Opinie o psie szpic miniaturowy pomeranian

Szpic miniaturowy pomeranian to pies niezwykłej urody, jego mały rozmiar, piękna ruda sierść, żywy temperament oraz miłe usposobienie powodują, że jest to rasa ciesząca się w ostatnich latach dużym zainteresowaniem. Jaki charakter ma szpic miniaturowy pomeranian? Aby uzyskać odpowiedź na to pytanie oraz znaleźć wszelkie informacje odnośnie pielęgnacji czworonoga, zachęcamy do zapoznania się z poniższym tekstem.

Pochodzenie rasy

Dla wielu może być to zaskoczeniem, ale ten niepozorny piesek wywodzi się od arktycznych psów zaprzęgowych. Szpic pomeranian, a także miniatura tej rasy spokrewniona jest ze szpicem wilczym. Jedna z teorii twierdzi, że ich nazwa pochodzi od nadbałtyckiego Pomorza, które miało być miejscem ich rozwoju. Stamtąd także pochodzą pierwsze wzmianki dotyczące rasy. W wieku XVIII pomeranian przybył do Anglii wraz z dworem księżniczki meklemburskiej, która niedługo później została małżonką Jerzego III. Od tej pory piesek ten stał się niesamowicie popularny. Na wyspie hodowcy starali się zmniejszyć jego rozmiar, a także zwiększyć gęstość i długość sierści. Tym sposobem z 13-kilogramowego psa zaprzęgowego powstał maleńki i puchaty szpic miniaturowy. 

Wygląd

Wygląd pomeraniana często przykuwa wzrok. To za sprawą jego maleńkich rozmiarów i puszystej sierści, która składa się z długiego włosia warstwy okrywowej oraz gęstego podszerstka. Dorosły osobnik mierzy od 18 do 30 centymetrów i waży około 2-4 kilogramów. Jego budowę określa się jako niezwykle proporcjonalną, z głową średniej wielkości. Pies ma spiczasty pyszczek oraz ciemne oczy. Szpic miniaturowy pomeranian ma różnorodne umaszczenie. Oprócz najbardziej popularnego – rudego, można wejść w posiadanie pieska czarnego, brązowego, białego czy szarego. 

Charakter

Pomeranian to piesek z malutkim ciałkiem, w którym mieszczą się ogromne pokłady energii. To między innymi dlatego nie doradza się pozostawiania go na więcej niż 1-3 godziny bez opieki. Nie lubi przebywać sam, za to uwielbia zabawę ze swoim właścicielem, któremu jest oddany. To pies niezwykle towarzyski, dlatego jego właściciel musi się liczyć z jego potrzebami i zapewnić mu towarzystwo na większą część dnia. Szpic bardzo szybko przystosowuje się do nowych warunków, dlatego problemu nie powinno sprawiać podróżowanie z pomeranianem w odpowiedniej torbie. Swojej ufności i lojalności do właścicieli nie okazuje jednak nieznajomym. Pomeranian w kontakcie z obcymi zachowuje dystans, chowa się oraz izoluje, często także głośno szczeka, gdy czuje się zagrożony. Jest psem czujnym i uważnym. Najprawdopodobniej każdy szmer za drzwiami wybudzi go z drzemki, a nieznany hałas spowoduje jazgot. W kontakcie z innymi psami zachowuje jednak ogromną pewność siebie. Chętny jest do zabawy z dużo większymi od siebie osobnikami, co według niektórych wskazuje na jego lekkomyślność. Z tego powodu powinno się organizować mu zabawy z pupilami podobnymi do niego rozmiarem. Jego zaletą jest to, że nie ma tendencji do pogoni za drobną zwierzyną i  do polowania. 

Dzieci i pomeranian

Jeśli chodzi o relację szpica z dziećmi, behawioryści wskazują na uzupełnianie się energii dzieci oraz miniatury. Trzeba jednak przestrzec swoje potomstwo przed skrzywdzeniem w zabawie pieska. Jest on na tyle mały i delikatny, że dla wielu może po prostu przypominać zabawkę, którą zdecydowanie nie jest. Jeśli jednak ustali się niezmienne zasady zabawy i uświadomi swoje pociechy, dziecko i pomeranian mogą zostać najlepszymi przyjaciółmi. Mówi się, że pomeranian jest także dobrym towarzyszem dla osób przebywających na emeryturze, spędzających dużo czasu w domu i mających cierpliwość do wyszkolenia. 

Wychowanie

Ze względu na brak ufności wobec obcych, a także dużą szczekliwość, często konieczne staje się szkolenie szpica. Nie jest to jednak uciążliwe. Jeśli właściciel jest w posiadaniu odpowiednich umiejętności i czasu, jest w stanie samodzielne wytresować psa. Pomeranian jest bardzo chętny do nauki, bystrość i ciekawość pozwalają mu szybko uczyć się komend, a nawet sztuczek. Często można dziś spotkać szpica biorącego udział w sportach na przykład agilitach czy rally-o. W przypadku braku wychowywania i niewprowadzenia zasad od początku, inteligencja szpica pozwoli mu na wykorzystywanie właściciela. Dzięki swojej bystrości niesamowicie szybko wyczuwają słabości swojego pana lub pani. Gdy poczują się wystarczająco pewnie, mogą nawet stać się agresywne. Dlatego tak istotne jest wychowanie miniaturki i niezmarnowanie jej potencjału do nauki. Szkolenia dobrze jest oprzeć na pozytywnych wzmocnieniach i wystrzegać się kar, szczególnie cielesnych. 

Spacery oraz odżywianie

Jeśli chodzi o ruch, pomeranian nie wymaga długich spacerów i zadowoli go możliwość biegania po podwórku. Jest zdolny – pomimo swoich rozmiarów – do pokonywania długich odległości. Miniaturki potrzebują jeść często, ale mało ze względu na szybki metabolizm. Żywienie pomeraniana często okazuje się jednak problemem dla właścicieli. Te psiaki często są wybredne i mają mały apetyt, są niejadkami. Można samemu podjąć się przygotowywania posiłków dla pupila, jednak jest to pracochłonne i wymaga konsultacji z weterynarzem. By mieć pewność, że dostarczamy wszystkich składników odżywczych, w diecie czworonoga niezbędna będzie najlepsza karma. Należy pamiętać także o dzieleniu posiłków na mniejsze kawałki, tak by mały pysk pieska poradził sobie z przegryzieniem. 

Zdrowie

Najczęstszym schorzeniem, na które narażone są szpice, jest, charakterystyczne dla wszystkich miniatur, zwichnięcie lub wypadnięcie rzepki kolanowej. Powodowane jest ono wchodzeniem po wysokich schodach lub zeskakiwaniem z większych wysokości. Zabezpieczyć się przed tym można nosząc pomeraniana na rękach lub w torbie, co z resztą uwielbiają pieski tej rasy. W późniejszym wieku, około 6 roku życia, trzeba liczyć się z możliwością wystąpienia zapadnięcia tchawicy. Jednym z pierwszych objawów tego schorzenia jest kaszel męczący pieska. Niestety jest to schorzenie często spowodowane przez nieświadomych właścicieli wyprowadzających swoje psy na smyczy. Miniaturki powinny być bezdyskusyjne wyprowadzane na szelkach, które nie wystawiają ich szyi na ryzyko szarpnięcia. Innymi chorobami, na które narażone są pomeraniany są hipoglikemia, problemy z sercem, niedoczynność tarczycy czy Alopecia X, powodująca utratę sierści. 

Sierść

Piękna i puszysta sierść pomeraniana nie bierze się znikąd. Pielęgnacja szaty nie jest szczególnie skomplikowana, ale wymaga systematyczności. Jego sierść najbliższa ciału – podszerstek – jest bardzo gęsta, z tego powodu, nieczesana codziennie – zbija się. Dlatego zaleca się czesanie psiaka siedem razy w tygodniu. Właściciele szpiców chwalą sobie szerokie szczotki z długimi pinami, które dosięgają do skóry i rozplątują ewentualne kołtuny. Ważne jest, aby wyczesać jedynie odpowiednią ilość sierści, za intensywne czesanie grzebieniem może spowodować zmniejszenie objętości sierści. By włosie miało intensywny kolor, a także było lśniące i miłe w dotyku można w trakcie kąpieli rozprowadzić po wilgotnej sierści odpowiednie kosmetyki. Szpice miniaturowe nie powinny jednak być kąpane częściej niż raz w miesiącu, chyba że sytuacja tego wymaga. Kąpiel powinna odbywać się przy użyciu letniej wody, na jej koniec pies powinien zostać obficie spłukany wodą i wysuszony. Pominięcie etapu suszenia może spowodować, że skóra psa będzie później odparzona. Sierść u pomeraniana pomaga mu utrzymywać odpowiednią temperaturę, jest naturalną warstwą ochronną. Dlatego ogromnym błędem jest golenie tej rasy. Zaleca się jedynie lekkie strzyżenie warstwy wierzchniej, nigdy jednak za pomocą maszynki. Sierść, która odrośnie po takim strzyżeniu, nigdy nie dorówna tej dziewiczej. Co około dwóch tygodni należy skracać pazurki pomeranianów ostrymi obcinaczkami. 

Hodowla

Ze względu na dużą popularność pomeranianów w ostatnich latach, te psy znajdują się w ofertach wielu hodowli. Taka sytuacja utrudnia właściwy wybór sprawdzonego miejsca. Oczywiście każdy szczeniak z hodowli powinien mieć dokumentację rodowodu, to dowód na prawdziwość pochodzenia i czystość rasy. W obecnej sytuacji niezarejestrowane hodowle nie podlegają w Polsce żadnym kontrolom, dlatego każdy zainteresowany tą rasą powinien być szczególnie czujny podczas zakupu pieska. Nikt nie chce chyba dokładać się do niehumanitarnych warunków, w jakich krzyżowane są pomeraniany. Zakup w takiej hodowli to także duże prawdopodobieństwo nabycia pieska z nieodwracalnymi wadami i chorobami dziedzicznymi. Czym powinna charakteryzować się dobra hodowla? Szpic miniaturowy pomeranian posiadałby skrupulatnie prowadzoną dokumentację rodowodu, byłby socjalizowany w odpowiednich warunkach do 12 tygodnia życia, zostałby zapoznany z innymi szczeniakami, ludźmi i dźwiękami. Pierwsze tygodnie życia znacznie wpłyną na zachowanie, które utrwali szczeniak. Odpowiednia hodowla nie będzie także ukrywać warunków, w jakich chowa psy, zaprosi do siebie zainteresowanych zakupem, doradzi, a także pochwali się pozytywnymi opiniami. Bardzo ważnym wskaźnikiem dobrej hodowli jest także jej członkostwo w Związku Kynologicznym w Polsce. To stowarzyszenie należy do międzynarodowej federacji kynologicznej FCI. Metryka takiej hodowli oznacza, że nasz szczeniak będzie uznawany na zawodach na całym świecie.

Cena

Ile kosztuje szpic miniaturowy pomeranian? Przy zakupie małego pieska trzeba się liczyć z dużymi kosztami. Minimalną ceną za szczeniaka tej rasy jest kwota 4 tysięcy złotych. Szpic miniaturowy pomeranian biały będzie kosztował znacznie więcej – 5-8 tysięcy. Kiedy piesek pochodzi z hodowli z nieskazitelną renomą, a jego rasa jest czysta, cena może dojść nawet do 15 tysięcy złotych. W takiej sytuacji zazwyczaj jest to inwestycja także w potencjalnych eksterierów. Do niezwykłej popularności oraz ceny tej rasy przyłożyły się gwiazdy, które ukochały sobie małe puchate psiaki. Dwa okazy kupiła celebrytka Kim Kardashian. Czarny szpic miniaturowy pomeranian to także wybór polskiej piosenkarki Honoraty Skarbek. 

Adopcja

Szpic miniaturowy pomeranian może być także adoptowany przez z nas ze schroniska. Jest to jednak bardzo rzadka sytuacja. Powodzenie tej rasy sprawia, że nawet jeśli właściciel z jakichś powodów postanawia rozstać się ze swoim pieskiem, zazwyczaj udaje mu się go sprzedać na portalu internetowym. 

Podsumowując, niepowtarzalnymi zaletami pomeraniana są jego małe wymagania wobec ruchu oraz pożywienia. Gdy zostanie dobrze ułożony, będzie spokojnym i miłym towarzyszem rodziny, który nie będzie miał problemu z wyjazdem na wakacje, czy w podróż służbową. Przez swoje małe rozmiary jego pielęgnacja nie jest uciążliwa, częste czesanie pozwoli nam się cieszyć piękną sierścią przez wszystkie pory roku. Do wad szpica należy jego upartość oraz zaczepność wobec innych psów. Problem może także sprawić jego szczekanie. Na pewno nie będzie bezpieczny w rodzinie, w której są małe dzieci niezdolne do bycia bardzo delikatnym wobec zwierzęcia. Pewną niedogodnością może być także dla wielu jego cena. Szpic miniaturowy pomeranian to piesek, w którym zakochało się już grono osób. Jego uroczy wygląd i czarujące usposobienie na pewno złamie serce jeszcze niejednemu wielbicielowi czworonogów.