Opinie o pirenejskim psie górskim

Niektóre psy wykorzystuje się podczas polowań, inne do pilnowania stada bydła czy owiec. Do drugiej grupy należą pirenejczyki, czyli duże czworonogi pochodzące z gór graniczących między Francją a Hiszpanią. Są to także zwierzęta rodzinne, mają spokojny i zrównoważony charakter. Co trzeba wiedzieć o pirenejskich psach górskich? Czym wyróżnia się ta rasa?

Pirenejskie psy górskie – historia rasy

Pies pirenejski pochodzi od zwierząt, które towarzyszyły ludom azjatyckim osiedlającym się w Pirenejach w ok. 5000 r p.n.e. Co ciekawe, w tym rejonie już w 1300 roku można było zauważyć czworonogi bardzo podobne do współczesnej rasy. W czasach średniowiecznych pirenejczyk strzegł zamków, w XVII wieku stał się także psem do towarzystwa, m.in. za sprawą króla Ludwika XIV. Pierwszy opis pełniący funkcję wzorca rasy ukazał się prawdopodobnie w 1897 roku, a 10 lat później powstał jej pierwszy klub.

Pirenejskie psy górskie przez wiele lat pracowały jako stróże stada i w tym celu wykorzystuje się je do tej pory. W Stanach Zjednoczonych pojawiły się one w 1824 roku, przewiózł je walczący o niepodległość tego kraju markiz de La Fayette. Rasa cieszyła się dużą popularnością także w Europie, hodowała je m.in. królowa Wiktoria. Pirenejski pies górski trafił do Polski w 1995 roku, ale na wystawach pojawia się obecnie stosunkowo rzadko.

Pirenejski pies górski – opis rasy

Pirenejskie psy górskie uznaje się za dużych strażników stada. Wysokość w kłębie w przypadku samców to 70 – 80 cm, a samic 65 – 75 cm (u wybitnych osobników dopuszcza się przekroczenie podanych wartości o 2 cm). Ich waga to odpowiednio 50 – 60 kg lub 40 – 55 kg. Przedstawiciele tej rasy są bardzo dużymi czworonogami z kufą nieco krótszą od mózgoczaszki, w porównaniu do ciała głowa jest stosunkowo mała. Nos pirenejczyków jest czarny, a oczy nieco skośne i kształtem przypominają migdały. Osadzone na ich wysokości uszy są trójkątne i niewielkie, płasko zwisają przy policzkach i mają zaokrąglone końce. Ogon psów jest mocno owłosiony i sięga do stawu skokowego lub dalej. Charakterystyczną cechą tej rasy są dobrze wykształcone, podwójne wilcze pazury znajdujące się na tylnych łapach. Na przednich również mogą być one podwójne, choć zdarzają się też pojedyncze.

Szata pirenejskich psów górskich jest dwuwarstwowa, a więc wyróżnia się: Włos okrywowy (jest obfity, długi i przylega do ciała) oraz gęsty podszerstek. Ich sylwetka jest elegancka, a kończyny proste oraz silne. Pirenejczyki mają białe umaszczenie lub z łatami w kolorze szarym, bladopomarańczowym, ewentualnie bladożółtym. Można je zauważyć na uszach, głowie, nasadzie ogona, czasami również na tułowiu. Szczeniaki rasy pirenejski pies górski rodzą się z ciemnobrązowymi lub czarnymi łatami, które wraz z upływem czasu stają się jaśniejsze.

Pirenejski pies górski a owczarek podhalański

Pirenejskie psy górskie są spokrewnione z owczarkami podhalańskimi. Te dwie rasy często są mylone, przede wszystkim ze względu na podobną wielkość i umaszczenie czworonogów. Jednak warto wiedzieć, że między nimi są również istotne różnice. Jedną z głównych jest to, że owczarki podhalańskie nie mają podwójnych pazurów. Rasa ta jest bardziej rozpoznawalna w Polsce, ale głównie w okolicy Tatr. Pirenejczyki nie są tak popularne w naszym kraju, za to wciąż chętnie wykorzystuje się je np. w USA do ochrony bydła i owiec, zwłaszcza przed kojotami.

Jaki charakter ma pirenejski pies górski?

Mimo że pirenejczyki to bardzo duże psy, nie należy się ich bać. Są one łagodne, czułe i przyjaźnie nastawione, ale dotyczy to bliskich im osób. W stosunku do obcych czworonogi zachowują dystans, ale nie atakują, jeśli nie mają powodu. Jako szczeniaki pirenejskie psy górskie bardzo lubią się bawić i jeśli aktywności są dostosowane do ich potrzeb, chętnie się w nie angażują. Jeżeli uda nam się zapewnić zwierzęciu wszystko, co jest mu potrzebne, z pewnością nie sprawi nam żadnego problemu. Pirenejczyki są bystre, zrównoważone i dostosowują swoje zachowanie do sytuacji. Wyróżniają się one też inteligencją, ale wobec mniejszych zwierząt czasami wykazują instynkt łowiecki (choć nigdy nie były typowymi psami myśliwskimi). Ponadto są to czworonogi, które mocno przywiązują się do właściciela i bliskich mu osób. Jednocześnie są one niezależne i dobrze znoszą samotność, choć każdego dnia powinno się im poświęcać dużo czasu. Kontakt z człowiekiem jest dla pirenejczyków bardzo istotny.

Co prawda pirenejskie psy górskie są stróżami stada, ale nie należy się obawiać, że okażą się bardzo głośne i szczekliwe (szczekają głównie wtedy, gdy chcą odstraszyć intruza). Zaleca się, aby jak najwcześniej rozpocząć szkolenie tych czworonogów. Początkowo treningi nie są łatwe, ale jeśli odpowiednio dobierzemy metody wychowawcze, z pewnością zauważymy oczekiwane efekty. W przypadku pirenejczyków najważniejsza jest nauka przychodzenia na zawołanie oraz spokojnego chodzenia na smyczy.

Pielęgnacja pirenejskiego psa górskiego

Ze względu na to, że szata pirenejczyków jest długa, wymaga starannego szczotkowania. Tego typu zabieg pielęgnacyjny jest niezbędny w szczególności w okresach linienia, które występują dwa razy w roku. Do czesania czworonoga potrzebna jest specjalna szczotka, wyposażona w długie szpilki zakończone kulkami (zapobiegają zranieniu zwierzęcej skóry). Przydatny okazuje się również metalowy grzebień. Częste kąpiele psa nie są konieczne, wykonujemy je głównie wtedy, gdy zwierzę mocno się zabrudzi.

Pirenejskie psy górskie nie są łakomczuchami. W ich diecie musi znaleźć się dostatecznie dużo tłuszczu, białka oraz węglowodanów. Kwestię żywienia czworonoga warto skonsultować ze specjalistą, który doradzi, jak zapobiec niedoborom składników odżywczych i ewentualnie jak uzupełniać ich poziom (czasami zalecane są witaminowo-mineralne suplementy). Warto sprawdzić także ranking karm dla psów większych ras, żeby przekonać się, po jakie najczęściej sięgają właściciele takich czworonogów.

Pirenejski pies górski – długość życia i zdrowie

Pirenejczyki żyją średnio 10 – 11 lat, co uznaje się za dobry wynik, biorąc pod uwagę ich wielkość. Źle znoszą one upały, dlatego latem trzeba zapewnić im chłodną kryjówkę umieszczoną w zacienionym miejscu. O tej porze roku nie powinno się zmuszać czworonogów do wzmożonej aktywności fizycznej. Zimą radzą one sobie znacznie lepiej z niesprzyjającymi warunkami atmosferycznymi, ponieważ podwójna szata zapobiega odczuwaniu nieprzyjemnego chłodu.

Choroby, które najczęściej diagnozuje się u pirenejskich psów górskich to:

• dysplazja stawu biodrowego,

• polineuropatia z porażeniem krtani,

• zespół skręcenia lub rozszerzenia żołądka,

• syndrom Wobblera.

Pirenejczyki nie mają skłonności do tycia, ale to nie oznacza, że mogą jeść bardzo często i w dużych ilościach. Ich dieta musi być dobrze zbilansowana, a unikanie przekarmiania może zmniejszyć ryzyko niektórych chorób, w tym dysplazji stawu biodrowego.

Pirenejski pies górski – opinie na temat rasy

Właściciele pirenejskich psów górskich twierdzą, że są to bardzo czułe czworonogi, ale nie nadają się dla osób bez doświadczenia. Wynika to z ich silnego, w dużej mierze niezależnego charakteru. Trzeba wiedzieć, jak zapanować nad pirenejczykiem i jak go trenować, aby później nie sprawiał problemów wychowawczych. Ponieważ jest to duże zwierzę, nie jest polecane do mieszkania w bloku. Na pirenejskie psy górskie decydują się osoby mające dom z ogrodem, wówczas czworonogi mają zapewniony kontakt z naturą (wtedy czują się najlepiej). Podróżowanie z takimi zwierzętami nie należy do najłatwiejszych, ponadto pirenejczyki nie powinny mieszkać razem z kotami. Aby pupil nie wykazywał agresywnych zachowań, w szczególności w stosunku do innych psów, należy jak najwcześniej rozpocząć socjalizację. Mimo że jest on łagodny, podczas zabawy z małymi dziećmi zawsze powinno się go uważnie obserwować. Pirenejskie psy górskie nie są dobrym wyborem dla seniorów, mała ilość ruchu i wypoczynek na kanapie prawdopodobnie nie przypadną im do gustu.

Pirenejski pies górski – cena

Ile trzeba zapłacić za pirenejskiego psa górskiego? Standardowo szczenięta pochodzące z renomowanej hodowli kosztują od 2500 do 5000 zł. Najważniejsze jest to, aby znaleźć godne zaufania miejsce, którego właściciel kontroluje rozmnażanie zwierząt, zapewnia im odpowiednie warunki do życia, a także opiekę weterynaryjną. Hodowla powinna być zarejestrowana w Związku Kynologicznym w Polsce, czyli organizacji zrzeszającej hodowców. Cena bez rodowodu za rasę pirenejski pies górski często jest niższa, ale zazwyczaj są to czworonogi pochodzące z tzw. pseudohodowli. W takich miejscach zwierzęta nierzadko trzymane są w bardzo złych warunkach,a ich rozmnażanie nie jest w żaden sposób kontrolowane. Decydując się na pirenejczyka, trzeba się liczyć także z tym, że miesięczne koszty jego utrzymania nie są najniższe. Średnio jest to 300 – 500 zł.