Shiba inu to pies, którego cechą wyróżniającą jest bardzo gęste futro. Swoim wyglądem przypomina on nieco maskotkę, niemniej jednak bywa bardzo porywczy, dlatego od samego początku potrzebuje konsekwentnego wychowania. Dla kogo zwierzę rasy shiba inu jest dobrym wyborem, a kto powinien rozważyć zakup innego psa?

Historia rasy shiba inu

Shiba inu to rasa japońska (prawdopodobnie najstarsza). Uważa się, że przodkowie jej przedstawicieli mogli pojawić się na Wyspach Japońskich nawet ok. 7000 lat p.n.e., byli oni psami myśliwskimi polującymi na niewielkie zwierzęta, w tym bażanty. Ciekawe jest to, że przez setki lat rasa nie zmieniała się, ponieważ w pobliżu nie było żadnych innych psów, z którymi te czworonogi mogłyby się krzyżować. Sytuacja zmieniła się pod koniec XIX wieku za sprawą Brytyjczyków. Zabrali oni ze sobą do Japonii inne rasy, takie jak pointery czy setery. W 1928 roku pojawiła się pierwsza celowa hodowla shiba inu, a 6 lat później ustalono wzorzec, jakiemu muszą odpowiadać psy. Jeżeli porównamy te czworonogi do swoich przodków, szybko zauważymy, że są one nieco bardziej muskularne i większe.

Rasa shiba inu zaczęła stawać się coraz bardziej popularna w Japonii po 1937 roku, kiedy to zyskała status ‘narodowego pomnika natury’. Jest ona tak samo znana jak akita, choć w innych krajach spotykana nieco rzadziej. W czasie II wojny światowej psy shiba inu niemal całkowicie wyginęły, ale po jej zakończeniu udało się wznowić hodowlę. Współcześni przedstawiciele tej rasy pochodzą z trzech linii: Mino shiba, shinshu shiba oraz san’in shiba. W Polsce po raz pierwszy o shiba inu usłyszano w 1992 roku, kiedy to do naszego kraju przybył pierwszy samiec. Rok później przywieziono samicę, a w 1995 roku na świat przyszedł pierwszy polski miot tej rasy.

Shiba inu vs akita

Shiba inu oraz akita to dwie bardzo popularne rasy psów pochodzące z Japonii. Co prawda są one do siebie bardzo podobne, ale nie identyczne i trzeba o tym pamiętać. Akity są nieco większe, wysokość w kłębie samic to 58 – 64 cm, a samców 64 – 70 cm. W przypadku shiba inu wysokość to odpowiednio 35 – 39 cm i 38 – 42 cm. Czworonogi te różnią się również długością życia. Średni wiek akity to 10 – 13 lat, podczas gdy pies shiba inu może żyć nawet 16 lat. Przedstawiciele obu ras wyglądają podobnie, ponieważ są to czworonogi w typie szpiców. To, co je łączy, to przede wszystkim spiczaste, trójkątne uszy, głowa podobna do lisiej i zakręcony ogon. Ponadto psy mają bardzo gęstą sierść, która zimą zapewnia im ciepło i ochronę przed wilgocią. Niekiedy shiba inu oraz akity są porównywane pod względem wyglądu do rasy siberian husky.

Shiba inu – wzorzec rasy

Pies rasy shiba inu ma szerokie czoło, prostą kufę, czarny nos i lekko skośne, ciemnobrązowe oczy. Uszy są niewielkie i trójkątne, szyja jest mocna i gruba, a grzbiet silny i prosty. Czworonogi mają głęboką klatkę piersiową, a także wysoko osadzony i zakręcony nad grzbietem ogon. Ciekawe jest to, że waga zwierząt nie została sprecyzowana w oficjalnym wzorcu. W przypadku samic jest to średnio 8 – 13 kg, a samców 9 – 14 kg. Shiba inu to mały pies z dwuwarstwową szatą. Składa się ona z grubego, a jednocześnie krótkiego podszerstka oraz twardszego, dłuższego włosa okrywowego (odstaje on pod kątem ok. 45 stopni). Jeśli uważniej przyjrzymy się sierści czworonogów, zauważymy, że najkrótsza jest w okolicy głowy, a najdłuższa na ogonie.

Jakie umaszczenie psów jest najczęściej spotykane? Shiba inu może być czarny (podpalany), złoty lub sezamowy, czyli złoty z czarnym nalotem. Bardzo istotne są oznaczenia określane mianem ‘urajiro’. To inaczej rozjaśniona do białego odcienia sierść znajdująca się na policzkach i boku kufy, pod brodą, na piersi, szyi, brzuchu oraz wewnętrznej stronie nóg. Zdarza się, że staje się ona widoczna dopiero w momencie, gdy szczenięta skończą 1. rok życia. Shiba inu nie może być całkowicie biały, niepożądane są też jasne znaczenia na końcu ogona.

Jak już zostało wspomniane, wielkość shiba inu zależy od płci, jednak nie są to bardzo duże psy. Biorąc pod uwagę ich wysokość w kłębie, można zauważyć podobieństwo do takich ras jak: Podenco andaluz, polski owczarek nizinny, clumber spaniel czy islandzki szpic pasterski.

Shiba inu – charakter

Pies shiba inu ma bardzo silny charakter, wyróżniają się tym wszystkie rasy pochodzące z Japonii. Nierzadko mówi się o nim, że jest to ‘wielkie zwierzę w małym ciele’, jest bardzo sprytny, inteligentny, a do tego lubi stawiać na swoim. Właściciel takiego czworonoga musi być cierpliwy, a jednocześnie konsekwentny, konieczne jest wyznaczanie pupilowi wyraźnych granic. Wynika to z tego, że kiedy shiba inu zechce osiągnąć zamierzony przez siebie cel, może posunąć się nawet do agresji. Odpowiednie wychowanie zwierzęcia to kluczowa kwestia, zwłaszcza jeśli pojawiło się ono w domu zamieszkiwanym przez dzieci.

Shiba inu przeważnie zachowuje dystans w stosunku do obcych, jednak osoby, które zdąży poznać, po pewnym czasie zaczyna akceptować. Co istotne, pies nie jest bardzo wylewny w okazywaniu uczuć, ale lubi zabawy z ludźmi. Kiedy już zmęczy się towarzystwem i zechce odpocząć w samotności, po prostu chowa się w swojej kryjówce, żeby się zdrzemnąć. Dobrze wychowane zwierzę z pewnością będzie odważne, a przy tym czujne i lojalne wobec swojej rodziny. Shiba inu niezbyt dobrze czuje się w towarzystwie innych czworonogów, w szczególności psów tej samej płci, może wdawać się z nimi w bójki. Ma on instynkt łowiecki, dlatego nie zaleca się spuszczania czworonoga ze smyczy podczas spacerów w otwartym, rozległym terenie. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że przedstawiciel rasy shiba inu nie będzie dobrze znosił także mieszkających z nim kotów i innych, równie małych zwierząt. Często są one traktowane przez takie psy jako zdobycz, którą należy ścigać.

Czytając opinie o rasie shiba inu, można dojść do wniosku, że nie są to hałaśliwe czworonogi. Niemniej jednak są one czujne i głośnym szczekaniem dają rodzinie do zrozumienia, że dostrzegły coś niepokojącego. Osoby mające dom z ogrodem mogą wypuszczać zwierzęta na zewnątrz, ale należy pamiętać, że przeskoczenie płotu nie stanowi dla shiba inu żadnego problemu. To psy, które nie mogą być pozostawione same sobie, gdyż wtedy zaczynają zachowywać się destrukcyjnie. Proces ich socjalizacji należy rozpocząć jak najwcześniej, nie można przy tym im pobłażać. Już jako szczeniak shiba inu może okazać się trudny w wychowaniu. To rasa, która współpracuje z człowiekiem wtedy, kiedy ma na to ochotę, bywa uparta i nigdy się nie poddaje.

Jak wygląda pielęgnacja psów shiba inu?

Co prawda sierść psów shiba inu jest gęsta, ale nie wymaga codziennego szczotkowania. Nie jest ona podatna na plątanie czy powstawanie kołtunów, więc tego typu zabiegi pielęgnacyjne wykonuje się sporadycznie. Wyjątkiem są okresy linienia, wówczas szczotkowanie powinno odbywać się częściej. Włos shiba inu nie ma łusek, dlatego łatwo usuwa się go z odzieży, dywanów czy mebli. Czworonogi nie lubią kąpieli, ale ze względu na to, że ich sierść nie jest podatna na zabrudzenia czy zbieranie rzepów, nie trzeba tego robić często. Co pewien czas należy za to kontrolować oczy, uszy i pazury pupila, a w okresie od wiosny do późnej jesieni dokładnie sprawdzać ciało w poszukiwaniu kleszczy. Ponieważ są to pasożyty mogące przenosić groźne choroby (w tym boreliozę i babeszjozę), warto zabezpieczyć przed nimi psa. Jednym ze skuteczniejszych sposobów jest obroża przeciw kleszczom, która po założeniu na szyję czworonoga działa nawet przez 6 – 8 miesięcy.

Ważne jest to, aby jak najwcześniej przyzwyczajać psa do czesania, a także innych zabiegów pielęgnacyjnych, w tym przycinania pazurów i wycierania łap po spacerze. Inaczej wykonywanie takich czynności będzie bardzo kłopotliwe ze względu na niespokojne zachowanie pupila, dorosłe czworonogi mogą wytrwale bronić siebie i swojej nietykalności.

Żywienie i zdrowie rasy shiba inu

Podobnie jak inne psy, shiba inu są mięsożercami. Można im podawać dobrej jakości suchą i mokrą karmę lub zdecydować się na żywienie typu BARF. To indywidualna decyzja podejmowana przez właściciela. W razie wątpliwości warto przedyskutować tę kwestię ze specjalistą, który pomoże w ułożeniu właściwej diety dla czworonoga.

Co istotne, shiba inu to rasa wytrzymała, średnia długość życia psów to nawet 15- 16 lat. Niemniej jednak zwierzęta mają genetyczne predyspozycje do niektórych chorób, w szczególności oczu. To m.in. jaskra oraz postępujący zanik siatkówki. Shiba inu często boryka się również z niedoczynnością tarczycy oraz alergiami, które można rozpoznać po swędzącej skórze, zapaleniu ucha oraz grzybicy.

Shiba inu – dla kogo?

Co prawda shiba inu to nie miniaturka, ale nie jest też bardzo dużym psem. Według ekspertów może on mieszkać zarówno w domu z ogrodem, jak i w mieszkaniu w bloku, pod warunkiem, że właściciel każdego dnia zapewni mu dostatecznie dużo ruchu na świeżym powietrzu. Rasa nie jest najlepszym wyborem do domu zamieszkiwanego przez koty. Żeby shiba inu zaakceptował inne psy w otoczeniu, niezbędna jest socjalizacja, co wymaga sporo cierpliwości. Zwierzę toleruje dzieci, ale zaczyna odczuwać dyskomfort, kiedy okazuje mu się za dużo uczuć. Z tego względu rasa jest polecana rodzinom ze starszymi pociechami, które wiedzą już, jak postępować z czworonogami. Ponieważ psy są bardzo aktywne, niezależne i uparte, nie sprawdzają się w roli pupila osób starszych. Seniorom trudno będzie za nimi nadążyć, problemem może być też szkolenie. To oznacza, że pochodzące z Japonii czworonogi są dobrym wyborem głównie dla bardziej doświadczonych i aktywnych fizycznie osób. Shiba inu może bez przeszkód podróżować z rodziną na wakacyjne wyjazdy, ale źle znosi upał i trzeba o tym pamiętać, wybierając miejsce wypoczynku. Jeżeli wspólna podróż z pupilem nie jest możliwa, należy znaleźć mu odpowiedzialnego opiekuna, który będzie wiedział, jak z nim postępować.

Shiba inu – cena

Ile kosztuje shiba inu? Cena za szczeniaka z rodowodem zwykle mieści się w zakresie od 3000 do 5000 zł. Jeśli znaleźliśmy hodowlę oferującą psy za znacznie mniejszą kwotę, powinniśmy z niej zrezygnować i poszukać innego miejsca. Istnieje duże ryzyko, że jest to pseudohodowla, prowadzona przez niedoświadczoną osobę, której zależy wyłącznie na zysku, a nie zdrowiu i bezpieczeństwu zwierząt.

Wiele osób zastanawia się, czy można znaleźć psy shiba inu bez rodowodu? Nie ma rasowych czworonogów bez tego dokumentu. Tylko po jego uzyskaniu możemy sprawdzić przodków swojego pupila i zyskać pewność, że przynależy do rasy, jest on wymagany w przypadku zwierząt prezentowanych na wystawach. Ciekawe jest to, że dawniej adopcja shiba inu była niemożliwa. Obecnie od czasu do czasu można znaleźć ogłoszenia informujące o tym, że psy tej rasy szukają nowych rodzin z różnych powodów, przykładowo śmierci właściciela, przeprowadzki do innego kraju czy silnej alergii jednego z domowników. Zdarza się też, że kochającego i odpowiedzialnego domu dla shiba inu szuka schronisko. Jednak przeważnie nie są to rasowe zwierzęta, a jedynie w typie rasy, czyli wyglądające bardzo podobnie. Osoby, którym zależy na adopcji takiego czworonoga, powinny przeglądać też ogłoszenia z innych krajów, gdzie rasa jest bardziej popularna. Jeżeli zdecydujemy się na zakup szczeniaka z rodowodem, upewnijmy się, że hodowla jest zarejestrowana w Związku Kynologicznym w Polsce i prowadzona przez doświadczonego hodowcę. Pies pochodzący z mało wiarygodnego miejsca może być bardziej podatny na schorzenia, a nawet borykać się z różnymi, poważnymi chorobami genetycznymi. Ponadto takie zwierzę często sprawia problemy socjalizacyjne.

Zastanawiasz się, jak wygląda ciąża u psa dzień po dniu? Jak można pomóc swojemu pupilowi w czasie przyjścia na świat szczeniaków? Jeżeli chcesz się tego dowiedzieć, koniecznie zajrzyj do przygotowanego przez nas artykułu. Opisujemy w nim szczegółowo, ile pies chodzi w ciąży, jak można rozpoznać jego odmienny stan oraz jak o niego zadbać.

Ciąża u suki – kiedy może do niej dojść?

Ciąża u psa jest możliwa w momencie, kiedy zwierzę osiągnie dojrzałość płciową. To w dużej mierze zależy od rasy, niektóre czworonogi dojrzewają szybko, a inne potrzebują na to nieco więcej czasu. Przeważnie mniejsze psy, przykładowo shih tzu czy jack russell terriery, osiągają dojrzałość płciową najwcześniej, bo już między 7. a 12. miesiącem życia. W przypadku większych ras, jak labrador retriever, owczarek niemiecki itp. pierwsza cieczka informująca o gotowości wydania na świat potomstwa pojawia się nawet w ok. 24. miesiącu życia.

Każdy właściciel psa musi pamiętać o tym, że pierwsza ruja nie wystarczy, aby pupil mógł zajść w ciążę i mieć szczeniaki. Bardzo często czworonogi wciąż nie są wtedy w pełni dojrzałe pod względem fizycznym, jak i psychicznym. Zbyt wczesne wydanie na świat potomstwa może skutkować powikłaniami przy porodzie lub odrzuceniem miotu. Zaleca się, aby zapłodnienie psa odpowiednio zaplanować, kiedy osiągnie on tzw. dojrzałość hodowlaną (zwykle jest to druga lub trzecia cieczka).

Ciąża u psa – jak rozpoznać?

Nierzadko zdarza się, że właściciele czworonogów nie do końca wiedzą, jakie są objawy ciąży u psa. Często rozpoznanie odmiennego stanu swojego pupila nie jest łatwe, tym bardziej że świadczące o tym symptomy mogą nie pojawić się od razu. Sygnał świadczący o tym, że suczka jest w ciąży, to zmieniony obwód brzucha w dolnej części, ewentualnie wyraźnie powiększone gruczoły mlekowe. Warto więc uważnie przyglądać się swojemu czworonogowi, wówczas istnieje większa szansa, że szybko zauważymy zmiany w jego wyglądzie. Są też inne symptomy mogące świadczyć o tym, że pies jest w ciąży:

• Zmiana apetytu (jednak zwykle jest niewielka),

• sporadyczne wymioty,

• częstsze odpoczynki.

Jeśli zaczniemy podejrzewać, że zwierzę może być w ciąży, warto wybrać się do weterynarza. Specjalista wykona badania, które mogą potwierdzić lub wykluczyć odmienny stan czworonoga. Pozwala na to m.in. pobranie krwi i sprawdzenie poziomu hormonów (progesteron u suki w ciąży wzrasta już w 2. – 3. tygodniu). Weterynarz może też wykonać USG, które jest miarodajne średnio po 28. dniu ciąży, a także RTG umożliwiające sprawdzenie ilości szczeniąt. Dzięki wymienionym badaniom można w przybliżeniu określić, jak długo już trwa ciąża i oszacować termin porodu. Co prawda określenie płci szczeniąt również jest możliwe, ale zwykle sprawia to dużą trudność i łatwo może dojść do pomyłek.

Ile trwa ciąża u psa?

Ile suka chodzi w ciąży? W porównaniu do ludzi czworonogi wydają potomstwo na świat znacznie wcześniej, bo już po ok. 63 dniach od momentu zapłodnienia. Niemniej jednak trzeba mieć na uwadze, że plemniki mogą przeżyć w macicy suczki nawet tydzień od momentu pokrycia. Z tego względu czas trwania ciąży nierzadko jest określany na 56 – 72 dni. Hodowcy chcący mieć pewność, że doszło do zapłodnienia, zwykle decydują się na 2- lub 3-krotne krycie suczki (w odstępach co 2 dni). Badania krwi oraz USG można wykonać po ok. 20 dniach od zakończonej owulacji.

Czasami pojawiają się wątpliwości, ile trwa ciąża u psa kundla, a ile u rasowego czworonoga? Okazuje się, że rasa nie ma znaczenia w tej kwestii, standard to 56 – 65 dni, maksymalnie 72 dni. Jedyna różnica jest taka, że mniejsze zwierzęta szybciej osiągają dojrzałość płciową. Nie powinniśmy więc dłużej się zastanawiać, ile trwa ciąża u psa shih tzu, buldoga angielskiego, doga niemieckiego czy zwykłego kundelka.

Jak wygląda ciąża u psa tydzień po tygodniu?

Każdy właściciel powinien wiedzieć nie tylko, ile pies jest w ciąży, ale też, co dokładnie dzieje się w ciągu tych kilkudziesięciu dni.

Poniżej znajdują się istotne informacje na ten temat:

• 1. – 2. tydzień – dochodzi wówczas do zapłodnienia. Zachowanie suki tuż po kryciu się nie zmienia, jednak już od tego momentu należy konsultować z weterynarzem wszystkie podawane czworonogowi leki.

• 3. tydzień – dochodzi do zagnieżdżenia się zarodków w macicy. Objawem tego są obrzęki lub zgrubienia, które powiększają się średnio, co 7 dni. Wciąż niezauważalne są zmiany w wyglądzie czworonoga, jednak pod koniec 3. tygodnia ciąży warto zrezygnować z bardzo intensywnych ćwiczeń i męczących spacerów.

• 4. tydzień – embriony zaczynają szybciej się rozwijać i coraz bardziej przypominać szczenięta. Po ok. 23 dniu od momentu krycia można już wykonać badanie USG.

• 5. tydzień – obwód brzucha suczki zaczyna się zwiększać, to samo dotyczy jej wagi. Jednocześnie u rozwijających się szczeniąt kończy się organogeneza (proces tworzenia się narządów). Na obrazie USG można zauważyć zawiązki kończyn. Bardzo często suczki w 5. tygodniu ciąży zaczynają tracić apetyt. Nie należy wówczas karmić pupila na siłę.

• 6. tydzień – waga psa wciąż się zwiększa. W tym czasie może pojawić się śluz wypływający z dróg rodnych, ale jest to zjawisko naturalne (sygnałem alarmowym jest wydzielina mająca żółty lub żółto-biały kolor i ropny zapach).

• 7. tydzień – rosną zarówno szczenięta, jak i sama macica, co powoduje nacisk na pęcherz moczowy. To powoduje, że suczka wymaga częstszych, choć jednocześnie krótkich spacerów. Pod koniec 7. tygodnia wyraźnie wyczuwalne są ruchy szczeniąt. Brzuch czworonoga wciąż się powiększa, intensywnie rozwija się gruczoł mlekowy.

• 8. tydzień – jeśli jest to pierwsza ciąża suczki, może ona być wyraźnie zaniepokojona wyczuwalnymi ruchami szczeniąt i drapać brzuch lub ocierać się o różne przedmioty w domu. Na ok. 10 dni przed terminem porodu srom czworonoga znacząco się powiększa.

• 9. tydzień – w tym okresie można już spodziewać się przyjścia szczeniąt na świat, są całkowicie ukształtowane i gotowe do życia poza organizmem matki. Średnio na 52 – 24 godziny przed porodem w sromowej szparze suczki pojawia się szklisty, śluzowaty wypływ. W 9. tygodniu zwierzę szybko się męczy i potrzebuje stałego dostępu do świeżej wody. Jednocześnie można zauważyć pierwszą wydzielinę z gruczołów mlekowych.

Ciąża u suki dzień po dniu początkowo przebiega spokojnie i nie widać wyraźnych zmian w jej zachowaniu czy wyglądzie. Jednak po 5. tygodniu odmienny stan pupila staje się coraz łatwiejszy do zauważenia. W 9. tygodniu ciąży należy otoczyć czworonoga szczególną opieką i mierzyć mu temperaturę kilka razy dziennie. Kiedy spadnie ona poniżej 37 st. C, trzeba przygotować się do porodu, gdyż nastąpi on prawdopodobnie w ciągu kilkunastu godzin.

Jak przebiega poród u psa?

Nawet jeśli dobrze wiemy, ile miesięcy trwa ciąża u psa, sam poród często bywa dużym zaskoczeniem. Dzieli się on na 3 fazy:

• Faza pierwsza – dochodzi do rozwarcia szyjki macicy, zwierzę staje się niespokojne i szuka wygodnej dla siebie pozycji. Niekiedy dochodzi do niekontrolowanego oddawania moczu i kału, a także do wymiotów.

• Faza druga – pojawiają się skurcze i wymioty, suczka zaczyna przeć. Jest też nieco spokojniejsza, układa się na boku, ma wolniejszy i głębszy oddech. Od momentu pojawienia się skurczy do narodzin pierwszego ze szczeniąt przeważnie mija 60 – 120 minut. Druga faza może trwać nawet od 6 do 12 godzin, czasami wydłuża się do 24 godzin. Urodzenie jednego czworonoga zazwyczaj zajmuje do 10 minut, ale kolejny może pojawić się nawet po kilkudziesięciu minutach.

• Faza trzecia – następuje wypieranie łożysk, każde ze szczeniąt ma swoje własne. Jeśli zauważymy, że liczba łożysk jest inna niż liczba urodzonych czworonogów, należy udać się z suczką do weterynarza.

Nie zawsze wiedza o tym, jak długo trwa ciąża u psa i sam poród wystarcza, aby zapewnić rodzącej suczce bezpieczeństwo. Co prawda często ingerencja człowieka nie jest konieczna, gdyż zwierzę instynktownie wie, co ma robić, ale niekiedy ważna jest stosunkowo szybka reakcja. Zdarzają się sytuacje, kiedy niezwłocznie należy poprosić o pomoc weterynarza, m.in. gdy przez 2 godziny nie pojawia się kolejne szczenię.

Po zakończonym porodzie powinniśmy pozwolić suczce na odpoczynek i nakarmienie młodych. Warto przy tym zaobserwować, czy zwierzę nie odrzuca swojego potomstwa. Jeśli tak się zdarzy, trzeba jak najszybciej zabrać szczenięta do weterynarza. Bardzo ważne jest też to, aby odpowiednio dbać o swojego pupila już w czasie ciąży. Przez pierwsze 4 – 5 tygodni potrzeby żywieniowe czworonoga się nie zmieniają, ale później musimy stopniowo zwiększać dawkę pokarmową o ok. 10% z każdym kolejnym tygodniem. Istotna jest zarówno najlepsza karma dla psa, jak i suplementacja witamin oraz minerałów, aby uzupełniać niedobory. Ponadto zwierzę musi mieć zapewniony ruch, oczywiście w rozsądnych ilościach, gdyż im lepsza jest jego kondycja fizyczna, tym łatwiejszy stanie się poród.

Ciąża urojona u psa

Ciąża urojona pojawia się u suczek przed kastracją i tych, u których w czasie cieczki nie doszło do zapłodnienia Na jej występowanie nie ma wpływu zarówno wiek, jak i pochodzenie czy rasa czworonoga. Co to jest ciąża urojona u psa? To inaczej zespół objawów charakterystycznych dla ciężarnych czworonogów, które zwykle pojawiają się między drugim a trzecim miesiącem po zakończonej rui. Stan ten jest wywoływany przez oddziaływanie żeńskich hormonów, nie ma związku z bezpłodnością, zaburzeniami cyklu rujowego czy ropomaciczem.

Ciąża urojona u psa sprawia, że wykazuje on zachowania macierzyńskie. Należy pamiętać, że nie jest to choroba, tylko zjawisko fizjologiczne. Jego główną przyczyną są zaburzenia gospodarki hormonalnej, przede wszystkim w produkcji progesteronu, estrogenu oraz prolaktyny. Jednak są też inne powody ciąży urojonej:

• Przebywanie w domu innej suczki opiekującej się szczeniętami,

• pojawienie się w domu małego psa lub kota,

• niedoczynność tarczycy,

• przeprowadzony zabieg usunięcia jajników podczas ciąży lub w okresie porujowym,

• przerwanie długotrwałej kuracji hormonalnej.

Ciąża urojona u psa – objawy

Jak można rozpoznać ciążę urojoną u psa? Symptomy są podobne do tych, które świadczą o prawdziwej ciąży:

• Powiększone gruczoły mlekowe,

• powiększanie się brzucha,

• wahania nastrojów,

• lizanie się po sutkach i brzuchu,

• zmiana apetytu,

• lekko podwyższona temperatura i wymioty,

• moszczenie ‘gniazda’.

Objawy mogą występować pojedynczo lub wszystkie jednocześnie. Trudno jednoznacznie określić, jak długo trwa ciąża urojona u psa. Czasami to kwestia kilku dni, niekiedy stan przedłuża się nawet do kilku tygodni.

Ciąża urojona u psa – domowe sposoby

Najskuteczniejszym sposobem na to, aby zapobiec ciąży u psa, także tej urojonej, jest kastracja. Jednak co możemy zrobić, kiedy zabieg nie został jeszcze przeprowadzony? Po zakończonej rui należy zapewnić suczce bardzo dużo ruchu oraz wdrożyć niskokaloryczną dietę. Warto też schować przedmioty, które zwierzę może uznać za szczenięta (w ciąży urojonej czworonogi znoszą je do legowiska i starają się nimi opiekować). Musimy baczniej przyglądać się pupilowi i pilnować, aby nie wylizywał sutków. Ponadto należy unikać masowania i głaskania brzucha, gdyż to pobudza laktację.

Jeżeli mimo zastosowania wspomnianych sposobów objawy świadczące o ciąży urojonej nie mijają, należy wybrać się do weterynarza. Jest to konieczne również wtedy, gdy sutki czworonoga staną się bolesne, twarde i gorące. Wymaga to wdrożenia odpowiedniego leczenia farmakologicznego. Taka terapia zazwyczaj trwa od 5 do 10 dni, później wszystkie objawy ciąży urojonej ustępują.

Psy ras średnich są coraz częściej wybierane przez osoby, które chcą mieć domowego pupila. Ich popularność wynika przede wszystkim z mało wygórowanych wymagań (także co do aktywności fizycznej czy ilości wolnej przestrzeni w domu). Poza tym jest wiele różnych ras psów średnich, więc bez trudu można znaleźć czworonoga z odpowiednim charakterem. Które zwierzęta są wybierane najczęściej?

Czym wyróżniają się rasy psów średnich?

Średnie rasy psów to takie, których przedstawiciele ważą średnio od 8 do 40 kg, a ich wysokość w kłębie mieści się w przedziale 40 – 60 cm. Nie są to najmniejsze czworonogi, ale też nie są bardzo duże, dlatego coraz częściej są wybierane przez osoby mieszkające zarówno w domu z ogrodem, jak i w mieszkaniu w bloku. Ciekawe jest to, że psy średniej wielkości to nie tylko czworonogi krótkowłose, ale też długowłose. Do tej grupy zalicza się bardzo wiele ras, w tym pasterskie, myśliwskie, stróżujące czy po prostu do towarzystwa. Jakie cieszą się największą popularnością?

Beagle

Mimo że psy beagle mają stosunkowo krótkie nogi, są bardzo ruchliwe i potrafią szybko biegać. Najczęściej mają one dwukolorowe umaszczenie, choć zdarzają się też osobniki trójkolorowe. To rasa, która jest towarzyska i inteligentna, ale jednocześnie bardzo niezależna i samodzielna. Beagle wygląda niewinnie, ale od samego początku wymaga konsekwentnego wychowania, aby nie sprawiał kłopotów. Niemniej jednak jest to dobry wybór dla rodzin z dziećmi, gdyż czworonogi chętnie bawią się z równie energicznymi maluchami. Trzeba pamiętać, że ten średni pies wie, czego chce i bywa dominujący. Należy zabierać go na dłuższe spacery i zapewnić inne aktywności, przykładowo agility lub gry interaktywne. Pielęgnacja rasy beagle polega na regularnym szczotkowaniu (przynajmniej raz w tygodniu), kontrolowaniu i czyszczeniu uszu, a także przycinaniu pazurów i przemywaniu oczu.

Buldog angielski

Buldogi angielskie są krępe i mocno zbudowane, ale pozbawione agresji i bojowości. Przedstawiciele tej rasy psów średnich krótkowłosych lubią być w centrum zainteresowania, mocno przywiązują się do właścicieli i są łagodne. Ich temperament jest określany jako umiarkowany, to wesołe i chętne do zabawy czworonogi wyróżniające się dużą cierpliwością, dlatego nadają się dla rodzin z dziećmi. Buldogi angielskie mają dobrze rozwinięty instynkt obronny i choć trudno jest je wyprowadzić z równowagi, zachowują czujność. Dawniej psy te walczyły z różnymi zwierzętami, m.in. bykami, ale obecnie są to czworonogi do towarzystwa. Podobnie jak beagle, potrzebują one konsekwentnego wychowania, choć szkolenie może być trudne z uwagi na upartość i niezależność zwierząt. Pielęgnacja tej rasy to przede wszystkim szczotkowanie raz w tygodniu, kąpiele w miarę potrzeby i przemywanie uszu, średnio co dwa tygodnie. Buldogi angielskie wymagają też regularnej kontroli gruczołów okołoodbytowych, skracania pazurów, a także przemywania fałdy przy oczach i nosie.

Owczarek szkocki długowłosy

Owczarek szkocki długowłosy, znany również jako collie, to bardzo inteligentny, wysportowany i wrażliwy czworonóg. Za sprawą powieści ‘Lassie, wróć!’ Erica Knighta i jej adaptacji filmowej rasa ta stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych na świecie. Jej przedstawiciele to średnie psy, które początkowo wykorzystywano do zaganiania owiec. W czasie I wojny światowej w armii angielskiej były one łącznikami, obecnie są to przede wszystkim wierni towarzysze rodzin. Owczarki szkockie długowłose szybko i trwale przyswajają komendy, ich szkolenie nie jest bardzo kłopotliwe. To spokojne i wrażliwe czworonogi z umiarkowanym temperamentem, które są łagodne i lubią spędzać czas w pobliżu swoich właścicieli. Co istotne, uwielbiają one dzieci, a ponieważ są odważne i powściągliwe w stosunku do obcych, dobrze sprawdzają się w roli stróża. Owczarki szkockie collie, podobnie jak inne rasy psów średnich z włosami, wymagają systematycznego szczotkowania i zapobiegania powstawaniu kołtunów, szczególnie przy nogach i uszach. Nie można jednak robić tego za często, gdyż prowadzi to do utraty za dużej ilości włosia z podszerstka (chroni ciało przed wilgocią i zapewnia ciepło w chłodne dni). Pielęgnacja takich psów to także sprawdzanie oczu, uszu i gruczołów okołoodbytowych, jak również przycinanie pazurów.

Samojed

Niektóre psy średniej wielkości zostały wyhodowane po to, aby wykonywać określone prace, to tzw. zwierzęta użytkowe. Przykładem są samojedy (inaczej samoyedy), które pilnowały stad reniferów, broniąc ich przed niedźwiedziami i wilkami. Ponieważ mają one ciepłe, gęste futro, nocą spały w namiotach razem z ludźmi i ogrzewały swoje rodziny. Psy te mają żywy temperament i choć są mocno związane z właścicielami, czasami wolą chodzić własnymi ścieżkami. Wymagają one bardzo dużo ruchu i urozmaiconych aktywności, muszą sporo czasu spędzać na świeżym powietrzu. Z tego względu samojedy nie są polecane osobom chcącym znaleźć psy średniej wielkości do bloku, które wspólnie z nimi będą wypoczywać na kanapie. To czworonogi, którym trzeba zapewnić dobrze zbilansowaną dietę. Szczotkowanie należy powtarzać 1 – 2 razy w tygodniu, a ponadto powinniśmy regularnie przycinać pupilowi pazury, kontrolować uszy i jamę ustną.

Chow chow

Chow chow to bardzo popularna rasa, co wynika m.in. z oryginalnego wyglądu. Jej przedstawiciele przypominają pluszowego misia, ale należy pamiętać, że nie lubią pieszczot i przytulania. To niezależne czworonogi, które cenią sobie towarzystwo ludzi, jednak bawią się tylko wtedy, kiedy mają na to ochotę (zwykle nie trwa to zbyt długo). Nie nadają się one do domów z dziećmi, poleca się je głównie osobom lubiącym ciszę i spokój. Dawniej te średniej wielkości psy wykorzystywano podczas polowań na wilki. Ponieważ nie wykazują one dużego zainteresowania aktywnością fizyczną, często mają problemy z otyłością, co wymaga doboru odpowiedniej diety. Poza tym chow chow potrzebuje systematycznego czesania (w okresie linienia trzeba to robić nawet codziennie) oraz przemywania oczu i uszu. Nierzadko konieczne jest podawanie czworonogom specjalnych suplementów, gdyż wykazują tendencję do alergii skórnych. 

Cocker spaniel angielski

Są takie średnie psy rasowe, które wyróżniają się gładką i jedwabistą sierścią. Przykładem jest cocker spaniel angielski, którego wyhodowano po to, aby poławiał słonki (gatunek ptaka z rodziny bekasowatych). To bardzo wesoły czworonóg, który lubi przebywać w towarzystwie ludzi. Jest przyjazny wobec innych zwierząt, chętny do zabawy, a dodatkowo ufny i wierny. Jednak trzeba mieć na uwadze, że cocker spaniel angielski to pies łowczy. Kiedy zwęszy trop, może wdać się w pościg za zwierzyną, a nawoływania właściciela nie będą miały dla niego istotnego znaczenia. Aby pupil nie przysparzał wielu problemów, trzeba wychowywać go konsekwentnie, ale unikając przy tym surowości. Rasa jest polecana wysportowanym osobom. Z reguły cocker spaniele angielskie lubią towarzystwo dzieci, ale maluchy muszą wiedzieć, jak bawić się z czworonogiem, aby nie wyrządzić mu krzywdy. Pielęgnacja psa to codzienne szczotkowanie sierści, strzyżenie średnio co dwa miesiące i regularne przycinanie kosmyków na łapkach. Ze względu na wiszące uszy pupil jest narażony na infekcje grzybiczne i stany zapalne, dlatego trzeba je stale kontrolować i przemywać. Warto również kupić specjalne buty dla psa, które zimą zabezpieczą łapy przed nieprzyjemnym mrozem i rozsypaną na chodnikach solą.

Owczarek niemiecki długowłosy

Owczarek niemiecki długowłosy to przykład na to, jak rasy średnich psów domowych mogą być doceniane na całym świecie. Psy te mają charakterystyczną, obfitą sierść o podwójnej budowie (włos właściwy i gęsty podszerstek), a także opadającą linię grzbietu. Są one ostrożne, mają bardzo dobry słuch i węch, poza tym są łagodne w kontaktach z dziećmi. To sprawia, że owczarki niemieckie długowłose bardzo często są wybierane przez rodziny, niemniej jednak pracują też w służbach mundurowych i ratowniczych. Zwierzęta nie boją się wyzwań i nie lubią nudy, pozostawione same sobie mogą niszczyć meble lub stwarzać inne problemy. Owczarek niemiecki długowłosy potrzebuje dużo ruchu i zabaw umysłowych. Mimo długiej okrywy pielęgnacja psa nie jest skomplikowana, ogranicza się głównie do systematycznego czesania. Ponadto należy zadbać o dobrze zbilansowaną dietę czworonoga.

Shiba inu

Pochodzące z Japonii psy shiba inu mają dwuwarstwową, przypominającą plusz szatę, ale ich wychowanie nie należy do najłatwiejszych. To pewne siebie czworonogi, które lubią niezależność, ponadto są nieufne w stosunku do obcych ludzi i zwierząt. Nie jest to dobry wybór dla osób bez doświadczenia, shiba inu potrzebuje odpowiedzialnego właściciela, który zrozumie jego potrzeby i będzie konsekwentny. Przedstawiciele tej rasy uwielbiają długie spacery, nie przeszkadza im nawet niesprzyjająca pogoda. Dobrze sprawdzają się oni jako towarzysze do jazdy rowerem czy joggingu. Poza odpowiednio długim przebywaniem na świeżym powietrzu i dużą ilością ruchu, psu trzeba zapewnić bogate w mięso posiłki, podawane o stałych porach. Ponieważ sierść czworonoga jest krótka, nie wykazuje tendencji do powstawania kołtunów, więc codzienne szczotkowanie nie jest konieczne. Należy pamiętać, że shiba inu co prawda mocno przywiązuje się do właściciela i nowej rodziny, ale zwykle unika pieszczot i niechętnie okazuje uczucia. To bardzo inteligentne zwierzę, skore do psot i skłonne do ucieczek.

Gończy polski

Jak sama nazwa wskazuje, pies rasy gończy polski pochodzi z naszego kraju. Nie jest to typowy pupil do towarzystwa, został wyhodowany po to, aby pomagał w czasie polowań. Z tego względu zwierzę potrzebuje dużo ruchu na świeżym powietrzu i aktywności umysłowej. Jeśli zacznie się nudzić, szybko stanie się uciążliwe, może też niszczyć znajdujące się w domu przedmioty. Wychowanie gończego polskiego niekiedy jest trudne, głównie z uwagi na jego upartość i niezależność. Wobec obcych osób pies jest nieufny, ale nie wykazuje agresji, dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami. Mimo że lubi on obszczekiwać intruzów, na co dzień nie jest bardzo hałaśliwy. Rasa nie jest dobrym wyborem dla miłośników wypoczynku na kanapie. Właściciel czworonoga musi być aktywny i mieć doświadczenie w wychowywaniu psów. Pielęgnacja zwierzęcia nie powinna okazać się kłopotliwa. Gończy polski nie należy do rasy psów średnich długowłosych, dlatego nie wymaga codziennego czesania, taki zabieg wystarczy wykonywać raz w tygodniu. Pupil nie potrzebuje też częstych kąpieli, jednak konieczna jest odpowiednia higiena uszu. Dotyczy to w szczególności często pływających czworonogów, w ten sposób można zapobiec stanom zapalnym i uciążliwym infekcjom.

Doberman

Zaliczane do grupy pinczerów dobermany są uznawane za specyficzną rasę. Psy mają silny charakter i instynkt stróżowania, dlatego ich wychowanie musi być konsekwentne oraz dobrze przemyślane. To czworonogi polecane głównie osobom doświadczonym. Dobermany są inteligentne, odważne i bardzo aktywne, dlatego często spotyka się je w służbach mundurowych. Lubią czuć się potrzebne, łatwo dopasowują się do nowej sytuacji, są też posłuszne i chętnie współpracują. Mimo że wizerunek psów jest groźny i z tego powodu wzbudzają strach, nie atakują nikogo bez powodu. Umieją one kontrolować swoją agresję i posłusznie wykonują polecenia właścicieli. Decydując się na dobermana, trzeba pamiętać, że potrzebuje on dużo ruchu na świeżym powietrzu i źle znosi samotność. Rasa staje się agresywna, kiedy jest izolowana od rodziny i pozbawiona możliwości dłuższego kontaktu z ludźmi oraz innymi zwierzętami. Dobermany mają krótką sierść, która nie wymaga częstego szczotkowania. Ponieważ szybko marzną w niskiej temperaturze, warto zastanowić się nad zakupem specjalnego ubrania dla pupila na zimowe spacery.

Shar pei

Shar pei to pies pochodzący z Chin, którego można rozpoznać po małych uszach przypominających swoim kształtem muszelki oraz po charakterystycznych zmarszczkach na głowie i plecach. Bywa on uparty i dominujący. Aby zwierzę stało się wiernym przyjacielem rodziny, potrzebuje odpowiedniego wychowania, a także zainteresowania ze strony wszystkich domowników. Shar pei dobrze sprawdza się jako pies obronny, ale właściciel musi mu pokazywać, kiedy jego interwencja jest konieczna, a kiedy powinien zostać spokojny. Dobrze wyszkolony pupil sprawdzi się jako lojalny i opanowany towarzysz rodziny z dziećmi. Pielęgnacja rasy shar pei nie jest trudna, ale jeżeli zmarszczki na ciele psa są bardzo masywne, trzeba je regularnie kontrolować i czyścić, aby nie dopuścić do stanu zapalnego. Warto mieć na uwadze, że czworonogi nie lubią zimna i wilgoci, dlatego namówienie pupila na dłuższy spacer przy niesprzyjającej pogodzie może nie być łatwe.

Najważniejsze zalety:

Brit Care Junior Large Breed jest karmą hipoalergiczną i większość zwierząt dobrze ją toleruje. Dotyczy to zwłaszcza piesków uczulonych na białko drobiowe, bo karma jest oparta o białko jagnięce i ryż. Ponadto karma szczeniętom smakuje, więc nie ma problemów z karmieniem. 

Najważniejsze wady:

Klienci uważają, że dla psów ras dużych powinna być odmiana karmy z nieco większymi chrupkami, bo, mimo że wskazania wiekowe sugerują użycie Brit Care Junior Large Breed, to chrupki dla zwierzęcia są zbyt małe. Część klientów też uważa, że pakowanie po 12 kg w jednym worku jest błędem, karma powinna zawierać standardowo 15 kg, tak jak ma to miejsce przy innych karmach. 

Werdykt: 9.6/10

Brit Care Junior Large Breed ma bardzo dobre opinie hodowców. Klienci chwalą ją za dobry skład i wpływ na zdrowie psa. Według nich wygląd i zapach karmy sprawiają, że czworonogi chętnie się nią pożywiają, a jakość odchodów mówi o tym, że karma służy zwierzęciu. Hodowcy natomiast chwalą to, że cena Brit Care Junior Large Breed jest przystępna i przechowuje się ją bezproblemowo.

OPIS PODSTAWOWYCH CECH PRODUKTU

Przeznaczenie

Brit Care Junior Large Breed to produkt adresowany do szczeniąt I młodych psów ras osiągających w dorosłym życiu powyżej 25 kg. Właśnie dlatego karma zawiera odpowiedni dla tych psów stosunek fosforu i wapnia w składzie, który wspomaga proces rozwoju kości i stawów zapobiegając rozmaitym późniejszym problemom. Karma też ma charakter hypoalergiczny, a ponieważ jest oparta o białko jagnięce, dobrze zdaje egzamin u zwierzaków uczulonych na białko drobiowe. Skład karmy jest wyłącznie naturalny, nie ma tu żadnych substancji modyfikowanych, które mogą negatywnie oddziaływać na układ trawienny i rozwój szczeniaka.

Skład i wpływ na organizm

Karma dla psów Brit, jak wspomniano zawiera jagnięcinę, bogate źródło białek, naturalne węglowodany potrzebne każdemu organizmowi dostarczane są w postaci ryżu. Jako że produkt jest hipoalergiczny, zawarto w nim kilka substancji wspomagających jelita i florę bakteryjną w nich. Fruktooligosacharydy wspomagają trawienie wapnia i mają korzystny wpływ na florę bakteryjną, ekstrakt z juki pochłania zapachy w jelitach i redukuje nieprzyjemny zapach kału. Minerały i witaminy stanowią podstawę zbilansowanej diety, utrzymują zdrową skórę i lśniącą sierść. A wpływ na funkcjonowanie układu odpornościowego mają oligosacharydy manozowe, zdolność uczenia się wspomaga olej z łososia zawierający kwasy omega 3 i 6, a glukozamina i chondroityna wspomagają wzrost i chronią stawy.

Analiza składu

Procentowo składnikiem występującym w największej ilości jest maczka jagnięca w ilości 42%, 36% całości stanowi ryż, a następnie w kolejności największej ilości występowania jest tu tłuszcz kurczaka, suszone jabłko i olej z łososia w ilości 3%. W zawartości znajdujemy również takie składniki jak zioła i owoce, insulinę czy ostropest plamisty mający zbawienny wpływ na wątrobę. Test Brit Care Junior Large Breed pokazuje także, że w składzie produkt ma liczne witaminy, z których najważniejsze to witamina A, D3, E, C, witaminy z grupy B, a także potrzebne w organizmie kwas foliowy, żelazo, mangan czy selen.