shih tzu Moser Max45. Sprzęt jest lekki, dlatego korzystanie z niego okazuje się wygodne i niezbyt męczące.


3 najlepszych maszynek do strzyżenia psów shih tzu. Opinie w 2024 roku

 

Tabela porównawcza

 

Zalety
Wady
Podsumowanie
Oferty

Najlepszy produkt

Zalety

W zestawie razem z maszynką otrzymujemy akcesoria do strzyżenia i czesania sierści, a nawet obcinania pazurów. To sprzęt znacząco ułatwiający pielęgnację czworonoga. Model nie generuje dużego hałasu podczas pracy, więc regularne przycinanie sierści nie powinno być dla pupila stresujące.

Wady

Osoby mające mniejsze dłonie przekonują, że sprzęt jest mało poręczny. Według nich trudno jest pewnie chwycić maszynkę i swobodnie nią manewrować.

Podsumowanie

Urządzenie ma moc 12 W. Dołączono do niego 4 wymienne nasadki umożliwiające przycięcie sierści na długość 3, 6, 9 i 12 mm. Maszynkę wyposażono w mocny silnik zapewniający niezawodne działanie. Ostrze nie powinno szybko się stępić, w zestawie jest szczotka umożliwiająca czyszczenie oraz olej do konserwacji.

Drugi wybór

Zalety

To profesjonalne urządzenie, które jest łatwe w obsłudze i lekkie. Sprzętem można wygodnie manewrować i tym samym precyzyjnie przycinać sierść pupila. Maszynka ma system tłumienia drgań, w efekcie czego podczas jej używania nie odczuwamy wibracji.

Wady

Właściciele wrażliwych na hałas czworonogów uważają, że sprzęt zbyt głośno pracuje. Dźwięki wytwarzane przez silnik urządzenia denerwują psy, a to nierzadko uniemożliwia staranne przycięcie sierści.

Podsumowanie

Maszynka nadaje się do strzyżenia psów mających długą i cienką, a także lekko sfilcowaną sierść. Można ją wykorzystać także do strzyżenia czworonogów bez podszerstka. Moc modelu jest równa 45 W. To wytrzymały sprzęt z dwiema prędkościami pracy do wyboru.

Rozważ też

Zalety

Sprzęt ma solidną, tytanową głowicę odporną na uszkodzenia. Wyposażono go też w ceramiczne ostrze. W komplecie są cztery nasadki umożliwiające przycięcie sierści na długość od 3 do 12 mm. Co ważne, model cicho pracuje.

Wady

Choć maszynka działa bezprzewodowo i nie wymaga podłączenia do prądu, nie jest w pełni komfortowa w użytkowaniu. Wiele osób narzeka na zbyt długi czas ładowania baterii wynoszący ok. 8 godzin.

Podsumowanie

Urządzenie ma trwały silnik o mocy 35 W. Poręczny uchwyt sprawia, że maszynka nie wyślizguje się z dłoni. Estetyczna, czarno-czerwona obudowa wykazuje odporność na zarysowania. Sprzęt pozwala na szybkie, ale jednocześnie precyzyjne przycięcie sierści psa.

 

1. Eldom maszynka do strzyżenia MZ200

 

Eldom MZ200 to maszynka do strzyżenia psów shih tzu w dobrej cenie, która zapewnia skuteczne i precyzyjne przycinanie sierści. Jest to sprzęt z 4 wymiennymi nakładkami. Możemy wybrać taką, która odpowiada nam najbardziej. Nasadki pozwalają na cięcie na długości 3 mm, 6 mm, 9 mm oraz 12 mm. Jeżeli sierść jest wyjątkowo długa, to możesz użyć specjalnych nożyczek przeznaczonych do strzyżenia psów.

Ta profesjonalna maszynka do strzyżenia shih tzu  ma moc wynoszącą 12 W – wystarcza to, aby skutecznie i szybko ostrzyc czworonoga. Ostrze jest wykonane ze stali szlachetnej i nie jest podatne na uszkodzenia. Obudowa maszynki jest dobrze wyprofilowana. Oprócz tego po bokach pokryto ją antypoślizgowym materiałem. W rezultacie podczas strzyżenia nasze ręce się nie ślizgają.

W zestawie znajdziemy szczotkę, którą możemy ułożyć niesforne kosmyki psa. Poza tym do kompletu dołączono pilnik, którym kontrolujemy długość paznokci pupila. W zestawie jest też olejek zapobiegający niszczeniu się ostrzy maszynki. Opinie o maszynkach do strzyżenia psów shih tzu sa pozytywne, właścicielom psów najbardziej podoba się łatwa obsługa produktu oraz możliwość zmiany długości cięcia.

Eldom MZ200 to bardzo dobra maszynka do strzyżenia psów shih tzu do 100 zł. Moc urządzenia jest równa 12 W.

 

Zalety

Wydajny silnik: Sprzęt został wyposażony w dobrej jakości silnik gwarantujący efektywną pracę. Nie nagrzewa się on zbyt szybko, więc nie ma obaw, że po pewnym czasie od uruchomienia, wydajność maszynki do strzyżenia się obniży.

Wymienne nasadki: W zestawie znajdują się 4 wymienne nasadki (długość cięcia: 3, 6, 9 i 12 mm). W efekcie możemy wybrać końcówkę adekwatną do tego, jaki efekt chcemy uzyskać.

Dodatkowe akcesoria: Kupując Eldom MZ200 otrzymujemy nie tylko elementy niezbędne do strzyżenia naszego czworonoga, ale także m.in. obcinacz do pazurów i szczotkę do wyczesywania sierści.

Łatwo obsługa: Korzystanie ze sprzętu nie sprawia żadnych problemów. Jego obsługa jest bardzo prosta, nawet bez wcześniejszego czytania instrukcji.

Walizka: Aby przechowywanie urządzenia i wszystkich dołączonych do zestawu akcesoriów nie było trudne w komplecie znajdziemy także solidnie zrobioną walizkę.

 

Wady

Uchwyt: Niektórzy użytkownicy przyznają, że sprzęt jest nieco toporny. Jego uchwyt mógłby być lepiej wyprofilowany.

 

 

 

 

2. Moser Maszynka Do Strzyżenia Max45

 

Ranking maszynek do strzyżenia psów shih tzu zawiera też Moser Max45, czyli maszynkę o dużej mocy. Jej wartość wynosi 45 W, więc mamy pewność, że strzyżenie przebiegnie szybko oraz bez problemów. Do wyboru mamy dwie prędkości pracy, więc możemy dopasować działanie urządzenia do danej sytuacji oraz gęstości sierści psa. Prezentowana maszynka strzyże sierść na długość 3 mm, 9 mm lub 12 mm.

Jest to niewielkie urządzenie, które łatwo trzyma się w dłoni. Zostało ono dobrze wyprofilowane, więc podczas strzyżenia nie wypadnie nam z rąk. Pomimo dużej mocy sprzęt nie wytwarza wibracji, zatem nie musimy obawiać się, że zranimy pupila lub strzyżenie nie będzie dla nas komfortowe.

Obsługa maszynki nie jest skomplikowana, dlatego nawet osoby, które nigdy wcześniej się nią nie posługiwały, mogą swobodnie ostrzyc psa. Użytkownicy uważają, że ostrza modelu są bardzo ostre, a operowanie sprzętem jest łatwe. Oprócz tego właściciele psów twierdzą, że jest to urządzenie bezpieczne dla pupila.

Maszynka do strzyżenia psów shih tzu Moser Max45 ma moc równą 45 W. Model ma wymiary: 20 cm x 5 cm x 5 cm.

 

Zalety

Jakość wykonania: Zarówno do produkcji obudowy, jak i ostrza wykorzystano najlepsze gatunkowo materiały. Nie są one podatne na korozję i inne uszkodzenia mechaniczne.

Odpowiedni kształt: Urządzenie jest odpowiednio wyprofilowane. Trzymanie maszynki do strzyżenia w dłoni jest dzięki temu wygodne. Nawet jeśli nasz pies ma długą sierść i czeka nas sporo pracy, nie będziemy odczuwać dyskomfortu.

Przeznaczenie: Prezentowany sprzęt może być używany nie tylko u psów, ale także kotów i koni. Wynika z tego, że ma ono uniwersalne zastosowanie.

Nie wytwarza wibracji: Urządzenie nie generuje nieprzyjemnych wibracji. Utrzymanie maszynki do strzyżenia w dłoniach nie jest trudne.

 

Wady

Głośność pracy: Część użytkowników przyznaje, że przy ustawieniu największej prędkości sprzęt generuje stosunkowo duży hałas.

 

 

 

 

3. Camry CR 2821 Strzyżarka dla zwierząt

 

Szukasz maszynki do strzyżenia psów shih tzu w atrakcyjnej cenie? Jeśli tak, zastanów się nad zakupem modelu Camry CR 2821. Wyróżnia go efektywna praca, co znajduje potwierdzenie w zamieszczanych w Internecie opiniach. Sprzęt wyposażono w wydajny silnik, który nie ulega awariom i nie generuje dużego hałasu.

Maszynka do strzyżenia ma wytrzymałą tytanową głowicę, na której nie osadza się rdza. Do wykonania ostrza wykorzystano dobrej jakości ceramikę. Producent zapewnia, że ten materiał lepiej radzi sobie z cięciem włosków niż metal. W efekcie strzyżenie przebiega szybko i jest efektywne. W zestawie znajdują się wymienne nakładki (3, 6, 9 i 12 mm) pozwalające na regulację długości strzyżenia. Urządzenie jest zasilane akumulatorowo-sieciowo.

Opinie na temat modelu Camry CR 2821 są pozytywne. Urządzenie nie zacina się w trakcie pracy ani nie przegrzewa. W zestawie znajduje się szczotka do czyszczenia, a także olejek przeznaczony do pielęgnacji ostrza.

Moc maszynki do strzyżenia psów shih tzu Camry CR 2821 wynosi 35 W. Elementy tnące wykonano z ceramiki.

 

Zalety

Zasilanie: Urządzenie jest zasilane akumulatorowo-sieciowo. W związku z tym można z niego korzystać w dowolnym miejscu. Gwarantuje to także ciągłość pracy. Jeśli akumulator się wyczerpie, możemy podłączyć maszynkę do zasilania.

Regulacja: Użytkownik może swobodnie regulować długość strzyżenia korzystając przy tym z wymiennych nasadek, które łatwo się montuje.

Efektywna i cicha praca: Sporo osób wykonało test maszynek do strzyżenia psów shih tzu Camry CR 2821. Potwierdził on, że silnik urządzenia jest bardzo wydajny i nie nagrzewa się zbyt szybko. Jego dodatkową zaletą jest cicha praca.

 

Wady

Czyszczenie: Prezentowana maszynka nie jest przeznaczona do mycia pod bieżącą wodą, dlatego też niekiedy usunięcie z niej resztek sierści czy włosów zajmuje sporo czasu.

 

 

 

 

Jaką maszynkę do strzyżenia psów shih tzu wybrać?

 

Aby zapanować nad niesfornymi kłaczkami psa rasy shih tzu, nie wystarczy jedynie regularne kąpanie zwierzaka. Konieczne jest również strzyżenie pupila. Ceny za taką usługę w profesjonalnych salonach dla psów są jednak stosunkowo wysokie. Jeżeli czujesz się na siłach spróbować strzyżenia pupila, to możesz zaopatrzyć się w specjalną maszynkę dla psów i samemu dbać o estetyczny jego wygląd. Jaką maszynkę do strzyżenia psów shih tzu kupić? Nie wiesz, jakie jest najlepsze urządzenie tego typu? Poniżej znajdziesz kilka porad oraz opisy produktów, co z pewnością ułatwi Ci zakup.

Na początku należy wspomnieć, że najlepsza maszynka do strzyżenia psów shih tzu w 2024 roku jest poręczna. Jeżeli pupil nie jest przyzwyczajony do strzyżenia, to skrócenie jego sierści może być trudne. Ważne jest, aby maszynka nie była zbyt ciężka i nie ograniczała naszych ruchów. Dobrze wyprofilowana obudowa sprawi, że cięcia będą bardziej precyzyjne, a pies będzie wyglądał bardzo elegancko. Dobre urządzenie nie może być również zbyt duże, ponieważ utrzymanie go w jednej ręce będzie trudne.

Koniecznie sprawdź, jaką moc ma dany sprzęt. Jeżeli chodzi o maszynki do strzyżenia dla psów, to jest to co najmniej 12 W. Urządzenia z silnikiem o mniejszej mocy mogą okazać się mało skuteczne i po kilku użyciach często przestają działać. Im większa moc, tym szybciej oraz skuteczniej ostrzyżemy naszego pupila.

Wielu właścicieli czworonogów uważa, że najlepsze maszynki do strzyżenia psów shih tzu mają dobrze wykonane elementy. Jest to szczególnie ważne, jeżeli mówimy o ostrzach. Jeśli będą one mało precyzyjne i solidne, mogą niedokładnie podcinać sierść lub nawet zranić psa. Przyjrzyj się głowicy – najlepiej, aby była metalowa. To daje pewność, że urządzenie będzie działać przez długi czas.

Ważnym aspektem jest zasilanie sprzętu. Większość maszynek do strzyżenia psów trzeba podłączyć do prądu. Ze względu na ciągłe zasilanie moc sprzętu się nie zmienia. Sprawdź jednak, czy kabel zasilający jest wystarczająco długi, aby strzyżenie psa było komfortowe. Niektórzy producenci oferują sprzęty zasilane akumulatorowo lub akumulatorowo-sieciowo. Ten pierwszy typ może okazać się najlepszy dla właścicieli energicznych psów. Niemniej jednak musisz wybrać taki model, który Tobie odpowiada najbardziej. Gdy jesteś nowicujszem i zamierzasz kupić pierwszą maszynkę do strzyżenia psów warto wybrac się do sklepu ze sprzętem, tam maszynki do strzyżenia psów shih tzu mozna wziąć do rąk. Wybierz się więc do Media Markt. Chcąc sprawdzic aktualne ceny, wpisz frazę “maszynka do strzyżenia shih tzu” i sprawdź cenę w serwisie Allegro.