Opinie o kocie bengalskim

Kot bengalski – skąd pochodzi rasa

Koty bengalskie to rasa stworzona przez człowieka w sposób sztuczny. W środowisku naturalnym, dzikie koty bengalskie to agresywne i wojownicze stworzenia. W 1961 roku Jean Mill – amerykańska działaczka ochrony przyrody i biolog z wykształcenia, a także hodowca kotów, zapragnęła stworzyć osobnika, którego zachowałby cętki dzikiego kota bengalskiego, a jednocześnie miałby łagodną naturę kota domowego. Podjęła się zatem próby skrzyżowania czarnego, krótkowłosego kota domowego z ALC (asian leopard cat) czyli dzikim kotem bengalskim. Jednak jak się okazało, pierwsze pokolenie skrzyżowanych gatunków nie przyniosło oczekiwanych rezultatów. Ta międzygatunkowa mieszanka wydała na świat osobniki o osobowości z jeszcze większą agresją niż miało to miejsce w usposobieniu rodziców. Dodatkowo, męskie osobniki takiej krzyżówki okazały się bezpłodne.

Ze względu na osobiste przeżycia, Jean Mill, na tym etapie porzuciła badania na kilka lat, aby do nich wrócić, gdy na początku lat 70’ Willard Centerwall, prowadzący badania nad białaczką typu C i wykryciu, że dzikie koty bengalskie nie mają genu odpowiedzialnego za rozwój choroby, chcąc sprawdzić czy cecha ta może zostać przeniesiona na potomków, skrzyżował je z kotem domowym. W wyniku tego stał się posiadaczem 8 kociąt, które kolejno przekazał Jean Mill w 1980 roku. Pani biolog podjęła dalsze badania krzyżując amerykańskiego kota domowego z kotem abisyńskim i egipskim mau. Wynikiem tych badań było wyhodowanie osobników, które cechował wygląd lamparci, bowiem furto miały w lamparcie cętki, a jednocześnie charakter tych stworzeń znacznie złagodniał, co mogło je przeznaczyć do domowej hodowli. Swój udział w tworzeniu rasy miał także miłośnik kotów William Engler, który w latach 1970 – 75 wyhodował mioty do trzeciego pokolenia. Wkrótce, przedstawione badania w Cat Fanciers’ Association (CFA) zaowocowały zatwierdzeniem nowej rasy.

W jej rozwój spory wkład także włożyli tacy hodowcy jak Greg i Elizabeth Kent oraz Gordon Meredith. Ich działania skupiały się na wzmocnieniu charakterystycznych cętek na ciele i utrzymaniu kontrastu pomiędzy kolorem podstawowym i wzorem futra, przy jednoczesnym zachowaniu cech kotów domowych, czyli małych uszu, charakterystycznego wyglądu pyszczka i jasnego brzuszka. Za idealny egzemplarz została uznana kotka Millwood Penny Ante w końcu lat 80’ XX wieku.  Status nowej rasy kotom przyznała organizacja The International Cat Association® (TICA®) w 1986 roku, a przez Federation Internationale Féline w 1999 roku. W Polsce rasa również zyskała popularność i obecnie funkcjonuje w naszym kraju około 10 hodowli tego osobnika.  

Cechy osobnicze

Zaakceptowany wzorzec rasy określony przez organizację fenologiczną wskazuje szereg cech, jakie osobnik musi spełnić, aby został do rasy zaliczony. Wskazano nie tylko cechy zewnętrzne idealnego “bengala”, ale też jego charakter. Doskonałym temperamentem będzie, gdy kot będzie ciekawski, ale nieagresywny. Ponadto ma być ufny i przyjazny. Jeśli chodzi o wygląd, to nieakceptowalne jest, gdy kot nie ma cętek na brzuchu (co nieraz się zdarza), a także łapki muszą być w identycznym kolorze, a także kolory ich poduszek. Ponieważ od czasu uznania rasy, powstały też jej warianty kolorystyczne, o których za chwilę, to w odmianach: Kot bengalski czarny (marmurkowy) oraz brązowy lub czarny cętkowany, niedopuszczalne jest aby ogon miał czarny kolor. 

Opisanie odmian kotów bengalskich nie wydaje się proste. Popularnie mówi się na przykład “kot bengalski śnieżny”, “kot bengalski biały” czy “kot bengalski szary”.  Jednak to czy dany osobnik spełnia wymogi uznane przez organizację fenologiczną, aby uznać go za kota rasowego, wymaga zgłębienia tematu bardzo dokładnie i nie będziemy w stanie w tym krótkim tekście wykazać wszystkich zależności. Na wystawie kotów rasowych, obok takich cech jak kształt głowy ogólnie i każdego z elementów jak kształt policzków, czoła, położenie oczu, brody, etc., poprzez budowy ciała, kości łapek, ogona oraz struktury, jakości i koloru oraz rysunku futra, pod uwagę bierze się, poza kondycją fizyczną kota, również kolor oczu względem futra jakie ma kot. I tak dla kotów o umaszczeniu czarnym, koloru seal sepia, śnieżny marmurkowy, dozwolony jest każdy z występujących kolorów: Zielony, brązowy, złoty, niebiesko-zielony, akwamaryna, niebieski. Natomiast umaszczenie seal mink marmurkowy i cętkowany musi mieć oczy w kolorach: Niebiesko-zielony, akwamaryna, niebieski, złoty, aby uznano go za czystego w swojej rasie. Zatem przed decyzją o zakupie takiego czy innego osobnika, gdy zależy nam na uczestnictwie w wystawach kocich, warto temat zgłębić dokładnie. A jaką kot bengalski ma wielkość? Określa się ją jako „średnią” co znaczy, że kotki mogą ważyć od 3 do 6 kg, natomiast dorosłe kocury mogą osiągnąć wagę nawet do 10 kg. Nie jest to też zwierzę podatne na choroby i żyje od 9 do nawet 16 lat. Najczęściej występujące schorzenia to próchnica zębów i choroby dziąseł. Bywa, że występuje u nich genetycznie dziedziczona choroba siatkówki czy niedobór kinazy pirogronianowej, dlatego tak ważne jest właściwe dobieranie przodków. 

W Polsce znajduje się kilka hodowli tej rasy i aby mieć pewność co do usposobienia zwierzęcia, jak i jego cech charakterystycznych dla tej rasy, których może nie mieć kot bengalski bez rodowodu, należy go kupić od uznanego hodowcy. Kot bengalski i cena jaką przyjdzie nam za niego zapłacić jest zróżnicowana, zależy bowiem nie tylko od występujących cech osobniczych, ale też od przodków ich zdrowia i udokumentowania ich sukcesów na wystawach. Generalnie kształtuje się ona w granicach 2 – 5 tys. złotych. Zatem to, ile kosztuje kot bengalski musimy ustalić z konkretną hodowlą. 

Kończąc opis o cechach osobniczych, warto zwrócić uwagę jeszcze na taki szczegół, że koty bengalskie, inaczej od “dachowców” kochają wodę, chętnie do niej wchodzą, lubią się kąpać z domownikami. Mając takiego kota w domu warto mu sprawić zabawkę zwaną fontanna dla kota. Twój pupil będzie mógł wówczas cieszyć się wodą nawet podczas nieobecności domowników. Inną, równie zaskakującą cechą bengali jest to, że lubią, niczym sroka, błyszczące przedmioty, potrafią je kraść i dobrze ukrywać. 

Kot bengalski w domu

Kot bengalski ma charakter, który doskonale sprawdza się przy domowej hodowli. To zwierzę, które mając duży temperament, będąc niezwykle ciekawskim i żywiołowym bardzo przywiązuje się do opiekuna. Pierwotna agresja jaką charakteryzował się dziki kot bengalski, hodowla i poczynione krzyżówki z kotem domowym znikły, zastępując ją łagodnym i przyjaznym usposobieniem. Cechy te udało się uzyskać w 3 – 4 pokoleniu, bo pierwsze krzyżówki tworzyły mioty, w których równocześnie rodziły się osobniki łagodne jak i dzikie, dominujące i nieufne.  Obecnie kot bengalski zyskał opinię zwierzęcia niezależnego, ale bardzo towarzyskiego.

Aby zbudował więź z domownikami potrzebuje czasu, ale gdy nić porozumienia się nawiąże, będzie to bardzo trwała więź. Kot bengalski żyjący w mieszkaniu jest bardzo przywiązany do swojego opiekuna i podąża za nim krok w krok, zawsze będąc w jego pobliżu, nie przepada za to za tym, aby go człowiek brał na ręce, zwykle też nie lubi spać z człowiekiem, po prostu przebywa w pobliżu swego pana. Kot ten łatwo też uczy się spaceru będąc na smyczy, akceptuje inne, znane mu koty w swoim otoczeniu, ale akceptuje też i psy i inne zwierzęta, a także dobrze rozumie się z dziećmi. Równocześnie jest bardzo przywiązany do swojego terytorium, które zaciekle broni przed intruzami. Kot bengalski dysponuje też dużym zasobem „słownictwa” z jego pyszczka wydobywają się, w zależności od sytuacji różne dźwięki. Kot potrafi zarówno miauczeć, jak i popiskiwać, gruchać, trylować czy też warczeć. Reaguje na dźwięk swojego imienia, przybiega i odpowiada na nie. 

Wybór kota to poznanie jego zalet i wad

Aby móc stać się dobrym opiekunem, gdy kot bengalski – mały osesek przybędzie do Twojego domu, musisz poznać jego zalety i wady i ocenić, czy dasz radę się z nimi zmierzyć. O zaletach było nieco powyżej, a więc jest to zwierzę łagodne, przyjazne, towarzyskie, lubiące przebywać z ludźmi, inteligentne, łatwo nabywające nowe umiejętności, a także akceptujące inne zwierzęta w swoim otoczeniu. Kot jest też niekłopotliwy w pielęgnacji i mało linieje.

Kot bengalski duży, czyli dorosły osobnik, wymaga wiele uwagi ze strony swoich opiekunów, więc jest to zwierzę dla raczej doświadczonego hodowcy. Kota może też cechować bardzo dominujący charakter, jest również bardzo przywiązany do terenu na którym żyje i zaciekle go broni. Do nowych warunków przyzwyczaja się bardzo powoli i wymaga to wiele cierpliwości ze strony opiekunów. Kot ten też bardzo chętnie znaczy swój teren, co nie wszyscy właściciele są w stanie zaakceptować. 

Karma dla kota bengalskiego

Ze względu na dużą aktywność zwierzęcia, kot ten powinien być karmiony wysokiej jakości pokarmem. Kotu potrzeba wysokiej zawartości białka w karmie, odpowiednie będzie, gdy jego zawartość będzie sięgała 40%. Takim pokarmem będą gotowe karmy typu BARF. Karma powinna składać się zarówno z pokarmu mokrego, jak i suchego, gdzie przewagą będzie ta mokra w proporcji 9 : 1 pod względem wagowym. 

Gdy hodowca zdecyduje się na kastrację kota, koniecznie trzeba też do tego stanu dobrać karmę dla kotów sterylizowanych. Gdy zwierzę otrzyma bogaty w składniki pokarm, jego futro nie będzie wymagało wielu zabiegów, aby wyglądało pięknie i efektownie, bo okazuje się, że bengala nie należy zbyt często czesać, bo dla wyglądu futra daje to odwrotny od zamierzonego efekt. Natomiast pielęgnujemy uszy i przycinamy pazury.